روی ناخوش زندگی در بیمارستان فیروزگر تهران

سلامت نیوز:برخی پرسنل بیمارستان 2بار کرونا گرفته اند و همچنان در حال کار در بخش‎های مراقبت های ویژه هستند باور به اینکه واکسن کرونا به زودی تولید می شود، حساسیت مردم را به پیشگیری کاهش داده استایستاده در برابر کرونا خیابان به آفرین در قلب تهران مثل بیشتر خیابان های شهر پرترافیک است. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه همشهری ، ساختمان های چند ده طبقه کنار چند مرکز درمانی و مجتمع تجاری، خیابانی پرترافیک ساخته است. بیمارستان قدیمی فیروزگر بزرگ ترین مرکز درمان بیماران کرونا در مرکز پایتخت است. ورودی بیمارستان با دیواری شیشه ای و فواره ای بازیگوش تزئین شده اما پشت این دیوار زیبا، جدال میان مرگ و زندگی در جریان است. جنگ جهانی ویروس 6ماهه شده و تنها سنگر مقاومت مقابلش سفیدپوشانی هستند که در بیمارستان ها تلاش برای نجات جان زخم برداشته ها از ویروس را در دستور کار گذاشته اند. زخم برداشته هایی که نه سن و سالشان با هم یکی است نه زندگی هایشان. همشهری سری به این بیمارستان زده و با پزشکان و پرستاران بخش ریه بیماران کرونایی درباره بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه پرسیده است. نگهبانان بیمارستان، افراد خوش مشربی هستند. مامورند جلوی کسانی را که می خواهند برای عیادت بیمار وارد شوند بگیرند. با وجود آنها راهروهای بیمارستان، خلوت است و تعداد افراد غیربیمار در آن کم. نگهبان بیمارستان می گوید دوست ندارد جلوی خانواده هایی را که دلشان برای دیدن عزیز روی تختشان پر می کشد بگیرد اما چاره ای ندارد و مجبور است. دیداری که اگر ممکن شود شاید آخرین دیدار تا قبل از قیامت باشد. دیداری که برخی ها در حسرتش تا آخر عمر می سوزند و می سازند. پیرمرد حدود هفتادوچند سال دارد. بازتاب نور لامپ های مهتابی آویزان روی سقف بخش مراقبت های ویژه بر سر کم پشت پیرمرد مو سفید، چهره اش را نورانی کرده است. مرد سخت راه می رود اما خندان است و خنده اش پشت ماسکی بزرگ که صورتش را پوشانده، پیداست. دست دخترش را محکم در دست گرفته که دکترها باورشان نمی شد مرد سن و سال دار از درهای بخش بیماران کرونای بیمارستان با پای خودش بیرون بیاید. دختر که دست بر قضا از کادر درمانی بیمارستانی دیگر است و همراه شوهرش برای انجام کارهای ترخیص پدر به بیمارستان آمده. از اینکه بیماری پدرش خواب و خوراک را از آنها گرفته حرف می زند اما خوشحالی اش را ازسلامت دوباره پدر پنهان نمی کند: پدرم از 23مرداد در بیمارستان بستری شد. تعادل در حرکت نداشت و تب و لرز شدیدی همه بدنش را گرفته بود. استخوان درد زیاد و افت پلاکت خونش در بالاترین حد بود. درنهایت کارمان به بخش مراقبت های ویژه کشید. آنطور که منیژه جوان مرادی می گوید او و خانواده اش نمی دانند پدرشان چطور بیمار شده است. اتفاقی که برایشان علامت سؤالی جدی ایجاد کرده است: پدرم خیلی تمیز است. اهل اینکه جایی برود هم نیست و در این چند ماه حتی از خانه بیرون نرفته است. بچه ها هم قبل دیدن پدرم سعی می کردند همه قواعد بهداشتی را رعایت کنند. حتی وسواس بیشتری هم برای رعایت پروتکل های بهداشتی به خرج دادیم اما پروتکل ها حریف کرونا نبودند و پدرم بیمار شد. کرونا با هر ترفندی که شده خودش را به خانه ها و کسانی که آسیب پذیرترند می رساند. روزهای سختی که خانواده جوان مرادی آن را تجربه ای تلخ در زندگی خود می دانند: نمی دانم چرا با همه مراقبت هایی که کردم پدرم بیمار شد. شاید باید برای رفت وآمد با پدرم بیشتر سختگیری می کردم. شاید روش انتقال بیماری عوض شده است و ما خبر نداریم. گروه های هدف کرونا کدامند؟ فکر می کردیم بیماری یکی دوماهه ختم به خیر شود و بساطش را جمع کند و برود. اما همه حساب و کتاب ها با پایداری بیماری و جهش ویروس کرونا به هم ریخت. نه تنها ویروس ضعیف تر از قبل نشد که حالا رنگ عوض کرده و بیماران بیشتری را درگیر می کند. نسرین سلیمی، پرستار بخش ریه عفونی بیمارستان فیروزگر، تفاوت های بیماری را به چشم دیده چون خودش هم تجربه ابتلا به بیماری را داشته است: بیماری به نظر من سنگین تر شده است. دوره اول شیوع بیماری سطح اکسیژن خون افراد مبتلا نهایتا به 88درصد می رسید. الان سطح اکسیژن خون بیمار به 60 هم می رسد. لخته شدن خون هم موضوع عادی شده دیگری است که قبلا یا نبود یا خیلی کم اتفاق می افتاد. برای کرونا فرقی ندارد چه کسی را مبتلا می کند. فقیر یا غنی. بیماران بستری در بیمارستان فیروزگر تهران که در مرکز شهر قرار دارد از همه اقشار جامعه هستند؛ پزشکان می گویند کرونا هم کارخانه دار را بیمار کرده هم کارتن خواب را. سلیمی می گوید این باور که بیماری بیشتر میان طبقات ضعیف جامعه رایج است را نمی توان باور درستی دانست یا دست کم اینکه شواهد زیادی برای اثبات آن وجود ندارد. به گفته او، کرونا افرادی را درگیر کرده که فارغ از مسئله درآمد و طبقه اجتماعی، ویژگی های خاص و مشترکی با هم دارند: بیماری اصلا ارتباطی به توانایی مالی فرد ندارد. براساس تجربه ام می توانم بیماران کووید-19 را که تا امروز دیده ام به 3 گروه تقسیم کنم. کارمندان شاغل در بخش دولتی و خصوصی، بیماران نیازمند استفاده از خدمات شیمی درمانی و مراقبت های خاص و سوم افرادی که فکر می کنند بیمار نمی شوند و نیاز به مراقبت در خود احساس نمی کنند. تعداد این دسته آخری هر روز دارد بیشتر از روز قبل می شود درحالی که با همه وجود و از هر طریقی از مردم خواسته ایم پروتکل های بهداشتی را رعایت کنند. آنطور که پرستاران و کادر درمان بیمارستان فیروزگر می گویند، تعداد زیادی از افراد مبتلا در موج دوم، کسانی بوده اند که دورکاری نداشته اند و زمان بیشتری را در محیط های اداری و شغلی نسبتا پرجمعیت سپری کرده اند. در بیمارستان فیروزگر و بین کادر درمان این برداشت وجود دارد که یکی از دلایل متأخر کم توجهی عده ای به رعایت پروتکل های بهداشتی، شنیدن خبر تولید واکسن است. واکسنی که حتی اگر هم تولید شود، معلوم نیست با چه قیمت و چه زمانی به دست عموم افراد جامعه برسد. سلیمی می گوید: واکسن فقط برای پیشگیری از بیماری کارایی دارد. حتی اگر ساخته شود باید در کل جهان توزیع شود و تولید آن به صورت انبوه مقدماتی لازم دارد. تا به دست ما برسد معلوم نیست چند سال زمان می برد و قیمتش هم ممکن است بالا باشد. بنابراین امید به واکسن حداقل برای آینده ای نزدیک به 2سال خواهد بود. کرونا مشکل کوچک کم درآمدهاست بخش ریه بیمارستان تقریبا پر است اما در هر بخش تعداد کمی پرستار و نیروی خدماتی حضور دارند و فشار کار بر دوش آنها که مانده اند سنگین است. در موج دوم، تعداد زیادی از نیروهای بیمارستان کرونا گرفتند. در جدال با بیماری بیشتر کادر درمان توانسته اند با موفقیت کووید-19 را شکست بدهند و دوباره سرکارشان برگردند اما با وجود این، افراد زیادی داوطلب گفت وگو درباره تجربه شان از بیماری نیستند. سمیه نوری، پرستار جوان بیمارستان فیروزگر 3سال است دوره طرح پرستاری اش را در این بیمارستان می گذراند؛ یکی از مراکز اصلی ارائه خدمات درمانی به بیماران مبتلا به کرونا. او اسفند پارسال علایم بیماری را احساس کرد و بعد آزمایش ها نشان داد ریه هایش درگیر شده است. قرنطینه و عمل به توصیه های پزشکان دوباره سرپایش کرد و مشتاق تر از قبل برای حضور در بیمارستان. اشتیاقی که باعث شده با بیمارانش بیشتر از قبل ارتباط بگیرد. از نگاه او کم نیستند بیمارانی که به دلیل ناتوانی برای خرید ماسک و مواد ضدعفونی کننده، درگیر کووید-19 می شوند. نوری می گوید در این ماه ها مراقبت از بیماران مبتلا به کرونا و مخصوصا بعد از بازگشایی ها، پرستار تعداد زیادی از کارگران روزمزدی بوده که درآمد روزانه شان به سختی به 50هزارتومان می رسد. آنها که خرجشان همینطوری هم به دخلشان نمی رسد چه برسد به اینکه بخواهند ماسک های چند هزار تومانی یا دستکش جعبه ای چند ده هزار تومانی تهیه کنند. برای تهیه هرکدامشان باید قید درآمد یکی - دو روز کار، تازه اگر آن هم پیدا شود را بزنند: اوایل شیوع بیماری که ماسک و دستکش گران بود و نایاب، تعداد بیماران هم بیشتر بود. وقتی گلایه می کردم چرا ماسک و دستکش تهیه نکردند، می فهمیدم پول نداشتند تا از خودشان در مقابل ویروس محافظت کنند. از نگاه تعداد دیگری از پرسنل بیمارستان فیروزگر مشکلات مالی اگرچه دلیل مهمی برای رعایت نکردن پروتکل های بهداشتی از سوی مبتلایان است اما تنها علت اثرگذار نیست. پرستاری که 6ماه گذشته را هر روز پای صحبت بیماران مبتلا در بخش مراقبت های ویژه نشسته، دلایل دیگری از رعایت نشدن مقررات بهداشتی بیان می کند: دوره اول شیوع بیماری، بیمارانی داشتیم که هیچ امیدی به زندگی نداشتند. آنقدر از مشکلات زندگی روزمره اشباع شده بودند که می گفتند ابتلا به کرونا درد آخرشان است نه اول. الان تعداد این افراد کمتر شده، یعنی بیماری همه گروه ها را درگیر کرده، طبقات بالا، متوسط و ضعیف جامعه. همه جور بیماری داریم با هر توانایی مالی. افزایش ابتلای جوانان به کرونا فرهاد زمانی، رئیس بیمارستان فیروزگر است و خستگی از سر و رویش می بارد. بیمارستانش با داشتن 140تخت مراقبت های ویژه، تبدیل شده به یکی از مهم ترین بیمارستان های پذیرای بیماران مبتلا به کرونای پایتخت؛ بیمارستانی که دست کم 100تخت مراقبت ویژه را تنها برای بیماران مبتلا به کرونا کنار گذاشته است. چنین امکاناتی باعث شده بیمارستانش هم محل مراجعه بیماران مبتلا به کرونا باشد و هم مقصدی باشد برای پذیرش بیماران ارجاع شده از مراکز درمانی دیگر. هرچند دقیقه یک بار تختی که بیماری مبتلا به کرونا روی آن دراز کشیده و دستگاه هایی به او وصل است، وارد ساختمان مختص بیماران کرونا می شود. رئیس بیمارستان فیروزگر می گوید هم اکنون روزهایی که کادر درمان و بیمارستان می گذرانند، روزهای خلوتی درمقایسه با هفته ها و ماه های گذشته است: بیمارستان فیروزگر برای زمان بحران، ظرفیت 600تخت بیمارستانی دارد. با شیوع کرونا مجبور شدیم برای جلوگیری از اختلال در ارائه خدمات درمانی به بیماران غیرکرونایی، بخش تازه تأسیس بیمارستان را برای مراقبت از بیماران کرونایی درنظر بگیریم و با این کار تلاش کردیم ارتباط بیماران کرونایی با غیرکرونایی قطع شود. زمانی ادامه می دهد: اردیبهشت امسال و همزمان با اوج دوباره بیماری، 270تخت بیمارستان در اختیار بیماران کرونا قرار گرفت. ساختمان جدید امکانات و تجهیزات خوبی دارد اما فشار بر کادر درمان به شدت سنگین و فرساینده است. بیشتر همکاران ما که در بخش مراقبت از بیماران مبتلا به کرونا کار می کنند، خودشان هم درگیر این بیماری شده و دست کم یک بار مبتلا شده اند. در بیمارستان فیروزگر تلاش های ستودنی لیلا بختیاری، روایت مشترک همه کادر درمان و پرسنل بیمارستان است. سرپرستار بخش مراقبت های ویژه که هم درمرحله اول شیوع بیماری و هم در اپیدمی دور دوم، کرونا گرفت. بیماری او در دوره دوم به خانواده اش منتقل شد و پدر و مادر این پرستار هر دو حالا مبتلا به کرونا و در بیمارستان فیروزگر بستری هستند. بختیاری همچنان در بیمارستان حاضر است و حالا هم باید مراقب بیماران دیگر باشد و هم مراقب حال پدر و مادرش که حال یکی از آنها وخیم است. کادر درمان بیمارستان فیروزگر تهران به خبرنگار همشهری می گویند، تجربه هایی که درمواجهه با کرونا در6ماه گذشته به دست آورده اند تجربه های منحصربه فردی بوده است؛ هرچند بسیار دردناک و طاقت فرسا. می گویند کووید-19 ویروس بسیار پیچیده ای است با رفتارهای ناشناخته و متفاوت در بازه های زمانی مختلف. تغییر رفتار ویروس و هدف گرفتن بیماران جوانتر یکی از تغییرات مهم بیماری در دوره دوم شیوع آن به نسبت دوره اول است؛ سن افرادی که به بیماری مبتلا می شوند، کمتر شده اما هنوز هم در کل آمار فوت افراد مسن بالاتر است. درگیری ریه به نسبت قبل بیشتر شده است واگر در گذشته تعداد فوت افراد جوان کمتر گزارش می شد امروز حتی فوت کودک 4ساله هم در اصفهان داشته ایم. با این حال روند کلینیکی بیماری تغییری نکرده است. این اتفاق معنایش این است که دیگر کسی درمقابل بیماری از نظر سن و سال مصون نیست و همه باید با ماسک زدن و رعایت موارد بهداشتی از جان خود و دیگران مراقبت کنند. گلایه های کادر درمان خیلی ها از تلاش کادر درمان قدردانی می کنند و آنها را مدافعان سلامت می خوانند. اما پرستاران و کادر درمان می گویند تعدادی از مردم فکر می کنند پزشکان دارند وظیفه خود را انجام می دهند و پولش را می گیرند. یکی از پرستاران می گوید: این حرف ها جانکاه است و در جان آدم رسوب می کند. هر روز خبری از درگذشت پزشک، پرستار، کادر خدمات بیمارستان و کسانی می رسد که جانشان را برای بهبود حال بیماران مبتلا به کرونا از دست داده اند. تعدادشان حالا بیش از 160نفر شده است و هر روز هم بیشتر می شود. با فوت هر کدامشان، جای خالی شان پر نمی شود و آنها که در سنگر مانده اند باید جور یار سفر کرده را هم بکشند. این یعنی خستگی بیشتر و افزایش احتمال ابتلا به بیماری. همه اینها را باید کنار کمبود تجهیزات و فرسوده بودنشان گذاشت و فهمید هیچ دلیلی نمی تواند عاملی باشد برای بی توجهی به پروتکل های بهداشتی و ماسک نزدن.