رشد نوزادان نارس اوتیسم از ۶ ماهگی غیرطبیعی است

سلامت نیوز: نتایج یک مطالعه و بررسی جدید که توسط محققان تایوانی انجام شده، نشان می دهد برخی از نوزادان نارسی که بعداً دچار بیماری اوتیسم شدند در دوران نوزادی خود ازمشکل تأخیر در رشد رنج می بردند. به گزارش سلامت نیوز به نقل از سیناپرس، لی- ون چن (Li-Wen Chen)، متخصص مغز و اعصاب کودکان در کالج پزشکی ملی دانشگاه چنگ کونگ در تایوان در این رابطه می گوید که این الگوی مشخص می تواند به پزشکان کمک کند تا اوتیسم را در نوزادان نارس شناسایی کرده و روش های درمانی را برای آن ها زودتر آغاز کنند. حدود هفت درصد از کودکانی که نارس متولد می شوند، در مقایسه با ۱ تا ۲ درصد از کودکان معمولی متولدشده، اوتیسم دارند. محققان نمی توانند به طور دقیق پیش بینی کنند که کدام نوزادان نارس به احتمال زیاد بعداً نشانه های بیماری اوتیسم را از خود بروز می دهند. کودکان اوتیسمی که نارس به دنیا می آیند از نظر رفتارهای غیرکلامی مهم برای تعاملات اجتماعی، امتیازات کمتری از کودکان اوتیسمی معمولی دریافت می کنند. این نتایج همچنین نشان می دهند که صفات اوتیسم در میان کودکان نارس بیشتر از کودکان معمولی است. در این پروژه جدید تحقیقاتی، پژوهشگران نوزادان خیلی زودرس یعنی نوزادانی که بیش از 8 هفته زودتر و با وزن ۱ و نیم کیلوگرم یا کمتر به دنیا آمدند، از تولد تا پنج سالگی مورد بررسی و ردیابی قرار دادند. بررسی ها نشان می دهند که رشد نوزادان نارس اوتیسم به طور قابل توجهی از ۶ ماهگی ناسالم و غیرطبیعی می شود درحالی که همسالان غیر اوتیسمی آن ها این گونه نخواهند بود. به کمک این تقسیم بندی می توان نوزادان نارس را که نیاز به مداخلات رفتاری دارند پیش از سن معمول تشخیص اوتیسم، یعنی حدود 4 سالگی علامت گذاری کرد. نیل مارلو (Neil Marlow)، استاد پزشکی نوزادی از کالج دانشگاه لندن انگلستان که در این پروژه تحقیقاتی شرکت نداشته در این رابطه می گوید: تشخیص اولیه خطر اوتیسم بسیار ارزشمند است زیرا این موضوع بدان معناست که شما نباید براساس مشاهدات منفرد، شرایط بیماری را پیش بینی کنید. کودکان اوتیسمی که نارس به دنیا می آیند از نظر رفتارهای غیرکلامی مهم برای تعاملات اجتماعی، امتیازات کمتری از کودکان اوتیسمی معمولی دریافت می کنند. این نتایج همچنین نشان می دهند که صفات اوتیسم در میان کودکان نارس بیشتر از کودکان معمولی است. بر اساس یافته های پیشین انجام شده در این رابطه، کودکان اوتیسم نارس دارای نشانگرهای رشد اولیه اوتیسم هستند. چن و همکارانش در این پروژه تلاش کردند تا این نشانگرها را شناسایی کنند. تیم تحقیقاتی چن ۳۱۹ نوزاد متولدشده پیش از هفته 32 بارداری از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ را در تایوان مورد بررسی قرار دادند. آن ها مهارت های شناختی، زبانی و حرکتی کودکان را در سن ۶ ، ۱۲ و ۲۴ ماهگی با استفاده از آزمایشی به نام مقیاس رشد نوزادان بیلی اندازه گیری کردند. علاوه بر این، پژوهشگران، این داده ها را در مورد سطح تحصیلات والدین و هرگونه عارضه ای مانند عفونت های ریوی یا خونریزی داخلی که باعث شده این کودکان به عنوان نوزاد تازه متولدشده به حساب آیند، جمع آوری کردند. محققان هنگامی که این کودکان ۵ ساله بودند، آن ها را با استفاده از یک ابزار تشخیصی کلینیکی مورد آزمایش اوتیسم قرار دادند. از میان کودکان فوق، وجود 29 مورد ابتلا به این بیماری تشخیص داده شد. این کودکان بر اساس چگونگی تغییر نمرات مقیاس بیلی طی ۶ ماهگی تا ۲ سالگی به سه گروه مجزا تقسیم بندی شدند: ۳۱ درصد با نمرات بالا شروع کرده و این دوره زمانی را به پایان می برند که نشان دهنده رشد معمول آن ها است. ۶۲ درصد با نمرات بالا شروع کرده که از ۱۲ تا ۲۴ ماهگی اندکی کاهش یافته و ۷ درصد نیز با نمرات کم شروع کرده و پس از ۱۲ ماه کاهش بیشتری را تجربه کرده اند. به گفته پژوهشگران این تیم تحقیقاتی، کودکان گروه کم کاهش (low-declining)، بیشترین احتمال ابتلا به اوتیسم را دارند: محققان همچنین دریافتند حدود 35 درصد از این بیماری در سن 5 سالگی تشخیص داده می شود. سهم گروهی که با نمرات بالا شروع کردند و پس از یک تا دوسالگی امتیازاتشان کاهش پیدا کرد، فقط ۹ درصد بوده و گروهی که با نمرات بالا شروع و به پایان می رساند و امتیازات ثابتی دارد تنها ۳ درصد از مبتلایان را در بر می گیرد. این سیر تکاملی می تواند احتمال افزایش اوتیسم در نوزادان نارس را برای کودکان و والدین نشان داده و آن ها را وادار کند که به منظور تشخیص زودرس و مداخلات برای کمک به سهولت مسائل شناختی و رفتاری اقدام کنند. از نکات قابل توجهی که محققان در این بررسی ها دریافتند، این است که گروه کم کاهش (low-declining)، معمولاً پسر هستند که برای مدت طولانی در هنگام تولد تحت درمان با اکسیژن قرار گرفته اند. آن ها همچنین به احتمال زیاد مادرانی دارند که دارای تحصیلات تکمیلی یا تحصیلات دانشگاهی نیستند. مسمومیت با اکسیژن می تواند به طور بالقوه بر مسیر رشد کودک و احتمال تشخیص اوتیسم تأثیر بگذارد زیرا این مسئله با عوارض بینایی و تنفسی همراه است. مدت زمان اکسیژن درمانی همچنین می تواند یک معیار برای عوارض نوزادی مانند خونریزی مغزی باشد که رشد کودک را تحت تأثیر قرار می دهد. در ضمن تیم چن قصد دارد با بررسی اینکه چه عواملی پیش از تولد و در دوران نوزادی با تشخیص اوتیسم مرتبط هستند، این کار را پیگیری کند. آن ها همچنین برای جستجوی نشانگرهای زیستی اولیه، از تصویربرداری مغز نیز کمک خواهند گرفت. شرح کامل این تحقیقات و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله پزشکی کودکان (Pediatrics) به چاپ رسیده و قابل دسترس است.