تاثیر اسپلینت Volar-Dorsal Wrist/Hand Immobilization بردامنه حركتی اسپاستيسيتی و عملکرد اندام فوقانی در بيماران سكته مغزی

دکتر روزبه کاظمی، مالک امینی، آریان شمیلی
 

چکیده

 

 

مقدمه و هدف:

از جمله مشکلاتی که به دنبال سکته مغزی ایجاد می شود اسپاستیسیتی یا بالا رفتن تون عضلانی، کاهش دامنه حرکتی و کاهش عملکرد اندام فوقانی می­باشد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر اسپلینت  Volar-Dorsal Wrist/Hand Immobilization    بر روی عملکرد اندام فوقانی، دامنه حرکتی مفاصل آرنج، مچ دست و متاکارپوفالینجیال واسپاستیسیتی آرنج و مچ دست در بیماران مبتلا به سکته مغزی بود.

 

 

 

 

روش بررسی:

این تحقیق به روش مداخله ای و به صورت پیش آزمون– پس آزمون (Design test Post – Pretest) انجام شد. یک گروه متشکل از 14 بیمار مبتلا به سکته مغزی با روش غیر احتمالی ساده وارد این مطالعه شدند و بر اساس معیارهای ورود و خروج از مطالعه، انتخاب و پس از ارزیابی اولیه اسپلینت به آنها داده شد و بعد از گذشت یک ماه 11 نفر از آنان دوباره مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای ارزیابی اسپاستیسیتی از MAS، دامنه ی حرکتی از گونیامتری و عملکرد اندام فوقانی از فوگل مایر استفاده شد. بیماران اسپلینت را  دو ساعت در روز و تمام شب (6 تا8 ساعت) به مدت 1 ماه  پوشیدند.

 

 

 

 

یافته­ ها:

تفاوت عملکرد اندام فوقانی قبل وبعد از استفاده از اسپلینت با 04/0= P(v)معنی دار بود و تفاوت دامنه حرکتی مفاصل آرنج و دست و اسپاستیسیتی آرنج و مچ دست قبل و بعد از استفاده از اسپلینت با 05/0P(v)> معنی­دار نبوده است.

 

 

 

 

نتیجه گیری:

نتایج تحقیق نشان می­دهد که استفاده از اسپلینت Volar-Dorsal Wrist/Hand Immobilization می­تواند عملکرد اندام فوقانی مبتلا در بیماران سکته مغزی را بهبود بخشد. اگر چه تغییراتی در  اسپاستیسیتی و دامنه حرکتی در استفاده کوتاه مدت از اسپلینت یعنی به مدت 1 ماه دیده شد اما این تغییرات معنی داری نبود که نیازمند مطالعات بیشتری می­باشد.

 

 

 

 

کلید واژه ها:

سکته مغزی، اسپلینت، اسپاستیسیتی، دامنه حرکتی، عملکرد

 

 

---