جامعه‌ای كه افراد دارای معلوليت را نمي‌بيند
سلامت نیوز:بسياري از آنان كه مهاجرت كرده اند شايد در اوايل از وجود تعداد زياد افراد داراي معلوليت در فضاهاي شهري تعجب كرده باشند. از خودشان پرسيده باشند اين شهر يا كشور چرا اين قدر معلول دارد. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد ،آنها همه جا هستند. در فروشگاه ها، اتوبوس ها، سينما و پياده روها. همه جا. اما بعد از كمي فكر كردن به اين نتيجه مي رسند كه چون ما آنها را در شهرهاي ايران نمي ديديم دليل بركم بودن يا نبودن شان نبوده است، بلكه احتمالا دليلش نامناسب بودن شهر براي حضورشان بوده. ديده نشدن معلولان، مساله اي بسيار مهم است. نه تنها براي آنها بلكه بيشتر براي جامعه، چرا كه باعث مي شود جامعه تصويري معوج و غير طبيعي از خود داشته باشد و نتيجه اش آن بشود كه فكر كند تعداد خيلي كمي معلول دارد. يا نتيجه اش آن بشود كه معلولان و نيازهاي شان در ذهن يك معمار، يك مهندس ساختمان و يك شهرساز مساله دسته چندمي تلقي شود يا اصلا به هيچ انگاشته شود. چه آنكه گاهي شنيده ام مگر چقدر معلول داريم كه بايد حتما فلان پروژه خاص را براي آنها مناسب سازي كرد. معلولان به قدري از دايره مشاهدات روزمره مان خارج شده اند كه ما هر آنكه در پياده رو و سينما مي بينيم شبيه خودمان است؛ فردي غيرمعلول. يا البته بهتر است بگويم فردي هنوز غيرمعلول. گويي قبيله اي شده ايم كه شرط عضويتش عدم معلوليت است. اگرچه آمارهاي رسمي در مورد تعداد معلولان متناقضند، اما آيا واقعا مشاهدات شهري ما جمعيتي ميليوني از معلولان را تاييد مي كند. بي شك نه. دلايش البته واضحند. به طور مثال يك فرد ويلچري نمي تواند از وسايل نقليه عمومي، قطار يا اتوبوس مثل همه استفاده كند. سفر نمي تواند برود چون هزينه هايش چندين برابر يك فرد غيرمعلول است. به همه اينها پله هاي مسافرخانه ها، مطب ها و مغازه ها و دانشگاه ها را اضافه كنيد كه امكان داشتن هر مراوده اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي را از فرد معلول مي گيرند. براي همين آنها ديده نمي شوند و در محاسبات تحليلي غيرمعلولان غايبند. به نظر من، دليل اين اعوجاج شناختي در بين غيرمعلولان چيزي است كه به آن اصطلاحا خطاي بقا يا نجات يافتگي (Survivorship bias) مي گويند. بگذاريد براي روشن تر شدن ابعاد اين اعوجاج شناختي يا همان خطاي بقا در تحليل جامعه، به داستاني واقعي از جنگ جهاني دوم رجوع كنيم. در اوايل جنگ جهاني دوم، بمب افكن هاي سنگين و غول پيكر متفقين هدف نسبتا آساني براي پدافندها و جنگنده هاي متحدين بودند و اين باعث شد كه بسياري از آنها توسط متحدين شكار شوند و هيچ وقت به آشيانه بازنگردند. گروه هاي مهندسي متفقين با ديدن اين شرايط بحراني دست به كار شدند و شروع به آناليز وضعيت هواپيماها كردند. سعي كردند نقاطي كه بيشتر مورد اصابت گلوله قرار مي گرفتند را به دقت هرچه تمام تر ثبت كنند. بعد از كلي مطالعه روي همه هواپيماها، مهندسان به سراغ داده ها رفتند و همه آنها را به صورت تجمعي روي هم قرار دادند تا بببيند كجاي كار ايراد داشته. نياز به تحليلي پيچيده نبود. نقشه به دست آمده به وضوح نشان مي داد تنه، بال ها و دم بمب افكن ها به شدت آسيب پذيرند. اين قسمت ها بودند كه بيشترين گلوله را از پدافند و جنگنده هاي متحدين خورده بودند. براساس تحقيق آنها اگر قرار به سرمايه گذاري و تقويت نيروي هوايي بود، بايد آن را خرج تقويت بيشتر بال و دم هواپيما مي كردند. اگر تا اينجاي داستان تحليل و تصميم گروه مهندسي به نظرتان منطقي مي آيد و با خود مي گوييد اگر شما هم بوديد احتمالا به همين نتيجه نسبتا واضح مي رسيديد بايد بدانيد در آن روزگار رياضيداني بود كه مخالف شما فكر مي كرده. آبراهام والد كه استاد دانشگاه كلمبيا هم بود به گروه مهندسي گفت اتفاقا برعكس، اگر قرار به تقويت باشد بايد بخش هايي از هواپيما را تقويت كرد كه مورد اصابت گلوله قرار نگرفته اند. خطايي كه والد متوجه آن شده بود اين بود كه اطلاعات لازم براي يك تحليل جامع و همه جانبه، از آن دسته هواپيماهايي به دست مي آيد كه نتوانسته اند به آشيانه برگردند، نه هواپيماهايي كه توانسته اند خودشان را به هر ضرب و زوري سالم به زمين بنشانند. عملا والد به مهندسان اين نكته را يادآور شد كه توجه بيش از حد به هواپيماهاي نجات يافته مي تواند مانع دست يافتن آنها به تصويري واقعي از آنچه بر سر همه هواپيماها افتاده بشود و اين خود تصويري معوج و نامتوازن توليد مي كند كه درنهايت مي تواند در درازمدت باعث شكست نيروي هوايي متفقين بشود. ارتش متفقين براساس توصيه والد تنه، بال ها و دم را رها كرد و تمام سرمايه خود را صرف تقويت و محافظت از موتور ها، دماغه، مخزن سوخت و كابين كرد. چيزي كه درنهايت باعث برتري آنها در جنگ و پايين آوردن هزينه هاي انساني و اقتصادي شد. اين مثال تاريخي در بسياري از مسائل اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي صادق است و به كارگيري آن مي تواند به ما نگاهي عميق تر در درك شرايط موجود و تصميم گيري درباره آينده بدهد. درخصوص مساله معلولان در جامعه مي توان گفت كه معلولان شبيه همان هواپيماهايي هستند كه پدافندهاي متحدين پرواز را از آنها گرفته و زمين گيرشان كرده است. آنها در شهرها نيستند چون شهر پيش تر، اجازه ديده شدن را از آنها گرفته است. آنها در محاسبات، طراحي ها، قانونگذاري ها به حساب نمي آيند چون شهر، هويتِ شهري شان را به رسميت نمي شناسد.جايگاه معلولان در جامعه و تدبير ما درخصوص مشكلات شان تغيير نخواهد كرد، مگر آنكه بپذيريم كه معلوليت، فقط مساله معلولان نيست، بلكه مساله همه مان است. سقوط يك هواپيماي متفقين سقوط يك بمب افكن نبود بلكه مي توانست جبهه متفقين را به كلي نابود كند. پس بايد معلولان را ديد و تقويت كرد پيش از آنكه جامعه رو به افول گذارد. پرواز هميشگي معلولين براي پيروزي هر جامعه شرط است و اين نه منتي است بر آنها كه بالعكس. اين تقويت فضاي حضور و مشاركت معلولان در شهر است كه مي تواند شانس سقوط همه ما را، به عنوان يك جامعه، كمتر و كمتر كند. شبيه هواپيماهاي اصلاح شده متفقين.
تماس با کلینیک تبسم جهت مشاوره سکته مغزی و رزرو نوبت
- شماره تلفن: ۶۶۵۶۴۶۷۴ | ۶۶۴۳۶۲۹۱
- ارسال درخواست ویزیت و مشاوره آنلاین سکته مغزی از طریق واتسپ : 09355354332
- زمان پاسخگویی: ساعت ۹ الی ۲۱
سلامت نیوز:بسياري از آنان كه مهاجرت كرده اند شايد در اوايل از وجود تعداد زياد افراد داراي معلوليت در فضاهاي شهري تعجب كرده باشند. از خودشان پرسيده باشند اين شهر يا كشور چرا اين قدر معلول دارد. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد ،آنها همه جا هستند. در فروشگاه ها، اتوبوس ها، سينما و پياده روها. همه جا. اما بعد از كمي فكر كردن به اين نتيجه مي رسند كه چون ما آنها را در شهرهاي ايران نمي ديديم دليل بركم بودن يا نبودن شان نبوده است، بلكه احتمالا دليلش نامناسب بودن شهر براي حضورشان بوده. ديده نشدن معلولان، مساله اي بسيار مهم است. نه تنها براي آنها بلكه بيشتر براي جامعه، چرا كه باعث مي شود جامعه تصويري معوج و غير طبيعي از خود داشته باشد و نتيجه اش آن بشود كه فكر كند تعداد خيلي كمي معلول دارد. يا نتيجه اش آن بشود كه معلولان و نيازهاي شان در ذهن يك معمار، يك مهندس ساختمان و يك شهرساز مساله دسته چندمي تلقي شود يا اصلا به هيچ انگاشته شود. چه آنكه گاهي شنيده ام مگر چقدر معلول داريم كه بايد حتما فلان پروژه خاص را براي آنها مناسب سازي كرد. معلولان به قدري از دايره مشاهدات روزمره مان خارج شده اند كه ما هر آنكه در پياده رو و سينما مي بينيم شبيه خودمان است؛ فردي غيرمعلول. يا البته بهتر است بگويم فردي هنوز غيرمعلول. گويي قبيله اي شده ايم كه شرط عضويتش عدم معلوليت است. اگرچه آمارهاي رسمي در مورد تعداد معلولان متناقضند، اما آيا واقعا مشاهدات شهري ما جمعيتي ميليوني از معلولان را تاييد مي كند. بي شك نه. دلايش البته واضحند. به طور مثال يك فرد ويلچري نمي تواند از وسايل نقليه عمومي، قطار يا اتوبوس مثل همه استفاده كند. سفر نمي تواند برود چون هزينه هايش چندين برابر يك فرد غيرمعلول است. به همه اينها پله هاي مسافرخانه ها، مطب ها و مغازه ها و دانشگاه ها را اضافه كنيد كه امكان داشتن هر مراوده اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي را از فرد معلول مي گيرند. براي همين آنها ديده نمي شوند و در محاسبات تحليلي غيرمعلولان غايبند. به نظر من، دليل اين اعوجاج شناختي در بين غيرمعلولان چيزي است كه به آن اصطلاحا خطاي بقا يا نجات يافتگي (Survivorship bias) مي گويند. بگذاريد براي روشن تر شدن ابعاد اين اعوجاج شناختي يا همان خطاي بقا در تحليل جامعه، به داستاني واقعي از جنگ جهاني دوم رجوع كنيم. در اوايل جنگ جهاني دوم، بمب افكن هاي سنگين و غول پيكر متفقين هدف نسبتا آساني براي پدافندها و جنگنده هاي متحدين بودند و اين باعث شد كه بسياري از آنها توسط متحدين شكار شوند و هيچ وقت به آشيانه بازنگردند. گروه هاي مهندسي متفقين با ديدن اين شرايط بحراني دست به كار شدند و شروع به آناليز وضعيت هواپيماها كردند. سعي كردند نقاطي كه بيشتر مورد اصابت گلوله قرار مي گرفتند را به دقت هرچه تمام تر ثبت كنند. بعد از كلي مطالعه روي همه هواپيماها، مهندسان به سراغ داده ها رفتند و همه آنها را به صورت تجمعي روي هم قرار دادند تا بببيند كجاي كار ايراد داشته. نياز به تحليلي پيچيده نبود. نقشه به دست آمده به وضوح نشان مي داد تنه، بال ها و دم بمب افكن ها به شدت آسيب پذيرند. اين قسمت ها بودند كه بيشترين گلوله را از پدافند و جنگنده هاي متحدين خورده بودند. براساس تحقيق آنها اگر قرار به سرمايه گذاري و تقويت نيروي هوايي بود، بايد آن را خرج تقويت بيشتر بال و دم هواپيما مي كردند. اگر تا اينجاي داستان تحليل و تصميم گروه مهندسي به نظرتان منطقي مي آيد و با خود مي گوييد اگر شما هم بوديد احتمالا به همين نتيجه نسبتا واضح مي رسيديد بايد بدانيد در آن روزگار رياضيداني بود كه مخالف شما فكر مي كرده. آبراهام والد كه استاد دانشگاه كلمبيا هم بود به گروه مهندسي گفت اتفاقا برعكس، اگر قرار به تقويت باشد بايد بخش هايي از هواپيما را تقويت كرد كه مورد اصابت گلوله قرار نگرفته اند. خطايي كه والد متوجه آن شده بود اين بود كه اطلاعات لازم براي يك تحليل جامع و همه جانبه، از آن دسته هواپيماهايي به دست مي آيد كه نتوانسته اند به آشيانه برگردند، نه هواپيماهايي كه توانسته اند خودشان را به هر ضرب و زوري سالم به زمين بنشانند. عملا والد به مهندسان اين نكته را يادآور شد كه توجه بيش از حد به هواپيماهاي نجات يافته مي تواند مانع دست يافتن آنها به تصويري واقعي از آنچه بر سر همه هواپيماها افتاده بشود و اين خود تصويري معوج و نامتوازن توليد مي كند كه درنهايت مي تواند در درازمدت باعث شكست نيروي هوايي متفقين بشود. ارتش متفقين براساس توصيه والد تنه، بال ها و دم را رها كرد و تمام سرمايه خود را صرف تقويت و محافظت از موتور ها، دماغه، مخزن سوخت و كابين كرد. چيزي كه درنهايت باعث برتري آنها در جنگ و پايين آوردن هزينه هاي انساني و اقتصادي شد. اين مثال تاريخي در بسياري از مسائل اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي صادق است و به كارگيري آن مي تواند به ما نگاهي عميق تر در درك شرايط موجود و تصميم گيري درباره آينده بدهد. درخصوص مساله معلولان در جامعه مي توان گفت كه معلولان شبيه همان هواپيماهايي هستند كه پدافندهاي متحدين پرواز را از آنها گرفته و زمين گيرشان كرده است. آنها در شهرها نيستند چون شهر پيش تر، اجازه ديده شدن را از آنها گرفته است. آنها در محاسبات، طراحي ها، قانونگذاري ها به حساب نمي آيند چون شهر، هويتِ شهري شان را به رسميت نمي شناسد.جايگاه معلولان در جامعه و تدبير ما درخصوص مشكلات شان تغيير نخواهد كرد، مگر آنكه بپذيريم كه معلوليت، فقط مساله معلولان نيست، بلكه مساله همه مان است. سقوط يك هواپيماي متفقين سقوط يك بمب افكن نبود بلكه مي توانست جبهه متفقين را به كلي نابود كند. پس بايد معلولان را ديد و تقويت كرد پيش از آنكه جامعه رو به افول گذارد. پرواز هميشگي معلولين براي پيروزي هر جامعه شرط است و اين نه منتي است بر آنها كه بالعكس. اين تقويت فضاي حضور و مشاركت معلولان در شهر است كه مي تواند شانس سقوط همه ما را، به عنوان يك جامعه، كمتر و كمتر كند. شبيه هواپيماهاي اصلاح شده متفقين.