طلاق به دهه هفتادی‌ها رسید

سلامت نیوز: نسل ازدواج هایی که به طلاق ختم شده به دهه هفتادی ها رسیده است و حدود نیمی از نسل ازدواج های زنان که منجر به طلاق شده اند، مربوط به زنان دهه هفتادی است. به گزارش سلامت نیوز، روزنامه ایران نوشت: بر اساس آمارهای سازمان ثبت احوال کشور، ۱۲.۲ درصد از ازدواج های صورت گرفته بین سال ۹۱ تا ۹۷ به طلاق ختم شده و ۲.۸ درصد از این زوج های طلاق گرفته فقط یک سال زندگی کرده اند. به تعبیری، میزان طلاق ثبت شده نسبت به ازدواج های ثبت شده حدود ۲۰ درصد است و میانگین سنی طلاق ۲۵ تا ۲۶ سالگی است. یعنی نسل ازدواج هایی که به طلاق ختم شده به دهه هفتادی ها رسیده است و حدود نیمی از نسل ازدواج های زنان که منجر به طلاق شده اند، مربوط به زنان دهه هفتادی است. این زنان به طور متوسط در ۱۷.۳ سالگی در سال ۹۱ ازدواج کرده و پس از ۲.۳ سال زندگی مشترک در سن ۲۰.۱ سالگی طلاق را تجربه کردند. دختران ۱۷ ساله ای که تازه پا در فضای جوانی گذاشته اند و به تعبیری هنوز نوجوان محسوب می شوند، نه تنها نمی دانند که از زندگی چه می خواهند بلکه تصویر درستی هم از زندگی مشترک در ذهن ندارند. رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران درباره این معضل، می گوید: در چند سال اخیر بالا رفتن فراوانی آمار طلاق در کشور یکی از دلایل رشد این آسیب اجتماعی است. از طرفی معمولاً در حد فاصل یک تا دو سال الی پنج سال نخست پس از ازدواج، بحث طلاق پیش می آید. با توجه به میانگین سنی ازدواج این اتفاق چندان هم غیر طبیعی نیست. آمار طلاق کلاً بالا رفته است که با توجه به ویژگی میانگین سن ازدواج طبیعتاً به این دهه برخورد می کنیم. به گفته حسن موسوی چلک بر اساس آمارهای موجود روند طلاق در ایران افزایشی و بالعکس، ازدواج، کاهشی بوده، باید به این قضیه بپردازیم که طلاق، جزیره نیست. یک بخش آن به سیاست گذاری ها برمی گردد. نمی توان تأثیر تصمیم گیری های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی را نفی کرد. بخش دیگر به خود افراد بازمی گردد، مهارت همسرداری، مهارت های بین فردی، فرهنگ گفت وگو و خودمراقبتی از جمله موضوعاتی هستند که برای کنترل و کاهش طلاق باید مد نظر قرار بگیرند. دسترسی به خدمات مشاوره ای و ارزان هم موضوعی است که نباید از آن غفلت کرد. بحث بعدی به عوامل مؤثر در بروز طلاق برمی گردد. قبل از تنظیم هر برنامه ای در جهت پیشگیری از هر آسیبی از جمله طلاق، باید به عوامل مؤثر پدیدآورنده آن دقت کرد. در خصوص آسیبی مانند طلاق، مواردی مانند مواد مخدر، خشونت، میزان رضایت از روابط زناشویی، نحوه پرکردن اوقات فراغت، مهارت های ارتباطی – اجتماعی، بیکاری و موضوعاتی از این دست مؤثر هستند. هر کدام از این عوامل می توانند زمینه ساز گرایش افراد به طلاق باشند. او در ادامه اضافه می کند: برنامه های پیشگیری باید مبتنی بر مدیریت تأثیرگذاری عوامل کاهش دهنده طلاق باشند. این مقوله ممکن است در استان های مختلف متفاوت باشد. حتی اولویت عوامل مؤثر در طلاق و پژوهش در خصوص آنها ممکن است در هر منطقه یک شهرستان نیز متفاوت باشد. در حال حاضر ۷۱ درصد جمعیت کشور شهرنشین هستند. این در حالی است که در گذشته این آمار برعکس بود، یعنی ۷۱ درصد روستایی بودند. این آمار نشان می دهد که کارکردهای خانواده در گذشته بسیار متفاوت بوده و امروزه آن کارکردها دیگر اثرگذار نیستند. در این بازه زمانی نهادهایی مانند نهادهای مشاوره ای و مراکز روانشناختی و امثال آنها می توانند بخشی از خلأهای ایجاد شده را پر کنند. در نهایت اگر قرار باشد که کاری به صورت ریشه ای انجام شود، باید در همه حوزه های مرتبط، فرهنگسازی صورت گیرد. اولین دهه ای که طلاق را تابو نمی داند یک فعال حوزه زنان هم با اشاره به این که هر دهه ویژگی های منحصر به فردی دارد، به ایران می گوید: در دهه هفتاد، ابزارهای مدرن مختلفی وارد کشور شد، سیستم حمل و نقل متفاوت، دسترسی آزاد به اینترنت خانگی و موبایل های پیشرفته، ورود راحت به دانشگاه و لباس پوشیدن راحت تر از گذشته، همه از جمله مواردی بودند که دهه هفتاد را از دیگر دهه ها متمایز کرد. این در حالی است که پدرها و مادرهای این افراد، همچنان افکاری سنتی داشتند. این گروه از جوانان یعنی دهه هفتادی ها، اولین گروهی در کشور هستند که طلاق برای آنها تابو نیست و ارزش چندانی برای نظر جامعه و ملاحظات خانوادگی در جهت پرهیز از طلاق قائل نیستند. رایحه مظفریان در ادامه اضافه می کند: مهمترین مطلبی که باید از نظر فرهنگی نهادینه شود، این است که باید تعریف دقیقی از ازدواج در زمان مناسب داشته باشیم. جمعی از فعالان حوزه کودک، تلاش های زیادی کردند تا بتوانند قانون ممنوعیت ازدواج کودکان که معروف به منع کودک همسری است را تصویب کنند اما این قانون به نتیجه نرسید و به دنبال آن نوعی دو دستگی به بوجود آمد که مردم را گیج کرد. در حال حاضر عده ای از فعالان حقوق کودک تلاش می کنند مانع از افزایش کودک همسری شوند و از سوی دیگر عده ای تبلیغ کودک همسری می کنند. برای جلوگیری از ایجاد آسیب های بیشتر در این حوزه اولین گامی که می تواند مؤثر باشد، این است که فعالان حقوق کودک، باید به نقطه مشترکی برسند تا سریع تر پژوهش های صورت گرفته، ساماندهی شود و تصویب قانون در این خصوص بتواند سبب کاهش آسیب ها شود. به گفته او برای پاسخ به این سؤال که چرا آمار طلاق بالا رفته و این آمار در سنین پایین هم رقم زیادی را به خود اختصاص داده، باید گفت: در این خصوص علل زیادی دخیل هستند؛ از علل فرهنگی گرفته تا اقتصادی. اما مهم این نکته است که وقتی آمارهای تکان دهنده از طلاق منتشر می شود، یعنی قضیه به مرحله پژوهش رسیده و پژوهشگران باید مأمور شوند تا میزان اثرگذاری تمامی علل موجود را بررسی کنند. نتایج به دست آمده بعد از بررسی باید در اختیار قانونگذاران و سازمان های مربوطه قرار گیرند تا از وقوع چنین معضلاتی جلوگیری شود اما متأسفانه هر بار تنها آماری منتشر می شود و اصل موضوع به دست فراموشی سپرده می شود.