سرگذشت دردناک زنان زندانی در قرچک ورامین

سلامت نیوز: تابلوی زندان که در بیابان های اطراف قرچک ورامین به چشمم خورد، یاد فیلم ها و تصاویری که از کودکی درباره زندان زنان در ذهنم شکل گرفته بود، افتادم، ناخودآگاه ترسی بر من غالب شد و خدا را شکر کردم که فقط برای نوشتن گزارشی از محیط زندان در این روزها، درهای زندان به رویم گشوده می شوند. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران ،از در اصلی عبور کردم، پس از گذر از گیت های مختلف و البته دالان ضدعفونی وارد محوطه اصلی شدم. بدون اغراق تعجب کردم. نور زیاد و فضای روشن تمام تصوراتم را عوض کرد. سلول های گروهی که هر کدام سالن کوچکی هستند و طرفین راهروی اصلی قرار گرفته اند، محل نگهداری و زندگی زنان مجرم است. اینجا زنان با جرایم عمومی البته به صورت مجزا دوران محکومیت خود را سپری می کنند. جرایمی مانند قتل، سرقت، حمل و جابه جایی مواد مخدر و در کل جرایم عمومی. علاوه بر سلول ها، سالن ورزش و سالنی که به عنوان مدرسه می توان در آن ادامه تحصیل داد و حتی مدارج دانشگاهی را هم گذراند، خودنمایی می کند. البته در طبقه بالا، کارگاه هایی برای مهارت آموزی زندانیان هم در نظر گرفته شده، صدای گریه نوزادی توجهم را جلب می کند. اینجا از کودکان زیر دو سال هم در کنار مادران نگهداری می شود، مهد کودکی هم برایشان درنظر گرفته شده، بلندبلند فکرم را به زبان آوردم: در این محیط امن و حاوی امکانات نسبتاً خوب، ممکن است مجرمان با تصور یک محل نگهداری مناسب، دوباره خیال جرم و جنایت به سرشان بزند. اینجا که به آن ها زیاد سخت نمی گذرد. یکی از مسئولان زندان گفت: می توانی تصور کنی حتی یک ماه اجازه نداشته باشی از محل زندگی یا محله خود خارج شوی؟ یا مثلاً ممکن است حتی ماه ها خیال مسافرت نداشته باشی، اما همین که بفهمی اجازه نداری و دربندی ناخودآگاه بی قرار می شوی. راست می گفت. هر چقدر هم به عنوان یک زندانی خدمات بگیری، باز هم تصور این که اجازه خروج نداری و مدت ها از عزیزانت دور هستی، کافی است تا به مرز جنون برسی. با یک تماس می توانستم خودم وخانوده ام را نجات دهم نسرین 7 سال است که در زندان زنان پایتخت زندگی می کند، می پرسم چند سال دارد و جرمش چیست؟ می گوید: 40 سال دارم و از 33 سالگی در زندان هستم.جرمم معاونت در قتل همسرم است. شوهرم پسر می خواست اما خدا به ما دو دختر داد، به هر بهانه ای به جان بچه ها می افتاد و کتکشان می زد. اگر با قانون آشنا بودم و می دانستم کودک آزاری ها را می توانم گزارش دهم، الان اینجا نبودم و برای بچه هایم مادری می کردم. هر چه بچه ها بزرگ تر می شدند، شوهرم، بیشتر کتکشان می زد. بارها خواهش کردم پیش روانشناس برویم اما قبول نمی کرد. بعضی شب ها که هر سه ما را از خانه بیرون می کرد، خیلی جلوی همسایه ها سرافکنده می شدم، همسایه ها دلشان می سوخت و اصرار می کردند که بیرون نمانیم و دوست داشتند ما را با خود به خانه هایشان ببرند، اما من همیشه مقاومت می کردم چون می دانستم چند دقیقه بعد شوهرم پشیمان شده و در را باز می کند. بچه ها که بزرگ تر شدند، تحمل من هم کمتر شد، وقتی می دیدم زیر کتک های پدر ناتوان می شدند و شخصیت شان هم خرد می شد، نمی توانستم، صبوری کنم. از مدرسه دختر کوچکم چند بار تماس گرفتند که بچه افسرده شده باید روانشناس او را ببیند، دخترم خیلی اجتماعی و پرشور و هیجان بود اما تحت تأثیر رفتارهای پدرش به این حال و روز افتاده بود. یک روز بالاخره از شدت عصبانیت به خودم قول دادم که باید انتقام بچه ها را از این مرد بگیرم و با همین نیت طرح دوستی با پسری را ریختم و قرار گذاشتیم یکبار او را حسابی کتک بزند، اما اتفاق خیلی بدتری افتاد، دوستم اسلحه تهیه کرد و بدون مشورت کردن با من، همسرم را کشت. به جرم معاونت در قتل دستگیر شدم، دوستم هم اعدام شد، 3 سال تخفیف خوردم و حالا 4 سال دیگر باید اینجا باشم. بدون این که بپرسم از کاری که کرده پشیمان شده یا نه، ادامه داد: خیلی پشیمان شدم، کاش زمان به عقب برگردد، با یک تماس با اورژانس اجتماعی می توانستم خودم و بچه ها را نجات دهم، در آن صورت دستم به خون، آلوده نمی شد. از فرزندانش می پرسم: بچه هایت چه می کنند؟ چه کسی از آن ها مراقبت می کند؟ می گوید: بچه ها دیگر بزرگ شده اند، 22 و 15 ساله هستند. یک مدت در خوابگاه زندگی می کردند، اما با کمک مددکار زندان، حالا پیش پدر و مادرم هستند. دختر بزرگم هم مشغول به کار شده و در فروشگاه اتکا کار می کند. البته زندان کمک مالی و شغلی کرده، دختر کوچکم هم به مدرسه می رود، تا حالا هم بچه ها را در زندان ملاقات نکردم. روحیه بچه ها خراب می شود. دختر کوچکم در مدرسه زندان نقاشی می کشد و خیلی از لحاظ روحی آسیب دیده. چشم امیدم به خیرین است فریده 34 ساله به جرم حمل مواد مخدر 4 سال است در زندان به سر می برد، می گوید: همسرم که اختلال دو شخصیتی حاد داشت هر روز من و دو پسرم را به باد کتک می گرفت تا اینکه پس از چند سال زندگی مشترک از اوجدا شدم. یک سال بعد با مردی آشنا شدم که فکر می کردم فرشته نجات من و بچه هایم است. حامد با ورود به زندگی ما خودش را به فرزندانم نیز نزدیک کرده بود و بین آنها علاقه شدید وجود داشت اما متأسفانه پس از مدتی متوجه شدم که به ماده مخدر هروئین معتاد است. کار به جایی رسیده بود که در خانه به صورت علنی مواد مصرف می کرد. هر چقدر سعی کردم، نتوانستم او را از خانه بیرون کنم و از زندگی خود و فرزندانم دور نگه دارم.فریده می گوید: همیشه نگران این بودم که اعتیاد حامد زندگی من و بچه هایم را تحت تأثیر قرار دهد تا اینکه یک روز زنگ در خانه به صدا درآمد. نیروهای پلیس به داخل خانه ورود کردند و بعد از گشت و گذار در خانه متوجه شدم دنبال مواد مخدر هستند. آن روز بازرسی بدنی هم شدم پلیس دنبال مواد بود. آنها سراغ کاپشن حامد رفتند و در جیبش مواد مخدر پیدا کردند. حامد آن روز به خانه نیامد هر چه اعتراض کردم که مواد مال من نیست پلیس باور نکرد و من را بازداشت کردند. با هیچ ادله ای نتوانستم ثابت کنم مقصر نیستم.فریده حالا چند سال است به جرم حمل مواد مخدر در زندان به سر می برد. او در این سال ها نتوانسته فرزندانش را ببیند. محیط زندان جای امنی برای بچه ها نیست. فریده نمی خواهد فرزندانش مادرشان را پشت میله های زندان ببینند.فریده نگران پسر 7 ساله اش است و به دلیل از هم پاشیدن خانواده اوضاع روانی مناسبی ندارد. این همه مشکلات فریده نیست. صاحبخانه اش پسرهای فریده را جواب کرده است. او نمی داند بچه هایش غذایی برای خوردن دارند یا نه. تا چند وقت دیگر هم بی سرپناه می شوند. او وقتی به گذشته اش نگاه می کند، از آشنایی با مرد غریبه آن هم بدون شناخت ابراز پشیمانی می کند ولی راه بازگشتی برایش نمانده است. فریده امیدوار است خیرین فرزندانش را در این اوضاع اقتصادی تنها نگذارند.