کرونا و قرنطینه سخت افراد دارای معلولیت

سلامت نیوز: تنها شده ایم، تنهاتر از قبل. کاش دنیا هرچه زودتر به حالت عادی خودش برگردد تا دوباره دوستانم را در پارک و خیابان و آموزشگاه ها ببینم. کاش همین دوره کرونا به ما یاد بدهد که بعد از این مدت دنیایی در شأن افراد دارای معلولیت بسازیم. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران ،کاش و... اینها حرف های حسین مردانی، معلول جسمی حرکتی است. او معتقد است در دوران شیوع کرونا همه چیز برای افراد دارای معلولیت سخت تر از دیگران است.راستی تا به حال با خودتان فکر کرده اید در این دوره که همه ما از خانه ماندن و فکر کردن به کرونا خسته شده ایم افرادی هستند که با محدودیت های خیلی بیشتری از ما درگیرند. آدم هایی که قرنطینه به نظرشان ابدی می آید. با خودتان فکر کرده اید یک معلول جسمی حرکتی در این دوران در شهری که برای معلولان مناسب سازی نشده، چطور رفت و آمد می کند. یک فرد نابینا که پیش از این برای رفت و آمد در هر گوشه ای از شهر چند برابر ما نیاز به لمس اشیا دارد، حالا چه می کند؟ شرایط کم شنواها و ناشنواها چطور است و با وجود ماسک بر روی صورت دیگران، چطور لب خوانی می کنند. آنهایی که سندروم داون یا معلولیت دستگاه تنفسی دارند، چطور این روزها را سپری می کنند؟ باور کنید هرچه هست آنها روزهای خیلی سخت تری را نسبت به دیگران می گذرانند. حسین مردانی قصه اش در این دوره را با این جملات آغاز می کند: بیایید باهم ببینیم توصیه های منطقی متخصصان برای پیشگیری از کرونا برای ما معلولان تا چه حد موفقیت آمیز بوده؟ از خودم شروع می کنم که با عصا راه می روم. شاغل هستم و هر روز با همه مشکلات باید سرکار بروم از پله که می آیم مجبورم از نرده ها کمک بگیرم، وقتی می رسم به دست هایم الکل می زنم. محل کار اگر بخواهم دستشویی بروم باز باید از نرده ها کمک بگیرم. باز هم که می خواهم بروم پایین همین چرخه تکرار می شود. آنقدر به دست هایم الکل زده ام که مشکل پوستی گرفته ام.خانه هم که می روم باز دو طبقه پله پیش رو دارم و این چرخه برای من هر روز تکرار می شود. بماند که برای باز کردن در مکان های عمومی مثل دیگران نمی توانم از پاهایم کمک بگیرم و مدام باید به همه چیز دست بزنم. حالا همین چرخه را با معلولی که ویلچر دارد، مرور کنید. چرخ ویلچر دائم با دست در تماس است و می تواند از این راه ویروس را منتقل کند. از آن طرف کمتر کسی الان توی خیابان به کسی که سوار ویلچر است کمک می کند. چون همه از هم می ترسند. توی خیلی از بانک ها و فروشگاه ها و مکان های عمومی ژل های ضدعفونی گذاشته اند که با پدال کار می کند یا در ارتفاع بالایی قرار دارد ولی آنها هم برای معلولان مناسب نیست و ما نمی توانیم از آنها استفاده کنیم. مشکل بستری شدن در بیمارستان هم هست اگر ما مبتلا شویم بیمارستان ها ما را بستری نمی کنند برای اینکه به خاطر شرایط جسمانی باید خدمات بیشتری به ما بدهند به همین دلیل معمولاً توصیه ای که به ما می کنند این است که در خانه بمانید. فرح هاشمی مادر یکی از بچه های سندروم داون است. اوهمچنین انجمنی را هم با کمک خانواده ها برای این بچه ها تأسیس کرده. هاشمی می گوید: قصه بچه های سندروم داون در این دوران، دردناک تر است، غم انگیزتر از همه مراحل زندگی مان. این بچه ها جزو گروه های حساس جامعه اند و از نظر احساسات هم واقعاً با همه ما فرق دارند. آنها قادر به بیان احساسات واقعی شان نیستند. برای همین هم مشکلات بیشتری دارند. من روزهای اول کرونا برای سینا پسرم و همه بچه ها امکان برگزاری کلاس ها را مهیا کردم اما بعد از چند وقت مجبور شدیم کلاس ها را تعطیل کنیم. البته ارتباطم را با بچه ها حفظ کرده ام. اما زمان گذشت و درهای همه جا بسته شد و بچه ها در خانه ماندند. با ماندن در خانه کانال ارتباطی شان قطع شد. مثلاً پسری که هفته ای سه بار شنا می کرد یا بچه هایی که فوتبال بازی می کردند و باشگاه می رفتند و یوگا کار می کردند یک مرتبه همه را از دست دادند و افسرده، غمگین و تنها شدند. هاشمی می گوید: پسر من الان دچار وسواس هایی شده که مانده ام با آنها چه کنم. در محوطه آپارتمان مان دوچرخه سواری و اسکوتر بازی می کند اما اصلاً آن سینای هفت، هشت ماه پیش نیست و دائم با خودش درگیر است. با خودش حرف می زند. حتی دو روز کلاس ها را بر اساس پروتکل ها باز کردیم اما بچه ها خیلی غمگینند. ما همه تلاش مان را می کنیم کمی بانشاط شوند. ولی خب ترس در وجودشان ریشه کرده. رضا دچار افسردگی شده، شهاب لکنت زبان گرفته، حامد غصه دار و تنها است و به خاطر از دست دادن عزیزانش در این مدت با مرگ آشنا شده. خلاصه داستان بشدت غم انگیز است و خانواده ها نمی دانند باید چه راهکاری را اجرا کنند که اندکی فقط اندکی حال بچه ها بهتر شود. روزهای شاد انجمن را به خاطر می آورم، روزهایی که بچه های سندروم داون کنار یکدیگر جمع می شدند و کلاس های مختلف را با نشاط زیاد برگزار می کردند.ناصر سرگران، وکیل دادگستری و نابینا درباره مشکلات افراد دارای معلولیت در دوره شیوع ویروس کرونا توضیح می دهد: البته قرنطینه افراد دارای معلولیت، محدود به دوران شیوع کرونا نبوده و قبل از آن هم شاهد این تجربه تلخ بوده ایم. اما اکثریت این مسأله را درک نمی کردند وهر چقدرهم معلولان فریاد می زدند که ما در خانه هایمان حبس شده ایم انگار کسی نمی شنید. روزهای اول شیوع کرونا و خانه نشینی دیدیم برای مردم تا چه میزان خانه ماندن آن هم برای مدت کوتاه سخت بود. شرایطی که معلولان سال های سال تجربه کرده اند. حالا که ترددها بیشتر شده این چالش ها همچنان برای افراد دارای معلولیت وجود دارد و قرنطینه شان ادامه دار است. شاید برای همین است که دبیر کل سازمان ملل در گزارشی که منتشر کرد به این مسأله اشاره کرد که ما در این دوره مشکل زیر ساخت ها را داشتیم یعنی در کشورهایی که زیر ساخت هایی مثل مناسب سازی معابر برای معلولان فراهم بود، مثل امکان تعامل با افراد دارای معلولیت با بحران کرونا چالش های کمتری به وجود آمد. به عقیده سرگران مسأله دیگر، بار روانی است که در این دوران برای این افراد به وجود آمده: من نابینا وقتی بیرون می روم با توجه به فاصله گذاری اجتماعی، کمک گرفتن از دیگران برایم دشوار شده. از سوی دیگر فرد نابینا باید از قوه لامسه اش استفاده کند مثلاً من مستقیم نمی توانم دستگیره ماشین را پیدا کنم و باید دستم را به بالا و پایین بکشم و همین امکان انتقال ویروس را برای من بیشتر می کند یا ناشنوایان که به خاطر استفاده دیگران از ماسک مشکلات لب خوانی جدی دارند و اگر خودشان هم از ماسک استفاده کنند نمی توانند مفهوم را بخوبی منتقل کنند. الهام یوسفیان، فعال حوزه افراد دارای معلولیت و نابینا هم در این باره می گوید: یک جنبه مهم ماجرا تجربه کسانی است که بچه مبتلا به اوتیسم دارند. این بچه ها ماسک را به سختی نگه می دارند و مردم ممکن است با نگاه شان آزارشان دهند و برای همین از قبل کمتر بیرون می آیند یا بچه های سندروم داون که جزو گروه های آسیب پذیرند. بحث بچه های ناشنوا هم هست. آنها دیگر راحت نمی توانند لب خوانی کنند و وقتی می خواهند حرف شان را روی کاغذ بنویسند خیلی ها حاضر نمی شوند از آنها کاغذ و قلم را بگیرند.خیلی از ما تا قبل از شیوع کرونا از دیگران کمک می گرفتیم اما الان هم دیگران کمتر مایلند کمک کنند هم خود ما چنین حسی داریم. چند روز پیش فکر می کردم اگر سوار ماشین شوم و راننده ماسک نزده باشد، از کجا باید بفهمم؟ چون شما نگاه می کنید راننده ماسک دارد یا نه و اگر نداشت سوار نمی شوید یا اگر راننده در طول مسیر ماسک را از روی صورت بردارد به او تذکر می دهید. اما فرد نابینا نمی تواند این مسائل را کنترل کند. در این مواقع تیزرهای آموزشی که از تلویزیون پخش می شود باید این نکات را آموزش بدهد و مردم در این باره آموزش ببینند. حالا همه این محدودیت ها و سختی ها را اضافه کنید به اینکه خیلی از افراد دارای معلولیت این روزها به خاطر شیوع ویروس کرونا از کار هم بیکار شده اند. افراد دارای معلولیت مسائلی دارند که کمتر دیده شده است؛ آنها در شرایط بحرانی و سخت، مثل همیشه محدودیت های بیشتری را تحمل می کنند، یادمان نرود که حالا حالاها قرنطینه سخت این افراد ادامه دارد و ویروس کرونا مثل باقی مشکلات برایشان بیش از ما دردسرساز است.