سهیل ٤ بار مرد و زنده شد

سلامت نیوز:سهیل با یادآوری آن شب لحظه ای سکوت می کند. با صدایی آرام می گوید که هنوز هم یادآوری اش او را عذاب می دهد. آن شبی که برای اولین بار، در آن اتاق تاریک ماند. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شهروند ،پدر و مادرش را برای آخرین بار دید و درنهایت صدای وحشتناک باز شدن قفل در، مرگ را برایش به تصویر کشید. وقتی در باز شد، کلی مرد را دید با چهره هایی ترسناک. با پاهایی زنجیر شده و قدم هایی لرزان رفت و در آن گرگ و میش محوطه زندان، طناب دار را دید. چهار بار تا پای اعدام رفت. چهار بار مرگ را تجربه کرد. در آن سلول انفرادی چهار شب تا صبح به مردن فکر کرد. ثانیه های وحشتناک قطع شدن نفس هایش، در میان آن طناب زخیم را تجسم کرد. در سکوت سلول انفرادی هزار بار مُرد و زنده شد. دلش برای پدر و مادرش که بیرون در ضجه هایی از روی ناامیدی می زدند، سوخت.دیگر حتی دلش نمی خواست زنده بماند، دلش نمی خواست او را ببخشند. مرگ برایش بهترین تسکین بود. سهیل این لحظه ها را تجربه کرد و درست در سیاه ترین لحظه های زندگی اش، تولدی دوباره یافت. او را که مرتکب قتل شده بود، بخشیدند و سهیل از آن روزگار سخت پشت میله های زندان رها شد. به زندگی، به جامعه و به آغوش خانواده اش برگشت و حالا ١١ سال از آن روزهای تاریک می گذرد. ماه ها و سال هایی که سختی هایش، سهیل را از دوران بچگی به بزرگسالی پرت کرد. سایه سنگین روزهای حبس، کابوس های مرگ در زندگی اش ماند. با این حال سهیل بعد از آزادی زندگی کرد. به معجزه اعتقاد پیدا کرد. ١١ سال با تمام توانش جنگید تا فقط زیبایی های زندگی را ببیند و پاک کند آن روزهای غم انگیز کشتن و کشته شدن را؛ اما هنوز هم با یادآوری آن لحظه ها و برگشتن به عقب صدایش می لرزد و قلبش به شماره می افتد. می گوید زندگی قشنگ است، کلی دلیل برای خندیدن دارد، اما هنوز هم می داند بزرگ ترین اشتباه زندگی اش در دوران نوجوانی، چطور زندگی خودش و خانواده اش را نابود کرده است. پدر و مادری که برای نجاتش از مرگ هرچه داشتند، فروختند. حالا ١١ سال است که سهیل در پی جبران آن همه عذاب و زجر است، اما هنوز هم معتقد است که حتی ذره ای از آن را هم نتوانسته جبران کند.شانزده سالش بود که در جنوب تهران، در یک درگیری زندگی اش زیرورو شد. نفس های پسری هم سن خودش را قطع کرد. با چاقو او را کشت و بعد از دستگیری حتی فکرش را هم نمی کرد که چه مجازاتی در انتظارش است. ١٤ سال پیش؛ آبان سال ٨٥ در آن غروب پاییزی سهیل وحشتناک ترین خطای زندگی اش را مرتکب شد. در یک دعوای بچگانه پسری را کشت، به کانون اصلاح و تربیت رفت و بعد از دو سال هم زندگی سخت و عذاب آورش در زندان شروع شد. زندگی که به گفته خودش با مُردن فرقی نداشت. همان روزی که او را از کانون به زندان منتقل کردند، درست بعد از باز شدن در زندان، دیدن سلول ها و زندانی ها، تمام بدن او را به لرزه درآورد: هیچ وقت فراموش نمی کنم، وقتی در باز شد، کلی مرد را دیدم با چهره هایی ترسناک. ناگهان بدنم شروع کرد به لرزیدن؛ در کانون همه هم سن و سال بودیم. مثل هم بودیم. درست است که خلق وخوی ها فرق می کرد، بعضی ها خلافکار، بعضی ها شرور و بعضی ها هم مظلوم بودند. اما در هر صورت همه تقریبا مثل هم بودیم. ولی در زندان این طور نبود. همه نوع آدمی آنجا وجود داشت. من به همراه چند نفر دیگر از کانون به زندان رفتیم. یادم می آید که تا سه شب خواب مان نمی برد. تا صبح می ترسیدیم و نمی دانستیم باید با بقیه چطور رفتار کنیم. اما کم کم عادت کردیم، یعنی مجبور بودیم عادت کنیم. روزها و شب های زندان خیلی سخت بود، خصوصا اینکه تازه در آنجا فهمیدم مجازاتم اعدام است. یعنی تازه در زندان بود که مفهوم اعدام و ابهت این مجازات سنگین را حس کردم. تا زمانی که در کانون بودم، اصلا تصورش را نمی کردم که اعدام می شوم. هر لحظه منتظر بودم آزاد شوم. تصور می کردم دارم تنبیه می شوم و به زودی پیش پدر و مادرم برمی گردم. اما در زندان وقتی اعدامی های دیگر را دیدم، تازه فهمیدم قرار است چه بلایی سرم بیاید. از همان روز اول از کرده ام پشیمان بودم، ولی در زندان بیشتر پشیمان شدم. روز و شب دعا می کردم که خدا مرا ببخشد. وقتی می دیدم که اعدامی های دیگر را به سلول انفرادی می بردند و دیگر برنمی گشتند، بیشتر می ترسیدم. گاهی وقت ها بعضی ها برمی گشتند، ولی آنها هم خوشحال نبودند، چون ممکن بود دوباره آنها را برای اعدام ببرند. حتی یکی از دوستانم که درست مثل من بود، به خاطر عذاب وجدان در زندان خودکشی کرد. این وحشتناک ترین خاطره من از زندان است، برای همین ترسم بیشتر می شد. تا اینکه مرا برای اولین بار پای جوخه دار بردند. سهیل با یادآوری آن شب لحظه ای سکوت می کند. با صدایی آرام می گوید که هنوز هم یادآوری اش او را عذاب می دهد. آن شبی که برای اولین بار، در آن اتاق تاریک ماند. پدر و مادرش را برای آخرین بار دید و درنهایت صدای وحشتناک باز شدن قفل در، مرگ را برایش به تصویر کشید. با پاهایی زنجیر شده و قدم هایی لرزان رفت و در آن گرگ و میش محوطه زندان، طناب دار را دید: وقتی طناب دار دیدم نمی دانستم باید چه کار کنم. ترسیدم. پاهایم توان رفتن نداشت. من را بردند و طناب را دور گردنم انداختند، دلم می خواست زودتر تمام شود و اعدام شوم. ولی مگر تمام می شد آن لحظه های ترسناک. تا اینکه بعد از دقایقی وقتی چشمانم را بسته بودم تا همه چیز تمام شود، مرا پایین آوردند. گفتند اولیای دم نیامده است. راستش را بخواهید ناراحت شدم. دلم می خواست بمیرم و همه چیز تمام شود، ولی وقتی مرا به زندان برگرداندند، درست بعدازظهر همان روز، جرقه ای در ذهنم ایجاد شد. تصمیم گرفتم امیدوار باشم. تصمیم گرفتم به مرگ فکرنکنم. حس می کردم زندگی خیلی قشنگ است و باید بجنگم. وقتی اشک های پدر و مادرم را دیدم، دلم می خواست به خاطر آنها هم که شده زنده بمانم. اما مگر به همین راحتی بود. من سه بار دیگر همان لحظات را تجربه کردم. واقعا خسته شده بودم. آرزویم مرگ بود، ولی دلم برای پدر و مادرم هم می سوخت. بار دوم هم اولیای دم نیامدند. بار سوم و چهارم هم به من مهلت دادند. باورکنید اصلا خوشحال نمی شدم، چون تجربه این لحظات خیلی سخت تر از مردن است. تا اینکه درنهایت پدر و مادرم با فروختن دو خانه سه طبقه پول رضایت را جور کردند و درنهایت من بعد از حدودا چهار سال جدال با مرگ و زندگی توانستم آزاد شوم. قاضی به من پنج سال زندان داد. چهار سال را گذرانده بودم، بقیه را هم به صورت تعلیق درآورد و به خانه ام برگشتم. حالا ١١ سال از آن روزها می گذرد، ولی هنوز هم تصور می کنم نتوانسته ام محبت پدر و مادرم را جبران کنم. من حالا سی ساله هستم، ولی خودم را بزرگ تر حس می کنم. من با آن همه سختی ها بزرگ شدم، عاقل شدم، یاد گرفته ام بجنگم و به دست بیاورم. به معجزه خدا ایمان دارم. در این سال ها با برادرم کار آزاد انجام می دهیم. به خاطر سابقه ام نمی توانستم در شرکت یا اداره ای مشغول به کار شوم، از طرفی باید زودتر خودم را جمع وجور می کردم تا بتوانم مشکلات مالی خانواده را که به خاطر من درست شده بود، حل کنم، برای همین سعی کردم به آن روزها فکر نکنم. از آن محله رفتیم و با تمام دوستان و آشنایانی که قبلا داشتیم، قطع ارتباط کردیم. سعی کردم زندگی جدیدی برای خودم بسازم. البته این بستگی به خلق وخوی هر فرد دارد. در آن محیط زندان ممکن است خیلی ها باشند که وقتی آزاد می شوند باز هم خلاف کنند، ولی به نظر من شخصیت فرد و از همه مهم تر حمایت جامعه و خانواده بسیار مهم است. در این مدت پدر و مادرم و خانواده ام حتی یک بار هم به گذشته و اشتباه من اشاره نکردند و کنایه نزدند و همین امر باعث شد زودتر بتوانم آن روزها را فراموش کنم و گرنه کابوس آن شب ها و روزهای وحشتناک تا ابد با من می ماند. درست است که در فامیل و بستگان گاهی اوقات حرف های کنایه دار می شنوم، ولی برایم مهم نیست. مهم خانواده ام هستند که باید برایشان تلاش کنم. تمام دارایی من پدر و مادرم هستند. البته در آن روزها من خیلی خودم را جای خانواده مقتول می گذاشتم و درنهایت به آنها حق می دادم. آنها هم حق داشتند، ولی ای کاش همان بار اول یا مرا می بخشیدند یا اعدام می کردند تا این همه عذاب نکشم. سهیل حالا خیلی وقت است که زندگی می کند، نفس می کشد و هربار که ماجرایی او را به گذشته می برد، سعی می کند از همان مسیر به آینده برگردد، به اینکه چطور آن اشتباه بچگی را جبران کند و زندگی سالمی داشته باشد.