غربت مهاجران پشت حصار کرونا

سلامت نیوز:در یک حیاط مشترک زندگی می کنند؛ اتاق ها دور حیاطند و هرخانواده در یکی از آنها زندگی می کند. یک حمام و دستشویی و آشپزخانه مشترک هم دارند. می گویند تصور کن چقدر در شرایط شیوع بیماری کرونا رعایت بهداشت در چنین فضایی دشوار است اما همه مشکل اهالی این خانه 15 نفری در قلعه نو ورامین زندگی جمعی شان نیست می گویند کرونا که آمد بیکار شدند. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران ،اهل کشور افغانستان هستند و معتقدند کرونا شرایط دشواری برای مهاجران ساخته. مهاجرانی که مشکلات زیادی دارند و حالا با شیوع این ویروس انگار دیگر ته مانده امیدشان هم نابود شده است. برخی به فکر بازگشت به وطن هستند و برخی هم همچنان امیدوار که اوضاع اینجا دوباره بسامان شود. بیشترشان نه بیمه ای دارند نه حقوق بیکاری و از کار افتادگی.مرد ماسک را روی صورتش جابه جا می کند و می گوید: همین ماسک را به سختی می خریم. کرونا اگر برای شما سخت است برای ما چند برابر سخت تر هم بوده. کرونا بیکارمان کرد. این جمله ورد زبان تعداد زیادی از آنهاست. پای درد دل اهالی خانه می نشینم.دختر جوان اتاق محقرشان را نشانم می دهد: تازه همین اتاق های کوچک هم اجاره ای است و به سختی کرایه اش را می دهیم. برای همین یک اتاق 250 هزار تومان می دهیم. با پدر و برادرش زندگی می کند. پدرش به تازگی از کرونا رهایی یافته. می گوید فکر کن ما با این شرایط چطور می توانیم بهداشت را رعایت کنیم؟ این همه آدم و یک حمام و دستشویی مشترک! پدرش پارکینسون دارد و داروهایش این روزها نایاب شده.دختر 26 ساله است و هیچ تصوری از وطنش ندارد، متولد ایران است: برادرم کار می کند می رود سرفلکه برای کارگری. اما هفته ای یکی دوبار بیشتر کار گیرش نمی آید. می گوید قبل از کرونا شرایط بهتر بود، اما الان دیگر کار درست و حسابی گیرش نمی آید. حالا فکر کن در این شرایط هزینه های دکتر و داروی بابا هم هست. آشپزخانه مان هم مشترک است اما چاره دیگری نداریم. با این پول جای دیگری به ما نمی دهند. همه شان اصرار دارند اتاق کوچک و محقرشان را نشانم دهند. اتاق هایی که با حداقل وسایل زندگی پر شده است.- از ساکنان این خانه کس دیگری هم به کرونا مبتلا شد؟ - خیلی ها این روزها مریض شده اند، دیگر نمی دانم کرونا است یا چیز دیگر. بعضی ها هم قایم می کنند. وزیرخانم ساکن یکی از اتاق ها تنها زندگی می کند. گاهی برای گوجه و خیارچینی و جمع آوری فلفل به قول خودش بیابان می رود یعنی کشاورزی می کند. البته این روزها همین کار هم کمتر شده.ساکن یکی دیگر از اتاق ها هم بیکار شده. نگهبان یک ساختمان بوده و بعد از کرونا گفتند دیگر به حضورش نیازی ندارند. 17 سال است ایران زندگی می کند از ولایت دایکندی به ایران آمده. این روزها مبلغ ناچیزی می گیرد و برای اموات فاتحه می خواند و این تنها منبع درآمد اوست.معصومه خانم 58 ساله هم در این خانه جمعی تنها زندگی می کند: شوهرم گم شده و سه فرزند و یگانه دخترم هم برای زندگی رفته اند افغانستان. شرایط خراب است وگرنه می رفتم افغانستان. - معصومه خانم یعنی چه شوهرت گم شده؟- گم شده است دیگر. یک روز رفت و دیگر نیامد. دخترم بیا ببین یخچال هم ندارم.کمد لباسش را گذاشته بیرون اتاق. روی کمد این کلمات به چشم می خورد.کمد عزیز خانم. اوهم گاهی به بیابان می رود و کشاورزی می کند.صفرعلی بلال اهل ولایت پروان است او هم در قلعه نو ورامین زندگی می کند. فارغ التحصیل کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی از دانشگاه فردوسی مشهد است: در دانشگاه های خصوصی افغانستان علوم سیاسی تدریس می کردم. دانشگاه های پیام نور کابل، مریم و غرجستان تدریس کرده ام. همچنین به مدت هشت ماه به عنوان مسئول آموزش در دانشگاه خواجه عبدالله انصاری ایفای نقش کرده ام. آنجا که بودم با همکاری جمعی از استادان دانشگاه و دانشجویان انجمن پیوند اندیشه ها را تأسیس کردیم. در این انجمن فعالیت های سیاسی و اجتماعی هم داشتیم و خانواده های بی بضاعت را شناسایی و کمک های خیران را به آنها می رساندیم. وضعیت اقتصادی من در افغانستان خوب بود تا اینکه برایم مشکلاتی ایجاد شد و مجبور شدم افغانستان را ترک کنم. در ورامین هم مشغول تدریس شدم. ماهانه مبلغ یک میلیون و پانصدهزار تومان درآمد داشتم. در ماه های اول شیوع ویروس کرونا درآمد من به سطح بحرانی رسید. بعد از سپری کردن چندین ماه یک سوم کلاس های من فعال شده. با این وضعیت زندگی برای ما فوق العاده مشکل شده است. همشهریان من هم مشکلات زیادی دارند که امیدوارم کسی برای آنها فکری کند. مهدی 31 ساله خیاط و متولد ایران و ساکن ورامین است او هم این روزها به خاطر کرونا شغلش را از دست داده: کارگاهم در شهرری بود. یک کارگاه خیاطی داشتم.کت و شلوار دامادی می دوختم؛ هرچند همه این مدت هم کار ما افت کرده بود به خاطر اینکه کلا ازدواج ها کم شده. اما همه چشم مان به شب عید بود که کرونا آمد و خرابش کرد و کسب و کارمان را کلاً خراب کرد. حتی کارهایی را که کرده بودیم حاضر نبودند حساب کنند. شب عید را یک جوری گذراندیم و گفتیم ببینیم چطور می شود. اما مدام اوضاع بدتر شد. فروشگاه ها هم اصلاً حاضر نبودند، جنس جدید سفارش دهند. خلاصه مجبور شدیم جمع کنیم. دیدیم فایده ندارد. باید جواب کارگر را می دادم. هشت کارگر داشتم. مانده بودم توی حقوق شان. مانده بودم توی کرایه مغازه تا دو هفته پیش که مجبور شدم کارگاه را تحویل بدهم. پول پیش را بگیرم و با آن پول کرایه های عقب مانده و حقوق های معوق را بدهم. - کارگرها هم همه افغانستانی بودند؟- بله همه هموطن بودند. چرخ های خیاطی را گذاشته ام توی انبار نمی دانم چکار کنم. - برای راه اندازی کار جدید هنوز تصمیمی نگرفته اید؟- راستش من هیچ کار دیگری جز خیاطی بلد نیستم. چند ماه است گوشه خانه نشسته ام. افسرده شده ام. به نظرم دیگر نمی توانم روی این کار حساب کنم چون ازدواج ها کم شده اند. اصلاً کرونا هم تمام شود فکر نکنم دیگر بتوانم روی این کار حساب کنم. کرونا زنجیره کارمان را کامل قطع کرد. آقا محمد هم شرایط مشابه مهدی را دارد او هم کارگاه خیاطی داشته و بعد از کرونا مجبور شد کارش را تعطیل کند: ده سال بود توی کار خیاطی بودم شش تا کارگر داشتم که آنها را هم از دست دادم. الان دو ماهی هست خانه نشین شده ام. دیگر نمی دانم باید چه فکری کنم و چه کاری راه اندازی کنم. - ممکن است در این شرایط به بازگشت به کشورت هم فکر کنی؟- راستش این روزها جدی به این موضوع هم فکر می کنم. سرفلکه باقرآباد ورامین همان جایی است که خیلی کارگر های روزمزد برای پیدا کردن کار تجمع می کنند، همان کارگرانی که حالا به سختی کار برایشان پیدا می شود.آقای محمدی یکی از همان کارگرهاست که از ولایت پروان به ایران مهاجرت کرده. 60 ساله است: به خاطر کرونا کمتر کسی سراغمان می آید. خودم هم که بدنم توانی ندارد کرونا بگیرم کارم تمام است. 20 سال است ایران زندگی می کند، دخترش خیاطی می کند و کمک خرج زندگی است. دو نوه اش هم با او زندگی می کنند دامادش چند وقتی هست از خانه گریخته و به افغانستان برگشته. با ماهی 400 هزار تومان کرایه خانه و خرج اضافه این بچه ها مانده است چه کند.محمد 54 ساله هم کارگرساختمانی است: شغل همه ما ضعیف شده. من هم کارهای ساختمانی می کنم. این بیماری روی چه کسی اثر نگذاشته؟! می دانیم ایرانی های زیادی هم بیکار شده اند اما آنها بالاخره یک بیمه ای چیزی دارند، یک آب باریکه ای هست؛ مختصر مستمری و ... اما ما هیچ کدام را نداریم. کرونا که آمد همه چیزمان را از دست دادیم.