گزارش یک احیای ناتمام

سلامت نیوز: چند روز قبل ویدئویی در فضای مجازی منتشر شد؛ زنی بدون توجه به صحبت های آدم های بالای سرش در حال احیایِ قلبی یک کارتن خواب بود. صداهای توی فیلم به او می گویند که، رهایش کن، مُرده است اما او همچنان ادامه می دهد تا مامور اورژانس برسد، شاید اگر همه این تلاش ها و پیگیری ها یکی دو ساعتی زودتر انجام می شد آن مرد حالا زنده بود، کسی چه می داند شاید همین معجزه برگشت سبب می شد زندگی اش را تغییر دهد، اما در تمام آن ساعات گذشته آدم ها از کنار او می گذشتند، بدون توجه به این که انسانی در یک گوشه از خیابان بی حرکت افتاده است. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه همدلی ،چرا کسی به او توجهی نمی کرد؟ چرا انسان ها بی تفاوت از کنارش می گذشتند و حتی تلاش های یک نفر دیگر را گاهی با خنده و تمسخر پاسخ می دادند؟ خشک شده، خودت را خسته نکن! وقتی خواست مروری بر حادثه چند روز گذشته داشته باشد از صدایش مشخص بود که همچنان متاثر است، اما تلاش کرد آن را برایم بگوید وقتی داشتم او را احیا می کردم صدای هوایی از ته حلق اش می شنیدم که احساس می کردم زنده است، یا هنوز امیدی برای بازگشتش هست. مردم دور ما جمع شده بودند و خیلی ها بالای سر من می گفتند مرده؛ خشک شده، خودت را خسته نکن، رهایش کن اما می خواستم همان طوری که کارشناس اورژانس تلفنی بهم گفته بود تا رسیدن آمبولانس فشار روی قفسه سینه اش را ادامه دهم، می خواستم تمام تلاشم را بکنم، از مغازه دارهایی که آن آدم جلوی مغازه شان خوابیده و بعد مرده بود، شنیدم که با خنده به هم می گفتند پس از چند ساعت پیش که اونجور تکان تکان می خورد در حال جان دادن بوده است اما با این وجود و دیدن شرایط بد او هیچ واکنشی نداشتند، حتی با اورژانس هم تماس نگرفته بودند. از او پرسیدم که چرا شما ایستادید و به آن فرد توجه کردید؟ وقتی می خواهد پاسخم را بدهد به این اشاره می کند که شاید خیلی ها بگویند چون شغل و حرفه ام هست توجه کردم، اما من هم آن روز عجله داشتم و به اندازه کافی درگیری های بین بخشی دارم مکثی که در روبه رو شدن با این آدم داشتم به این دلیل بود که خیلی تو وضع بدی مچاله شده در پیاده رو افتاده بود. دیدم در اوج رفت و آمد صبحگاهیِ آدم ها، کسی به او هیچ توجهی نمی کند. حداقل ده تا مرد مغازه دار در روبه روی آن آدم داشتند رفت وآمد می کردند و صبح کاری شان را آغاز کرده بودند. جو خیلی مردانه بود، اول رد شدم و دوباره برگشتم و از همان مردها پرسیدم برای این آدم زنگ زدید به جایی یا نه؟ در بعضی محله ها اگر گربه ای بمیرد اهالی بلافاصله پیگیر شده و مصرانه برای جمع کردنش با شهرداری تماس می گیرند که مثلاً بیایید این را از سر کوچه ما بردارید، اما در برخی از منطقه ها یک انسان ساعت ها کنار خیابان افتاده، کمک می خواسته و بعد مُرده، اما کسی آن را نمی بیند، و این خیلی بد است که ما این طوری در برابر آسیب دیده های اجتماعی بی تفاوت و در مورد معتادین بی حس شده ایم. معجزه برای بازگشت به زندگی او سپیده علیزاده مدیرعامل موسسه کاهش آسیب نور سپید هدایت است، زنی که تمام تلاش خود را برای بازگشت به زندگی یک کارتن خواب انجام داد. او حالا از دلیل این تلاش می گوید از این که شاید می توانسته یک زندگی را نه تنها از یک مرگ نجات دهد بلکه ممکن بوده فرد کارتن خواب بتواند کیفیت و سبک زندگی اش را تغییر دهد. برای این کار از یکی از واکنش ها به این ویدیو منتشر شده می گوید: در واکنش به همین ویدیو یک نفر در صفحات اجتماعی برایم نوشته که من یکی از همین ته خطی هایی بودم که کنار خیابان داشتم می مُردم، همه اش با خودم می گفتم اگر از این شرایط نجات یابم دوباره زندگی ام را می سازم و اتفاقا نجات پیدا کردم و الان اعلام پاکی می کنم؛ هشت سال و چند روز است که پاک هستم. من در تمام سال های کاری ام، کلی معجزه های این شکلی دیده ام، آدم های کارتن خوابِ تزریقیِ مبتلا به بیماری های عفونی که فرصت برای برگشتن به زندگی پیدا می کنند. کافی است آن جرقه، آن توجهی که باید در یک لحظه به آن ها بشود اتفاق بیفتد و بعد فرصت و امید پیدا می کنند که سبک زندگی شان را عوض کنند. اگرچه مشکلات اجتماعی و اقتصادی این روزها به قدری زیاد شده که خیلی ها امیدشان را از دست داده اند، حتی این ناامیدی را در آدم های معمولی که گرفتار اعتیاد هم نیستند می توان دید و این وضعیت برای یک معتاد ته خطی خیلی بدتر است. گاهی احساس می کنم مردمِ آن مناطق که در برابر چنین حوادثی بی تفاوت شده اند، آن قدر خودشان بدبختی و گرفتاری دارند، به قدری آسیب های اجتماعی در تاروپود زندگی شان تنیده که دیگر در واکنش به چنین حوادثی مکث نمی کنند، انگار که تعمدا خواسته باشند نبینند. اما حتی اگر یک نفر از صد نفر امکان این بازگشت به زندگی برایش وجود داشته باشد باید به این معجزه امید داشت.ما نباید بی تفاوت از کنار بدبختی آدم ها رد شویم. محتاج توجه مردم هستند علیزاده در ادامه صحبت هایش از لزوم توجه به کسانی می گوید که به هر دلیلی درگیر یک آسیب اجتماعی مانند اعتیاد و کارتن خوابی شده اند و دیگرانی که فکر می کنند باید از این افراد دوری کرد، در صورتی که شاید یک توجه یا یک ابراز محبت، حتی هدیه دادن یک لبخند بتواند تعبیر همان جرقه ای باشد که برای تغییر سبک زندگی ِ افراد کارتن خواب لازم است. شاید کسی باورش نشود اما من کارتن خواب هایی را می شناسم که مسیر طولانی را طی می کنند برای این که خودشان را به برنامه هایی که ما داریم برسانند، حتی برای سلام و احوالپرسی کردن با همدردهایشان، چون فکر می کنند هنوز کسی آن ها را می شناسد، نگران شان است و بود و نبود آن ها برایش مهم است. می خواهم بگویم که بی خانمان ها و کارتن خواب ها محتاج توجه مردم، محتاج یک لبخند مردم هستند. محتاج این هستند که احساس کنند هنوز زنده اند و هنوز برای کسی ارزش دارند. لازم است که حس کنند با این که لباس های کثیفی بر تن دارند و شاید هر خلافی انجام داده باشند ولی هستند کسانی که بدون این که آن ها را قضاوت کنند به آن ها خوبی می کنند و یک لیوان آب دستشان می دهند. این حس به آن ها کمک می کند که همدلی اجتماعی پیدا کنند، با جامعه خودشان دوست شوند و به این جامعه برگردند. آن ها کاملاً حواس شان هست که چه کسی و چه طوری با آن ها برخورد می کند، محبت را از نگاه اطرافیان می فهمند، برایشان خیلی ارزشمند هست که کسی به آن ها توجه کند. بی شک این افراد بخشی از همین جامعه هستند، جامعه ای که همه ما در خوب بودن یا بد بودن هایش سهیم هستیم. به تعبیر مدیر موسسه نور سپید هدایت ، این ها از وقتی به دنیا آمده اند که کارتن خواب نبودند، این ها آسیب دیده همین جامعه هستند، وقتی ریشه و پیشینه خیلی از آن ها را بررسی کنیم متوجه می شویم که زمانی منزلت اجتماعی داشتند. گرفتاری های امروز آن ها از دو حالت خارج نیست؛ یا قربانی بازتولید و چرخه آسیب های اجتماعی هستند، یعنی ناخواسته در یک خانواده آسیب دیده به دنیا آمده اند، یا این که آدم هایی دارای شغل و خانواده و کس و کار بودند که از بد روزگار و آسیب های همین جامعه به این مرحله رسیده اند. وگرنه غالباً کسی از روی دلخوشی این مدل زندگی و این مدل مُردن را انتخاب نمی کند.