سال ناشناخته تحصیلی

سلامت نیوز:نه بوی ماه مهر می آید و نه برگ های پاییزی زرد و قرمز، دلربایی می کنند. مهرماه هنوز نیامده است. درست نیمه شهریور است، همه اما به استقبال فصل مدرسه رفته اند. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه جام جم ،زیرصدای باز آمد بوی ماه مدرسه ، پیچیده است در کوچه هایی که ساختمان آجری مدرسه ای درون آنها پیداست. مدارس قرار شده باز باشند و تک وتوک دانشآموزان خواب آلود با شانه هایی که زیر بار سنگین کوله پشتی به جلو خم شده است، عبور می کنند. این حال و روز نیمه شهریور و مدارس کل کشور است. سال تحصیلی امسال نه اول مهرماه که 15شهریور آغاز شد تا دانش آموزان زودتر از سال های قبل به استقبال سال تحصیلی بروند. سال تحصیلی که با ماسک، دستکش، مواد ضدعفونی کننده و جای خالی هم نیمکتی ها شروع شد. دیروز مراسم شروع سال تحصیلی با حضور وزیر آموزش و پرورش و استاندار تهران در مدرسه پسرانه نوجوان در منطقه4 تهران برگزار شد، البته رئیس جمهور نیز به صورت ویدئو کنفرانس در این مراسم حاضر بود. زنگ شروع آغاز سال تحصیلی درحالی نواخته شد که به نظر می رسد حتی در مدرسه منتخب هم بسیاری از پروتکل های بهداشتی رعایت نشد. پیچ میدان100 بیضی شکل نارمک را که می چرخیم، آسمان از میان ساختمان های بلند و کوتاه سرک می کشد و خودش را نشان می دهد. صورت آسمان گل انداخته است، خورشید خانم چشمک می زند و رنگ طلایی، زرد، سرخ و نارنجی را می پاشد توی صورت آسمان خورشید در حال طلوع است. یک خانم جوان، بی ماسک می آید توی دید و حالا صحنه کامل می شود با جمع میانسالان بی ماسکی که در پارک وسط میدان ورزش می کنند و داد می زنند: یک، دو، سه . صدای شمارش ورزشکاران، در خیابان 35 شرقی محو می شود. درست در انتهای خیابان، جمعیتی ایستاده اند، از دور می شود چراغ های گردان خودروهای پلیس و آتش نشانی را دید. کمی که نزدیک تر می شویم، صحنه واضح تر می شود، چند زن و مرد میانسال ایستاده اند روبه روی ساختمانی آجری که روی سر در تابلوی خوشرنگ فیروزه ای اش نوشته است: مدرسه نوجوان دانش آموزان با لباس های چهارخانه و کیف مدرسه به دوش می روند داخل مدرسه. تا چند دقیقه دیگر، زنگ شروع سال تحصیلی در این مدرسه به صدا درخواهد آمد. خوشحالم که مدرسه باز شده است سه نفر ایستاده اند جلوی در کوچک آهنی مدرسه و جز دانش آموزان شخص دیگری را به درون مدرسه راه نمی دهند. اولیای بچه ها اجازه ورود ندارند. از در مدرسه که عبور می کنیم، یک نفر، سیستم تب سنجش را مانند سلاحی نظامی می گیرد روی پیشانی مان، تب می کنیم از این استقبال. اما باید از گذر سلامت یا همان ورودی ضدعفونی کننده بگذریم. بعد از گذر از انبوه مواد ضدعفونی کننده، بعد از این که مه مواد ضدعفونی کننده به یکباره تمام می شود، حیاط پر از صندلی مدرسه، خود را نشان می دهد. روی صندلی های دست چپ، دانش آموزان با ماسک هایی به رنگ سبز، سفید و قرمز با پرچمی که در دست دارند، نشسته اند. در سمت راست دانش آموزان، اما پیرمردهایی نشسته اند که همین سال گذشته، مدرسه را ساخته اند. دانش آموزان ساکت و آرام نشسته اند روی صندلی هایی که با فاصله حدود یک متر و 20 سانتی متری از کنار دست و نیم متری از روبه رو با دوستانشان فاصله دارند.محمد که شاگرد کلاس نهم است و نشسته روی یکی از همین صندلی ها، می گوید: دلم برای شروع مدرسه تنگ شده بود. او خوشحال است که بعد از گذشت حدود شش ماه، دوباره به مدرسه بازگشته است. وقتی از کرونا و این که با رعایت پروتکل های بهداشتی چه می کند، می پرسیم، سرتکان می دهد و می گوید از ماندن در خانه بهتر است. هرچند محمد یک ناراحتی بزرگ دارد و از دوست صمیمی اش می گوید امسال به مدرسه نمی رود و به خاطر کرونا در خانه روزگار می گذراند. محمد به ضدعفونی کردن نیمکت های مدرسه اعتماد ندارد و می گوید که خودش، قبل از استفاده از نیمکت، حتما آن را ضدعفونی می کند. چند صندلی آن طرف تر عرشیا نشسته است، پسر کوچک اندامی که با شیطنت پاهایش را مدام تکان می دهد. وقتی از مدرسه می پرسیم، سیخ می نشیند روی صندلی، صدایش را صاف و شروع می کند به سخنرانی کردن، انگار متنی را از حفظ می خواند: با وجود ویروس کرونا، نمی توان از آموزش محروم بود. باید به پروتکل های بهداشتی توجه کرد تا ان شاا... ویروس کرونا از بین برود و روال زندگی به حالت اول بازگردد. می پرسیم: از مراسم خسته شده ای؟ سخنرانی از یادش می رود و از پشت ماسک می خندد. بعد می گوید مادرش به او یاد داده است دست هایش را با صابون بشوید. حالا دیگر قوز کرده است و پاهایش، با شیطنت تکان می خورد و حتی چند باری هم دست می برد به سمت ماسک و بینی اش را می اندازد بیرون، نفسی می کشد و دوباره از نو، بینی را می پوشاند. پروتکلی که رعایت نمی شود نزدیک ساعت 8، مراسم شروع می شود.خمیازه دانش آموزان را حتی از پشت ماسک هم می توان دید. در میان سیل جمعیت خبرنگاران، عکاسان و خیرین مدرسه ساز، روپوش سفید ناظر سلامت مدرسه پیداست. دختر جوان، گوشه ای ایستاده است و دقیق نگاه می کند به نحوه رعایت پروتکل های بهداشتی در مدرسه. درباره رعایت پروتکل ها در مدرسه منتخب اما نظر مثبتی ندارد. می گوید: متاسفانه در این مدرسه، پروتکل های بهداشتی صد در صد اجرا نشده است. او به جمعیتی اشاره می کند که در فاصله چند میلی متری، در کنار هم، هم نفس ایستاده و در تکاپو هستند. برخی از آنها حتی ماسک هم به صورت نزده اند و بی محابا، در میان دانش آموزان در رفت وآمدند. دوربین را از جیب روپوشش بیرون می آورد و عکس می اندازد از عکاسانی که روی دوش هم سوار شده اند تا از محسن حاجی میرزایی، وزیر آموزش وپرورش عکس بگیرند. ناظر سلامت زیرلب می گوید: باید این بی قانونی را گزارش دهم. شرایط در سرویس بهداشتی مدرسه هم زیاد خوشایند نیست. آبخوری و سرویس مدرسه از هم دورند و سرویس بهداشتی، جایی در زیرزمین، دور از رفت وآمد عموم است؛ تنها حسنی که وجود دارد.برای بیست سرویس بهداشتی، فقط پنج روشویی و سه ظرف مایع دستشویی وجود دارد و اثری از رول های دستمال کاغذی و سیستم تهویه نیست. سردرگمی والدین صدای حاجی میرزایی در حیاط مدرسه می پیچد و تضمین می کند آموزش برای حدود 15میلیون دانش آموز به بهترین شکل انجام می شود و پروتکل های بهداشتی، سختگیرانه در مدارس اجرا خواهد شد. حسن روحانی، رئیس جمهور نیز خطاب به دانش آموزان و مسوولان مدرسه از نظارت و توجه به ضدعفونی کردن کلاس ها، شستن دست ها، استفاده از ماسک و رعایت فاصله گذاری اجتماعی می گوید. بیرون مدرسه، مادرها و پدرها اما حواس شان به صحبت های وزیر و رئیس جمهور نبوده و اصلاً گوش نداده اند این دو مقام دولتی چه گفته اند. تنها چیزی که برای آنها مهم است، رعایت پروتکل ها در مدارس و حفظ سلامت فرزندشان است.یکی از مادرها می گوید: من به ضدعفونی کردن مدرسه اعتماد ندارم، مشکل اینجاست که پسرم هم خیلی به پروتکل ها توجه نمی کند و نمی دانم چطور باید اطمینان داشته باشم و او را به مدرسه بفرستم؟ چند مادر دیگر که ماسک به صورت دارند، حرف او را تایید می کنند. سردرگمی از برنامه آموزشی و شروع کلاس ها یکی دیگر از دغدغه های مادرها و پدرهاست. یکی از پدرها می گوید: من تازه پنجشنبه متوجه شدم پسرم باید به مدرسه برود. مادر دیگری از این که پسرش یک روزدرمیان باید به مدرسه برود، می گوید: این طور مدرسه رفتن خیلی سخت و ویروس در کمین پسرم است. مادر جوان دست می کشد روی سر پسربچه سه ساله اش که در حال چرت زدن است و می گوید: من هنوز نمی دانم مدرسه چه تصمیمی برای سرویس مدرسه گرفته است. او از این که پسرش با شروع سال تحصیلی، هنوز سرویس ندارد، نگران است. سرویسی که البته هنوز نمی داند چقدر ایمن است و راننده پروتکل های بهداشتی را چگونه رعایت می کند. ضدعفونی داوطلبانه سکوت با برخورد چکش به صفحه آهنی شکسته می شود و سال تحصیلی جدید با به صدا درآمدن زنگ مدرسه رسماً کلید می خورد.بچه هایی که تا چند دقیقه پیش با فاصله نشسته بودند روی صندلی ها، با شروع زنگ، شیطنت شان گل می کند و از جا بلند می شوند و در صف های نامنظم با فاصله اندک می روند درون ساختمان مدرسه. دانش آموزان راه نمی روند بلکه می پرند بالا و پایین، انگار که با به صدا درآمدن زنگ مدرسه، دکمه شیطنت شان روشن شده است. پسر نوجوانی با انگشت می زند به پشت گوش دوستش و ریز می خندد. حالا دانش آموزان نشسته اند پشت نیمکت های نوی مدرسه تازه ساخته شده. نیمکت ها، دوتایی کنار هم چیده شده اند. روی یکی از آنها اما برچسب نشستن ممنوع زده، یکی از بچه ها دقیقاً روی نیمکتی که نباید بنشیند، نشسته است. کلاس پر از دانش آموز است؛ دانش آموزهایی که نگاه خسته و خواب آلودشان را می شود دید. پنجره های قفل شده و راهروی باریک نیم متری، نمای دیگری است که بعد از نیمکت های یکی در میان خالی دیده می شود. سرایدار مدرسه می دود توی راهروی شلوغ. از او درباره برنامه ضدعفونی کردن مدرسه می پرسیم که جواب می دهد: از پنجشنبه تا به حال، دو بار کلاس ها را ضدعفونی کرده ام. وقتی از برنامه های آتی می پرسیم، شانه بالا می اندازد به ندانستن و می دود به سمت یکی از کلاس ها تا دستمالی بکشد روی نیمکتی که از نظر معاون مدرسه، کثیف است. معاون مدرسه از کلاس ها بازدید می کند و به تایید سر تکان می دهد. از برنامه های ضدعفونی کردن کلاس ها که می پرسیم، جواب می دهد: صحبت کرده ایم تا پایگاه بسیج محل، هر دو روز یکبار یا حداقل هفته ای یک بار کلاس ها را ضدعفونی کنند. وقتی از کمک وزارت آموزش و پرورش برای ضدعفونی کردن مدارس می پرسیم، سری از تاسف تکان می دهد و می گوید: قرار بود وزارتخانه به مدارس کمک هزینه ضدعفونی کننده بدهد، اما تا امروز کمکی دریافت نکرده ایم. این درحالی است که به تازگی وزیر آموزش و پرورش از کمک 130میلیارد تومانی به مدارس خبر داده بود. آقای معاون حتی می گوید با مدیر آموزش وپرورش منطقه هم دراین باره صحبت کرده، اما جواب مدیر، قانع کننده نبوده است. این اما تنها دل نگرانی این معاون نیست. او از مدیریت ورود و خروج دانش آموزانش به مدرسه نگران است. از این که طبق پروتکل بهداشتی مدارس، حضور دانش آموزان در مدارس فقط دو ساعت است و هر پایه تحصیلی باید در این دو ساعت درس بخوانند و بعد از گذشت دو ساعت به خانه بازگردند. او می گوید: در هر مقطع تحصیلی، حدود 150 دانش آموز درس می خواند که مدیریت ورود و خروج آنها در مدرسه و خارج از مدرسه سخت است و نمی توانم تضمین کنم دانش آموزانی که بیرون از ساختمان هستند، سلامت بمانند. برای ورود و خروج دانش آموزان باید فکری کنیم. حیاط خالی شده از افراد. یک پدر، دست پسرش را در دست گرفته و او را می کشد و از مدرسه بیرون می برد. هنوز 9 صبح نشده است، زنگ نمادین مدرسه بی صدا در باد تکان می خورد. زنگ آخر مدرسه، زمان پایان درس خواندن است، مدرسه تعطیل شده است. انگار که هیچ کدام از مسوولان آموزشی، وزیر آموزش وپرورش و استاندار در مدرسه حاضر نبوده اند.