«کاش می‌شد به جای دارو هم آجیل بخوریم!»

سلامت نیوز:نگاهی به دفترچه بیمار می اندازد. اسمش را بلند می خواند: سه تا از داروهاتو نداریم، یکیشم خارجیه که ما ایرانیشو داریم. میخوای؟ بیمار دفترچه اش را می گیرد و از داروخانه بیرون می زند. از او اجازه می گیرم و هم پایش می شوم تا ببینم بعد از سر زدن به چند داروخانه، می تواند تمام داروهایش را بخرد یا نه. به گزارش سلامت نیوز، ایسنا در ادامه نوشت: جوان است، بیماری خاصی ندارد و زمانی که به روانپزشک مراجعه کرده متوجه افسردگی اش شده است. حالا باید برای چند داروی ساده آرامبخش داروخانه ها را گز کند. هر بار که دفترچه اش را از بخش تحویل نسخه می گیرد، در کیسه پلاستیکی می گذارد و دست هایش را حسابی الکلی می کند. نمی خواهد کرونا را هم تجربه کند. داروخانه خلوت است و یک مرد سالخورده انتهای راهرویی باریک، پشت ردیفی از الکل ها و مواد ضدعفونی کننده نشسته است. نگاهی به نسخه می اندازد: آسنترا ندارم، اصلا پیدا نمیشه، باید خیلی بگردی. یکی دیگه از داروهاتم خارجیشو دارم که گرون میشه. میخوای؟ دختر جوان دوباره دفترچه اش را می گیرد تا به داروخانه های دیگر هم سر بزند. بیمارها و نسخه هایی که آواره داروخانه ها شده اند، کم نیستند. اگر جای نشستنی باشد، گوشه ای آرام می گیرند و اگر هم نباشد وارد شلوغی و فشردگی صف می شوند تا اسمشان را بخوانند. انگار حواسشان به فاصله اجتماعی نیست و فقط می خواهند دارو را به جان عزیزانشان که بیمارند، برسانند. پشت پیشخوان و شیشه های بلند، چند جوان با روپوش سفید، قفسه های دارو را بالا و پایین می کنند و انگار برای هر نسخه ای یک یا چند دارو کم می آورند. گاهی هم با نگاهی گذرا به نسخه، اسم بیمار را بلند صدا می زنند: هیچکدوم از داروهاتونو نداریم . دهمین داروخانه ای که سر می زنیم شبانه روزی است. فضای چندان بزرگی ندارد و بیماران زیادی در آن رفت و آمد می کنند. دفترچه را می گیرد و در کمال تعجب همه داروها را دارد اما از داروی آسنترا فقط یک ورق به بیمار می دهد: فقط همینو دارم. دیگه نیست. سر بزن شاید بعدا اومد. - کی میاد که سر بزنم؟ - خانوم من از کجا بدونم؟ مگه شما دو دقیقه دیگه خبر داری چی میشه که من جوابتو بدم؟ - خب آخه اونوقت باید دارو رو آزاد بخرم چون شما برگه دفترچه مو کندی؟ - خیالت راحت. قیمتش آزاده. با دفترچه زیاد فرقی نداره. نگاهی به فاکتوری که دستش داده اند می اندازد. ۱۵۸ هزار تومان برای سه قلم داروی ساخت کشور خودمان! کارت بانکی اش را در می آورد و به صف صندوق می رود. کنار صندوق، مواد ضدعفونی کننده و الکل هم می فروشند. زن سالخورده ای قیمت برندها را در حجم های مختلف می پرسد و بعد از شنیدن جواب فروشنده، ابروهایش را بالا می اندازد: - چرا انقدر گرون؟ - تازه قراره از این گرون تر هم بشه. گوشه دیگری از داروخانه، زنی دست های دخترش را که مثل کویر خشک شده اند به داروساز نشان می دهد و پمادی برایش می خواهد. دکتر فاکتوری می دهد و می گوید: برو پرداخت کن بیا تا بهت بدم. از دختر جوان خداحافظی می کنم و تا رسیدن به خانه به چند داروخانه دیگر هم سر می زنم و سراغ داروی آسنترا را می گیرم. نیست که نیست. یکی از داروسازها می گوید: - خانوم هر چی که تو بازار نیست یعنی میخواد گرون بشه دیگه. - داروی دیگه ای هم هست که مثل این پیدا نشه؟ - واسه چی می پرسی؟ - خبرنگارم بعد از چند ثانیه سکوت، خودش را مشغول کار نشان می دهد: نه خانوم. همه چی هست. اینم به امید خدا زود وارد بازار میشه و ان شاءالله که قیمتش تغییر نمی کنه. از داروخانه بیرون می زنم که مردی صدایم می کند: - شما خبرنگاری؟ - بله - تو رو خدا صدای ما رو به گوش مسئولا برسون. درد ما خیلی بزرگتر از داروییه که شما دنبالش می گردی. من بیمار سرطانی دارم که داروهاش پیدا نمیشه. اگه برات بگم گریه ت می گیره. دوست ندارد اسمش در گزارش بیاید. حدود ۱۰ سالی می شود که عزیزش درگیر بیماری سرطان شده و او باید برایش دارو تهیه کند: می تونم از تجربه هام یه کتاب قطور بنویسم. مدیرای سازمان بیمه خدمات درمانی دوشنبه ها از ساعت ۱۰ تا ۱۱ مستقیم پاسخگوی بیمارائن. باید ساعت ها تو صف منتظر بمونیم تا نوبتمون بشه اما وقتی مشکلاتمونو می گیم بهونه هایی میارن که واقعا توهین به شعور بیمار و همراهشه. مگه پشت دفترچه های بیمه این فرمایش مقام معظم رهبری نوشته نشده که کاری کنید بیمار جز درد و رنج بیماری اش، ناراحتی دیگری نداشته باشد ؟ پس چرا دقیقا برعکسه؟ از سال ۹۱ روند دریافت دارو برای بیمارای خاص عوض شد. وقتی متخصص آنکولوژیست دارو تجویز می کنه، فقط هفت تا داروخانه خاص تو تهران هست که این داروها رو میشه ازشون تهیه کرد. خود این جای سوال داره. چرا واسه یه شهری مث تهران با جمعیت ۱۲ میلیون نفری باید یه تعداد محدودی داروخانه برای تهیه داروی بیمارای خاص باشه که حتی از استانا و شهرستانای دیگه هم با یخدون بیان تهران تا دارو بگیرن!‍ میدونین چه فشاری به این بنده خداها میاد؟ فکر کنین هر بیماری با هر دفترچه ای اول باید بره پیش نماینده بیمه، نسخه پزشکو تایید کنه، واسه بیمار پرونده تشکیل بده تا یه سال بتونه هر سه هفته دارو بگیره. او ادامه می دهد: متاسفانه سال ها شورای عالی بیمه تشکیل نشده بود و خیلی از داروهای حیاتی رو وارد لیست بیمه نکرده بودن. می گفتن این کار برای بیمه هزینه بره. از سال ۹۲ با پیگیری یه سری از بیمارا هفت تا داروی ضروری سرطان وارد لیست بیمه شد که اتفاق خیلی خوبی بود. وقتی واسه تهیه دارو می رفتم تا شش ماه پرونده بیمارم باز بود و با نسخه پزشک و پاتولوژی داروهاشو می گرفتم. اما پارسال که رفتم دارو بگیرم گفتن مدارکی بیار که نشون بده این داروها واسه بیمار اثربخش بوده. به نماینده بیمه گفتم پروتکل درمانی هر داروی شیمی درمانی حداقل شش ماهه و دارویی که بیمار من استفاده می کنه خیلی کمتر از این مدته چون به دارو حساسیت نشون داده و پزشکش بعد از دو دوره داروشو عوض کرده و من مدرکی ندارم که بخوام براتون بیارم. آخرشم مجبور شدم اون دارو رو آزاد بخرم. پزشک یه داروی خیلی مهم دیگه ای به اسم اَوستین هم تجویز کرد و وقتی رفتم بیمه بهم گفتن طبق توصیه پزشک ما این دارو برای هیچ سرطانی جز دستگاه گوارش تایید نمیشه! کجای دنیا بیمار بدحالی رو که باید خودش داروهاشو تهیه کنه مث توپ فوتبال بین اداره بیمه و پزشک و ... پاس میدن؟ بیمار من بیشتر از ۳۰ سال حق بیمه داده. بیمه به بیمار اعانه نمیده و هیچ بیماری هم مستمند نیست. حقیقتش اینه که بیمه ها امانتدار پول هایی ان که آدما برای روزای مریضیشون میدن. اما متصدی بیمه بهم گفت بعضی آنکولوژیست ها نسخه می نویسن و با همکاری بعضی داروخانه ها این داروها رو با قیمت دولتی می خرن و تو بازار آزاد می فروشن. واسه همینم ما مجبوریم سخت گیری کنیم. اما پزشک بیمارم معتقده دارویی که براش تجویز کرده به جز سرطان روده برای سرطانای دیگه هم اثربخشه. اما بازم گوش شنوایی نیس. آخرشم داروی بیمار من تایید نشد و بازم مجبور شدم اونو با هزینه بالا بخرم. این همراه بیمار توضیح می دهد: مگه پرونده بیمارا تو کامپیوتر برای بیمه ها باز نیس؟ پس بیمار با کسی که داره از دارو سوءاستفاده می کنه، فرق داره. خانوم، ناراحت کننده تر اینه که بعضی از کارشناسا میگن بیمار داشتیم دکتر براش نسخه ۲۵۰ میلیونی نوشته اما بازم نتیجه نداشته. واقعا نمی فهمم این کارشناسا تو چه جایگاهی همچین حرفی میزنن؟! بیمار من ۹ ساله که با همین داروها داره زندگی می کنه و تا حالا یه چیزی حدود یک میلیارد تومن براش هزینه کردیم. وقتی هم مشکلو به پزشک میگیم، جوابش یه جمله کوتاهه اگه می تونی از بازار آزاد بخر و اگرم نمی تونی خب نخر . اگه هم مشکلی تو سیستم دارویی هست چرا بیمار باید توپ فوتبال بشه؟ خب مشکلتونو با آنکولوژیست حل کنین. پرونده های الکترونیکی تشکیل بدین که کسی نتونه سوءاستفاده کنه. چرا بیمار یا همراهش باید از ساعت ۶ صبح گردن کج کنه تا دارو بگیره؟ پزشکی که سازمان نظام پزشکی کشور براش شماره صادر کرده و تاییدش می کنه، یه دارو رو تجویز می کنه اما بیمه اون دارو رو به بیمار نمیده! به نظرتون واقعا خنده دار نیس؟ یا دارو نیس یا به اندازه نمی دن و سرخود کمش می کنن یا اصلا بیمه تاییدش نمی کنه! چرا باید پزشک آنکولوژیست دارویی که به درد بیمار نمی خوره رو براش تجویز کنه؟ تازه این تنها مشکل نیس. ما از همه پس انداز و هرچی که تو زندگیمون داشتیم، واسه دارو خرج کردیم. بخدا هربار که برای گرفتن دارو میرم داروخانه بیماران خاص، نمیدونین چقدر بیمار یا همراهاشون به خاطر اینکه پول خرید دارو ندارن میشینن تو خیابون ویلا و گریه می کنن. بارها از اینکه مجبور شده این توضیحات طولانی را بدهد عذرخواهی می کند و به ایسنا می گوید: دو آمپول ترکیه ای اَوستین با دُز ۴۰۰ حدود ۱۲ میلیون و ۶۰۰ هزار تومنه و قیمت همین دارو ساخت ایران پنج میلیون و ۶۰۰ هزار تومنه. این دارو باید هر سه هفته یه بار تزریق بشه. ما توانایی خرید داروی ترک رو نداریم به خاطر همینم دیدم بهتره که داروی ایرانی بخریم اما چون بیمه تاییدش نمی کنه همینم آزاد می خریم. البته بیمه تکمیلی مبلغیشو میده اما اونا هم سقف سالانه دارن و بیشتر از یه مبلغی پرداخت نمی کنن. متاسفانه الان بیشتر مواد اولیه داروهای ایرانی از چین و هند تهیه میشه و نه تنها کارکردشون از داروهای خارجی پایین تره بلکه عوارض جوانبی هم داره و بیمار دچار حالت تهوع، ضعف، خشکی پوست و تغییر مزاجی میشه. من مقاله های به روز دنیا رو می خونم که اینا رو به شما میگم. درد بیماری عزیزان ما یه طرف و سردرگمی تهیه دارو تو این سیستم پیچیده یه طرف دیگه. واقعا خدا به داد ما برسه. دعا می کنم همه کسایی که ما رو اذیت می کنن به دردمون دچار بشن. یه چیز جالب تر اینکه معاونت های دارو و درمان علوم پزشکی به بیمارایی که بیمه ندارن یه کمکایی می کنه. یه سری خیریه ها هم هستن که مثلا از پنج میلیون تومن پول دارو یه چیزی حدود ۱۵۰ تا ۳۰۰ هزار تومن میدن اما برای گرفتن همین پول باید یه راه طولانی بری؛ از داروخانه پیش فاکتور بگیری و مدارک زیادی ببری تا بهت فاکتور بدن و مابقی داستان. خنده دارتر اینه که شرطِ دادن همین هزینه هم تاییدشدن داروها از طرف بیمه ست. خب اگه بیمه داروی بیمارو تایید کنه که اصلا به کمک جای دیگه ای نیاز نیس! هر کسی هم این بهم ریختگی سیستم رو میندازه گردن یکی دیگه. این وسط هم کسی که قربانی میشه بیمار و خانوادشه. به آدرسی که می گوید می روم. خیابان انقلاب تهران، ابتدای خیابان استاد نجات اللهی یا همان ویلا ؛ داروخانه بیماری های خاص تهران. برای مراجعان، سایه بان هایی کنار پیاده رو آماده کرده اند تا لااقل زیر باران و آفتاب اذیت نشوند و بتوانند در مدت انتظار، کمی بنشینند. محمد که بتازگی یکی از عزیزانش دچار بیماری شده، یکی دیگر از کسانی است که از این وضعیت کلافه شده است: پول مردم به داروی خارجی نمیرسه، ایرانیا هم چون ارزون تره متقاضیش زیاده و چند برابر میزانیه که تولید میشه. به همین خاطر خیلیا سرگردون میشن واسه دارو . مجید هم که کنارش ایستاده و او هم پیگیر داروهای خواهرش است، می گوید: درسته که تحریمیم و اجازه نمیدن دارو بیاد ایران ولی کاش لااقل همین داروهایی که توی مملکت خودمون تولید میشه گیر بیاد و ارزون تر باشه یا دیگه بیمه ها اذیت نکنن تا بشه دارو گرفت. دیگه دارو که مثل کره نیست بگیم حالا میشه نخورد یا به قول اون بنده خدا به جاش مثلا آجیل و آووکادو بخوریم. کاش می شد ولی اگرم بخوایم به جای دارو آجیل بخوریم، بازم زورمون نمیرسه. (می خندد)