هیولای بی‌سوادی در کمین بچه‌ها
سلامت نیوز:بی سوادی، زخمی بر پیکر جامعه. معضلی اجتماعی که بارها از ریشه کنی آن گفته شد برای رفتن روی ریل توسعه. کلاس های نهضت پا گرفتند تا آمارهای بین المللی حکایت بهتری از میزان سواد ایران کنند. حالا کرونا آمده برای شکست این آمار. اینجا عملا آموزش تعطیل است. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شهروند ،بیشتر خانواده ها بی سوادند، نه امکان استفاده از فضای مجازی را دارند، نه پول مهیا کردن اسباب و ابزار آن را. اینجا ٩٠درصد بچه ها از فعالیت مجازی محروم اند. معلم ها گوشی هوشمند ندارند، چه رسد به دانش آموزان. اینجا وضع سفید است. بوی مهر میانه شهریور هوس سرکشی کرد به مدرسه ها. بچه ها به صف شدند. روزهای هفته تقسیم شد میان شان. روزهای زوج صدای کلاس اولی ها، دومی ها و سومی ها می پیچد میان کلاس ها. روزهای فرد بقیه بچه ها می نشینند پشت نیمکت ها.چند خیابان آن طرف تر یا در کوچه هایی که خودشان را می رسانند به جنوب شهر شاید هم کمی آن سوتر در خانه هایی که می گویند حاشیه شهر را به تصرف خود درآورده اند. بچه ها هفته ای دو ساعت سهم شان می شود از معلم و کلاس. بچه هایی که پدرانشان دغدغه نان دارند و مادران شان دلواپس سلامت شان. زورشان به خرید ماسک و محلول نمی رسد. سواد خواندن ندارند و با فضای مجازی غریبه اند. امید بچه ها برای باسوادشدن شبکه آموزش است، به شرط بودن جعبه جادویی. هفته ای دو ساعت آموزش وضعیت سفید اعلام شده. کتاب و دفترهای سنجاق شده به زیربغل بچه ها، سلانه سلانه خودشان را به مدرسه می رسانند. قول وقرارشان روز ثبت نام حضور دوساعته بوده به همراه ماسک. عده ای ساعت هفت صبح، حاضری می زنند سر کلاس. عقربه های خسته که پامی فشارند روی ساعت ٩ وقت رفتن می رسد. عده ای دیگر کتاب و دفترها را پهن می کنند روی نیمکت ها. ماسک ها حوصله شان را سرمی برند تا به گوشه ای پرت شوند. اخم آقا معلم که درهم می شود، ماسک ها جا خوش می کنند روی صورت ها. ساعت ١١ وقت رفتن به خانه است. اینجا مدرسه ای است غیرانتفاعی برای پسربچه های اول تا پنجم. قبل از ورود بچه ها، کلاس ها ضدعفونی می شوند. عبدالرحیم بعد از معاونت مدارس دولتی، چند سالی است مدیر این پسربچه هاست.بچه اند، عشق بازی و آتش سوزاندن. از کرونای معروف، نامش را شنیده اند. اخم آقا معلم و فریاد مدیر دقایقی وجود کرونا را هشدارمی دهد. برنده این میدان طعم شیرین بازی و حرف زدن با همکلاسی هاست. ماسک ها کنار زده می شوند. انگشتان کوچک کنجکاوشان سطوح را جست وجو می کند. در غفلت از کرونا نان و سیب ها به هم تعارف می شوند. تمام توضیحات ما چنددقیقه ای بیشتر دوام نمی آورند. دوباره سرگرم بازی و حرف زدن می شود، بدون رعایت فاصله ها. قبل از شیطنت های کرونا، ٢٠ دانش آموز می نشستند رو به تخته سیاه. صبح به صف می شدند و تا ظهر گوش می سپردند به طنین صدای زنگ مدرسه. زنگ های تفریح و ورزش هم بود. روزی پنج، شش ساعت کنار هم. روزگار خوشی بود قبل از کرونا. حالا کلاس ها ١٠نفره شده اند برای دو ساعت درس در روز. وقت کم می آید برای گفتن از داستان الفبا و کشیدن تصویرشان کنار هم که صدای بابا می دهد یا آن مردی که در باران می آمد . باید اولیا در خانه این کمبود زمان را جبران کنند. پدر و مادرها بعد از مرزگشایی کرونا معلم سرخانه شدند. چشم دوختند به شبکه شاد. سوالات و سردرگمی بچه ها را نوشتند و فرستادند برای معلم ها. خیلی ها زورشان نرسید به فرمول ها. اینجا آمار بی سوادی خانواده ها بالاست. سواد هم داشته باشند با مباحث جدید درسی ناآشنا هستند. تعطیلی مدارس که مرسوم شد، شبکه شاد شد نُقل مجالس. قصه تبلت ها و نبود گوشی های هوشمند هم بود هرچند عده ای می گفتند اینترنت هنوز به شهرشان نرسیده و غریبه اند با دنیای صفرها و یک ها. ماه ها که گذشتند وزیر ارتباطات از رسیدن اینترنت به روستاها گفت. اینترنتی که قرار شد رایگان باشد برای معلم ها و دانش آموزان. خبرها هم از توزیع تبلت ها میان بچه های شهرهای دوردست گفتند. قرار بر این شد سال تحصیلی جدید هیچ دختر و پسری بی آموزش نماند. اینترنت رایگان هنوز به ما نرسیده. تبلت ها هم همین طور. نوبت به مدارس دولتی که می رسد، کلاس های بیست نفره می شوند سی، چهل نفر. بچه هایی که سهم شان از آموزش می شود هفته ای دو ساعت حاضری سرکلاس. مدارس دولتی فاجعه است. حدود ١٢٠٠ دانش آموز که تنها هفته ای دو ساعت می توانند سرکلاس ها حاضر شوند. یک هفته ای است بچه ها طعم سرکلاس حاضری زدن را می چشند. بچه های سرگردان که منتظر کلاس حضوری دو ساعته در هفته شان می مانند. عملا در این یک هفته هیچ بچه ای از آموزش مناسب بهره نبرده است. هفته ای دو ساعت نوبت شان می شود برای کلاس. پایان سال هم آزمون ها تأییدمی شوند تا بچه ها یک کلاس بالاتر بروند. این در آینده نزدیک می شود فاجعه. توپ در زمین اولیا مرکز شهر پُر شده از چند مدرسه غیرانتفاعی. مدارسی برای بچه های مدیران، معاونان و کارمندان. بقیه بچه ها سرکلاس های دولتی حاضری می زنند. هر کلاس ٤٠ نفر. بچه ها تنگ هم روی نیمکت های چوبی و فلزی رنگ ورو رفته، چشم می دوزند به تخته روی دیوار. آموزش وپرورش گفت منتظر مهر نمانند و نیمه شهریور، بوی مهر بپیچد در شهر. ثبت نام ها شروع شد و ماسک اجباری. اما هنوز بودجه نرسیده برای ترمیم سرویس های بهداشتی. شیرهای خراب و گاهی غایب. درهایی که تمایلی به بسته شدن ندارند و مایع دستشویی که بیشتر اوقات حاضری نمی زند. بچه ها ماندند و آب خالی برای شستن دست ها، به شرط سرحال بودن شیرها. شرایط با قبل کرونا فرقی نکرده. خبری از پروتکل ها نیست. سرویس های بهداشتی که یک بحران اند. هرچه به سمت جنوب شهر می روید، مدارس نزارترند و اولیا فقیرتر. توانی برای خرید ماسک نیست و نان شب واجب تر است. ناصر شرایط حاشیه شهر را وخیم تر از جنوب و مرکز شهر می داند. محله هایی که نه خبری از فاصله اجتماعی است، نه ماسک و محلول ضدعفونی کننده کارایی برای اهالی دارد. مدیر آموزش وپرورش استان اعلام کرده بود ٦٠درصد مدارس زیرساخت های تأمین اصول بهداشتی را ندارند برای شروع سال تحصیلی. کلاس اولی ها پارسال حروف الفبا را یاد گرفتند برای نوشتن املا، اما کرونا مدارس شان را تعطیل کرد تا بنشینند روبه روی شبکه آموزش. امسال کلاس دوم اند، اما به لکنت می افتند در خواندن واژه ها. کلاس سومی ها هم ضرب را بلد نیستند و نمی دانند با تقسیم های کلاس چهارم چه کنند. بچه هایمان بی سواد فقط می روند کلاس بالا. مدارس که تعطیل شدند، مادر و پدرها مدرسه را دوباره شروع کردند. نوشتند و خواندند و هجی کردند تا بچه ها بیاموزند خواندن و نوشتن را. کرونا به آموزش بچه ها ضرر زد. هر قدر هم ما پدر و مادرها تلاش می کنیم به استانداردها نمی رسیم. بچه ها بی سواد بار می آیند. ناصر یکی از اولیا از شرایط بازگشایی مدارس در کرونا ناراضی است. از نبود تمهیدات بهداشتی، ندادن ماسک و محلول ضدعفونی به بچه ها. مدارس هیچ امکاناتی ندارند. بیشتر اولیا به نان شب محتاج اند و نمی توانند ماسک و محلول بچه ها را تهیه کنند. ناصر از مدیران مدارس گلایه دارد. مدیران توپ را به زمین اولیا می اندازند. می گویند معلم ها سرکلاس حاضرند، بچه ها خواستند بیایند، نخواستند نه. ما معلم ها را فرستادیم سرکلاس ها. هیولای بی سوادی در کمین بچه ها مدارس شهر که زنگ بازگشایی را زدند، مدارس روستایی هم میل به بازگشایی کردند، اما هر دو بی ماسک و محلول ضدعفونی. وضع سفید، اجازه بازگشایی ها بود. فاصله اجتماعی، شیفت بندی کرد بچه ها را. مدارس شهر یک هفته ای است که شده اند میزبان دانش آموزان. پروتکل ها در میانه شهر ناپیدا هستند و گویی هیچ گاه قرار نیست گذرشان به حاشیه شهر و روستاها برسد. به ندرت بچه ای با ماسک می رود مدرسه. ماسک های کثیف که خبر از روزهای متمادی استفاده می دهند. احمد فعال اجتماعی است. او مقصر اصلی را فقری می داند که میان همشهری هایش بیداد می کند. اینجا ماسک، محلول ضدعفونی و فاصله اجتماعی بی معنی است. آمارها می گویند بیشتر بچه ها شبکه شاد دارند برای خواندن فصول کتاب ها. اگرچه واقعیت این روزهای زاهدان خبر از این دارد که بیشتر بچه ها هنوز گوشی هوشمند از نزدیک ندیده اند و همه امیدشان به کلاس ٢٥دقیقه رسانه ملی بود و بس. نمی دانم این آمارها از کجا به مرکز فرستاده می شود! هزینه گوشی هوشمند برای اغلب مردم شهر به معنی نان شب چند ماه اهل و عیال است. وزیر ارتباطات خبر از توسعه ارتباطات در روستاها داده، اما حالا زاهدان در مرکز استان با مشکلات نبود اینترنت دست به گریبان است. پنج، شش سالی می شود به عنوان مدیرمسئول یک رسانه پیگیر اینترنت برای تلفن ثابت هستم. شبکه شاد جایگزین کلاس های درس شد. اینترنت و گوشی هوشمند اهمیت پیدا کرد و بارها و بارها اخبار از کمبودها روایت کردند و دلسوزان از نداشته ها گفتند. از زنگ خطری که برای کیفیت آموزش به صدا درآمده بود. اغلب معلم ها گوشی هوشمند ندارند و استفاده از این فضا را بلد نیستند. کلاس ها ضمن خدمت هستند، اما بهانه ای برای حضور و غیاب و گرفتن مدرک. بی سوادی، زخمی بر پیکر جامعه. معضلی اجتماعی که بارها از ریشه کنی آن گفته شد برای رفتن روی ریل توسعه. کلاس های نهضت پا گرفتند تا آمارهای بین المللی حکایت بهتری از میزان سواد ایران کنند. حالا کرونا آمده برای شکست این آمار. اینجا عملا آموزش تعطیل است. بیشتر خانواده ها بی سوادند، نه امکان استفاده از فضای مجازی را دارند، نه پول مهیا کردن اسباب و ابزار آن را. اینجا ٩٠درصد بچه ها از فعالیت مجازی محروم اند. معلم ها گوشی هوشمند ندارند، چه رسد به دانش آموزان. رتبه اول کشور در محرومیت های آموزشی محرومیت، موانع تحصیلی و بازماندگان از تحصیل از سال های دور با سیستان وبلوچستان عجین شده؛ هرچند هر وزیری که بر صندلی وزارت آموزش وپرورش تکیه زده، از کاستن این درد گفته. سال ٩٦ بود که بطحایی از توجه به فاصله زیاد سیستان وبلوچستان در مقایسه با سایر استان ها گفت. در همان دوره قرار شد وضع تحصیلی دانش آموزان این استان در دستور کار وزارتخانه قرار بگیرد. نماینده مردم زاهدان هم درمجلس از شناسایی ۱۲۷ هزار کودک بازمانده از تحصیل در سیستان وبلوچستان در سال تحصیلی ٩٩-٩٨ خبر داده بود، هرچند این نماینده از کمبود ١٣هزار معلم هم در استان گلایه کرده بود. این آمار درحالی از سوی نماینده زاهدان گفته می شد که بسیاری از این دانش آموزان می توانند هرکدام آینده سازان این کشور باشند، اما آنها محکومند در سایه سار تبعیض آموزشی خط بطلان بر آرزوهای خویش بکشند. در همان برهه صحبت هایی پیرامون پایین بودن شاخص های توسعه ای درحوزه آموزش وپرورش شکل گرفت. صحبت هایی که می گفتند استان سیستان وبلوچستان در اغلب شاخصه ها در رده آخر کشور قرار دارد. استان سیستان وبلوچستان درحوزه کمبود فضای آموزشی، پایین بودن معدل کتبی دیپلم دانش آموزان، کودکان بازمانده از تحصیل، کمبود نیروی آموزشی و ترک تحصیل دانش آموزان رتبه نخست کشور را دارد و متناسب با این عقب ماندگی ها اقدامات لازم در استان تدبیر و عملیاتی نمی شود. در شرایط فعلی استان سیستان وبلوچستان با آمار رشد جمعیتی مواجه بوده؛ این آمار سالیانه ٤,٥ در هزار است که از ابتدای انقلاب این رشد جمعیت ثابت بوده، ولی وزارت آموزش وپرورش به هیچ عنوان برنامه ای برای این افزایش جمعیت ندارد. سیستان وبلوچستان رکورددار بازماندگان از تحصیل در میان ٣١ استان ایران است و دختران هم رکورددار بازماندگان از تحصیل در این استان؛ بازماندگانی که بی توجهی به آنها عواقبی بعضا امنیتی در پی دارد. به گفته رضوان حکیم زاده، معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش وپرورش، در چهارسال گذشته یعنی از سال ٩٥ تا ٩٧ حدود ١٤٣ هزار کودک که از تحصیل بازمانده بودند، جذب مدرسه شدند و همچنان ١٤٢ هزار کودک از تحصیل بازمانده اند. مدیرکل آموزش وپرورش سیستان وبلوچستان هم در همان دوران گفته بود: در چهارسال گذشته ١٢٠ هزار کودک بازمانده از تحصیل جذب مدارس شدند و همچنان ٧٠ هزار نفر از تحصیل بازمانده اند؛ این یعنی از جمعیت ١٤٣ هزار کودک بازمانده از تحصیل که در ٣١ استان ایران جذب شدند، بیش از ٨٠ درصد آن، ١٢٠ هزار نفر متعلق به سیستان وبلوچستان است؛ همچنین از ١٤٢ هزار کودک همچنان بازمانده هم چیزی حدود ٥٠ درصد بازهم متعلق به محروم ترین استان ایران است. کمبود شديد فضاي استاندارد و تجهيزات آ موزشي و رواج شغل هاي کاذب به دليل سکونت در مناطق مرزي بي تأثير در بازماندن دانش آموز از تحصيل نيست. فقر مالي و ناتواني در تأمين امکانات اوليه تحصيل و اشتغال فرزندان براي تأمين مخارج زندگي، دوري مدرسه و نداشتن امکان پرداخت هزينه اياب وذهاب، واقع شدن در مناطق دورافتاده، نداشتن سرويس اياب وذهاب در واحد آموزشي، ازدواج زودهنگام دختران و کودکان بدسرپرست ازجمله عوامل موثر در جاماندن دانش آموزان از تحصيل بوده است. کثرت مناطق مرزي و دورافتاده، کثرت مراکز جمعيتي با آمار اندک، بافت جوان جمعيت، کمبود شديد نيروي انساني و عدم ماندگاري نيروي موجود و همچنين کمبود معلم زن در روستا که سبب ترک تحصيل دختران مي شود نيز، از عوامل ديگر هستند.
تماس با کلینیک تبسم جهت مشاوره سکته مغزی و رزرو نوبت
- شماره تلفن: ۶۶۵۶۴۶۷۴ | ۶۶۴۳۶۲۹۱
- ارسال درخواست ویزیت و مشاوره آنلاین سکته مغزی از طریق واتسپ : 09355354332
- زمان پاسخگویی: ساعت ۹ الی ۲۱
سلامت نیوز:بی سوادی، زخمی بر پیکر جامعه. معضلی اجتماعی که بارها از ریشه کنی آن گفته شد برای رفتن روی ریل توسعه. کلاس های نهضت پا گرفتند تا آمارهای بین المللی حکایت بهتری از میزان سواد ایران کنند. حالا کرونا آمده برای شکست این آمار. اینجا عملا آموزش تعطیل است. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شهروند ،بیشتر خانواده ها بی سوادند، نه امکان استفاده از فضای مجازی را دارند، نه پول مهیا کردن اسباب و ابزار آن را. اینجا ٩٠درصد بچه ها از فعالیت مجازی محروم اند. معلم ها گوشی هوشمند ندارند، چه رسد به دانش آموزان. اینجا وضع سفید است. بوی مهر میانه شهریور هوس سرکشی کرد به مدرسه ها. بچه ها به صف شدند. روزهای هفته تقسیم شد میان شان. روزهای زوج صدای کلاس اولی ها، دومی ها و سومی ها می پیچد میان کلاس ها. روزهای فرد بقیه بچه ها می نشینند پشت نیمکت ها.چند خیابان آن طرف تر یا در کوچه هایی که خودشان را می رسانند به جنوب شهر شاید هم کمی آن سوتر در خانه هایی که می گویند حاشیه شهر را به تصرف خود درآورده اند. بچه ها هفته ای دو ساعت سهم شان می شود از معلم و کلاس. بچه هایی که پدرانشان دغدغه نان دارند و مادران شان دلواپس سلامت شان. زورشان به خرید ماسک و محلول نمی رسد. سواد خواندن ندارند و با فضای مجازی غریبه اند. امید بچه ها برای باسوادشدن شبکه آموزش است، به شرط بودن جعبه جادویی. هفته ای دو ساعت آموزش وضعیت سفید اعلام شده. کتاب و دفترهای سنجاق شده به زیربغل بچه ها، سلانه سلانه خودشان را به مدرسه می رسانند. قول وقرارشان روز ثبت نام حضور دوساعته بوده به همراه ماسک. عده ای ساعت هفت صبح، حاضری می زنند سر کلاس. عقربه های خسته که پامی فشارند روی ساعت ٩ وقت رفتن می رسد. عده ای دیگر کتاب و دفترها را پهن می کنند روی نیمکت ها. ماسک ها حوصله شان را سرمی برند تا به گوشه ای پرت شوند. اخم آقا معلم که درهم می شود، ماسک ها جا خوش می کنند روی صورت ها. ساعت ١١ وقت رفتن به خانه است. اینجا مدرسه ای است غیرانتفاعی برای پسربچه های اول تا پنجم. قبل از ورود بچه ها، کلاس ها ضدعفونی می شوند. عبدالرحیم بعد از معاونت مدارس دولتی، چند سالی است مدیر این پسربچه هاست.بچه اند، عشق بازی و آتش سوزاندن. از کرونای معروف، نامش را شنیده اند. اخم آقا معلم و فریاد مدیر دقایقی وجود کرونا را هشدارمی دهد. برنده این میدان طعم شیرین بازی و حرف زدن با همکلاسی هاست. ماسک ها کنار زده می شوند. انگشتان کوچک کنجکاوشان سطوح را جست وجو می کند. در غفلت از کرونا نان و سیب ها به هم تعارف می شوند. تمام توضیحات ما چنددقیقه ای بیشتر دوام نمی آورند. دوباره سرگرم بازی و حرف زدن می شود، بدون رعایت فاصله ها. قبل از شیطنت های کرونا، ٢٠ دانش آموز می نشستند رو به تخته سیاه. صبح به صف می شدند و تا ظهر گوش می سپردند به طنین صدای زنگ مدرسه. زنگ های تفریح و ورزش هم بود. روزی پنج، شش ساعت کنار هم. روزگار خوشی بود قبل از کرونا. حالا کلاس ها ١٠نفره شده اند برای دو ساعت درس در روز. وقت کم می آید برای گفتن از داستان الفبا و کشیدن تصویرشان کنار هم که صدای بابا می دهد یا آن مردی که در باران می آمد . باید اولیا در خانه این کمبود زمان را جبران کنند. پدر و مادرها بعد از مرزگشایی کرونا معلم سرخانه شدند. چشم دوختند به شبکه شاد. سوالات و سردرگمی بچه ها را نوشتند و فرستادند برای معلم ها. خیلی ها زورشان نرسید به فرمول ها. اینجا آمار بی سوادی خانواده ها بالاست. سواد هم داشته باشند با مباحث جدید درسی ناآشنا هستند. تعطیلی مدارس که مرسوم شد، شبکه شاد شد نُقل مجالس. قصه تبلت ها و نبود گوشی های هوشمند هم بود هرچند عده ای می گفتند اینترنت هنوز به شهرشان نرسیده و غریبه اند با دنیای صفرها و یک ها. ماه ها که گذشتند وزیر ارتباطات از رسیدن اینترنت به روستاها گفت. اینترنتی که قرار شد رایگان باشد برای معلم ها و دانش آموزان. خبرها هم از توزیع تبلت ها میان بچه های شهرهای دوردست گفتند. قرار بر این شد سال تحصیلی جدید هیچ دختر و پسری بی آموزش نماند. اینترنت رایگان هنوز به ما نرسیده. تبلت ها هم همین طور. نوبت به مدارس دولتی که می رسد، کلاس های بیست نفره می شوند سی، چهل نفر. بچه هایی که سهم شان از آموزش می شود هفته ای دو ساعت حاضری سرکلاس. مدارس دولتی فاجعه است. حدود ١٢٠٠ دانش آموز که تنها هفته ای دو ساعت می توانند سرکلاس ها حاضر شوند. یک هفته ای است بچه ها طعم سرکلاس حاضری زدن را می چشند. بچه های سرگردان که منتظر کلاس حضوری دو ساعته در هفته شان می مانند. عملا در این یک هفته هیچ بچه ای از آموزش مناسب بهره نبرده است. هفته ای دو ساعت نوبت شان می شود برای کلاس. پایان سال هم آزمون ها تأییدمی شوند تا بچه ها یک کلاس بالاتر بروند. این در آینده نزدیک می شود فاجعه. توپ در زمین اولیا مرکز شهر پُر شده از چند مدرسه غیرانتفاعی. مدارسی برای بچه های مدیران، معاونان و کارمندان. بقیه بچه ها سرکلاس های دولتی حاضری می زنند. هر کلاس ٤٠ نفر. بچه ها تنگ هم روی نیمکت های چوبی و فلزی رنگ ورو رفته، چشم می دوزند به تخته روی دیوار. آموزش وپرورش گفت منتظر مهر نمانند و نیمه شهریور، بوی مهر بپیچد در شهر. ثبت نام ها شروع شد و ماسک اجباری. اما هنوز بودجه نرسیده برای ترمیم سرویس های بهداشتی. شیرهای خراب و گاهی غایب. درهایی که تمایلی به بسته شدن ندارند و مایع دستشویی که بیشتر اوقات حاضری نمی زند. بچه ها ماندند و آب خالی برای شستن دست ها، به شرط سرحال بودن شیرها. شرایط با قبل کرونا فرقی نکرده. خبری از پروتکل ها نیست. سرویس های بهداشتی که یک بحران اند. هرچه به سمت جنوب شهر می روید، مدارس نزارترند و اولیا فقیرتر. توانی برای خرید ماسک نیست و نان شب واجب تر است. ناصر شرایط حاشیه شهر را وخیم تر از جنوب و مرکز شهر می داند. محله هایی که نه خبری از فاصله اجتماعی است، نه ماسک و محلول ضدعفونی کننده کارایی برای اهالی دارد. مدیر آموزش وپرورش استان اعلام کرده بود ٦٠درصد مدارس زیرساخت های تأمین اصول بهداشتی را ندارند برای شروع سال تحصیلی. کلاس اولی ها پارسال حروف الفبا را یاد گرفتند برای نوشتن املا، اما کرونا مدارس شان را تعطیل کرد تا بنشینند روبه روی شبکه آموزش. امسال کلاس دوم اند، اما به لکنت می افتند در خواندن واژه ها. کلاس سومی ها هم ضرب را بلد نیستند و نمی دانند با تقسیم های کلاس چهارم چه کنند. بچه هایمان بی سواد فقط می روند کلاس بالا. مدارس که تعطیل شدند، مادر و پدرها مدرسه را دوباره شروع کردند. نوشتند و خواندند و هجی کردند تا بچه ها بیاموزند خواندن و نوشتن را. کرونا به آموزش بچه ها ضرر زد. هر قدر هم ما پدر و مادرها تلاش می کنیم به استانداردها نمی رسیم. بچه ها بی سواد بار می آیند. ناصر یکی از اولیا از شرایط بازگشایی مدارس در کرونا ناراضی است. از نبود تمهیدات بهداشتی، ندادن ماسک و محلول ضدعفونی به بچه ها. مدارس هیچ امکاناتی ندارند. بیشتر اولیا به نان شب محتاج اند و نمی توانند ماسک و محلول بچه ها را تهیه کنند. ناصر از مدیران مدارس گلایه دارد. مدیران توپ را به زمین اولیا می اندازند. می گویند معلم ها سرکلاس حاضرند، بچه ها خواستند بیایند، نخواستند نه. ما معلم ها را فرستادیم سرکلاس ها. هیولای بی سوادی در کمین بچه ها مدارس شهر که زنگ بازگشایی را زدند، مدارس روستایی هم میل به بازگشایی کردند، اما هر دو بی ماسک و محلول ضدعفونی. وضع سفید، اجازه بازگشایی ها بود. فاصله اجتماعی، شیفت بندی کرد بچه ها را. مدارس شهر یک هفته ای است که شده اند میزبان دانش آموزان. پروتکل ها در میانه شهر ناپیدا هستند و گویی هیچ گاه قرار نیست گذرشان به حاشیه شهر و روستاها برسد. به ندرت بچه ای با ماسک می رود مدرسه. ماسک های کثیف که خبر از روزهای متمادی استفاده می دهند. احمد فعال اجتماعی است. او مقصر اصلی را فقری می داند که میان همشهری هایش بیداد می کند. اینجا ماسک، محلول ضدعفونی و فاصله اجتماعی بی معنی است. آمارها می گویند بیشتر بچه ها شبکه شاد دارند برای خواندن فصول کتاب ها. اگرچه واقعیت این روزهای زاهدان خبر از این دارد که بیشتر بچه ها هنوز گوشی هوشمند از نزدیک ندیده اند و همه امیدشان به کلاس ٢٥دقیقه رسانه ملی بود و بس. نمی دانم این آمارها از کجا به مرکز فرستاده می شود! هزینه گوشی هوشمند برای اغلب مردم شهر به معنی نان شب چند ماه اهل و عیال است. وزیر ارتباطات خبر از توسعه ارتباطات در روستاها داده، اما حالا زاهدان در مرکز استان با مشکلات نبود اینترنت دست به گریبان است. پنج، شش سالی می شود به عنوان مدیرمسئول یک رسانه پیگیر اینترنت برای تلفن ثابت هستم. شبکه شاد جایگزین کلاس های درس شد. اینترنت و گوشی هوشمند اهمیت پیدا کرد و بارها و بارها اخبار از کمبودها روایت کردند و دلسوزان از نداشته ها گفتند. از زنگ خطری که برای کیفیت آموزش به صدا درآمده بود. اغلب معلم ها گوشی هوشمند ندارند و استفاده از این فضا را بلد نیستند. کلاس ها ضمن خدمت هستند، اما بهانه ای برای حضور و غیاب و گرفتن مدرک. بی سوادی، زخمی بر پیکر جامعه. معضلی اجتماعی که بارها از ریشه کنی آن گفته شد برای رفتن روی ریل توسعه. کلاس های نهضت پا گرفتند تا آمارهای بین المللی حکایت بهتری از میزان سواد ایران کنند. حالا کرونا آمده برای شکست این آمار. اینجا عملا آموزش تعطیل است. بیشتر خانواده ها بی سوادند، نه امکان استفاده از فضای مجازی را دارند، نه پول مهیا کردن اسباب و ابزار آن را. اینجا ٩٠درصد بچه ها از فعالیت مجازی محروم اند. معلم ها گوشی هوشمند ندارند، چه رسد به دانش آموزان. رتبه اول کشور در محرومیت های آموزشی محرومیت، موانع تحصیلی و بازماندگان از تحصیل از سال های دور با سیستان وبلوچستان عجین شده؛ هرچند هر وزیری که بر صندلی وزارت آموزش وپرورش تکیه زده، از کاستن این درد گفته. سال ٩٦ بود که بطحایی از توجه به فاصله زیاد سیستان وبلوچستان در مقایسه با سایر استان ها گفت. در همان دوره قرار شد وضع تحصیلی دانش آموزان این استان در دستور کار وزارتخانه قرار بگیرد. نماینده مردم زاهدان هم درمجلس از شناسایی ۱۲۷ هزار کودک بازمانده از تحصیل در سیستان وبلوچستان در سال تحصیلی ٩٩-٩٨ خبر داده بود، هرچند این نماینده از کمبود ١٣هزار معلم هم در استان گلایه کرده بود. این آمار درحالی از سوی نماینده زاهدان گفته می شد که بسیاری از این دانش آموزان می توانند هرکدام آینده سازان این کشور باشند، اما آنها محکومند در سایه سار تبعیض آموزشی خط بطلان بر آرزوهای خویش بکشند. در همان برهه صحبت هایی پیرامون پایین بودن شاخص های توسعه ای درحوزه آموزش وپرورش شکل گرفت. صحبت هایی که می گفتند استان سیستان وبلوچستان در اغلب شاخصه ها در رده آخر کشور قرار دارد. استان سیستان وبلوچستان درحوزه کمبود فضای آموزشی، پایین بودن معدل کتبی دیپلم دانش آموزان، کودکان بازمانده از تحصیل، کمبود نیروی آموزشی و ترک تحصیل دانش آموزان رتبه نخست کشور را دارد و متناسب با این عقب ماندگی ها اقدامات لازم در استان تدبیر و عملیاتی نمی شود. در شرایط فعلی استان سیستان وبلوچستان با آمار رشد جمعیتی مواجه بوده؛ این آمار سالیانه ٤,٥ در هزار است که از ابتدای انقلاب این رشد جمعیت ثابت بوده، ولی وزارت آموزش وپرورش به هیچ عنوان برنامه ای برای این افزایش جمعیت ندارد. سیستان وبلوچستان رکورددار بازماندگان از تحصیل در میان ٣١ استان ایران است و دختران هم رکورددار بازماندگان از تحصیل در این استان؛ بازماندگانی که بی توجهی به آنها عواقبی بعضا امنیتی در پی دارد. به گفته رضوان حکیم زاده، معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش وپرورش، در چهارسال گذشته یعنی از سال ٩٥ تا ٩٧ حدود ١٤٣ هزار کودک که از تحصیل بازمانده بودند، جذب مدرسه شدند و همچنان ١٤٢ هزار کودک از تحصیل بازمانده اند. مدیرکل آموزش وپرورش سیستان وبلوچستان هم در همان دوران گفته بود: در چهارسال گذشته ١٢٠ هزار کودک بازمانده از تحصیل جذب مدارس شدند و همچنان ٧٠ هزار نفر از تحصیل بازمانده اند؛ این یعنی از جمعیت ١٤٣ هزار کودک بازمانده از تحصیل که در ٣١ استان ایران جذب شدند، بیش از ٨٠ درصد آن، ١٢٠ هزار نفر متعلق به سیستان وبلوچستان است؛ همچنین از ١٤٢ هزار کودک همچنان بازمانده هم چیزی حدود ٥٠ درصد بازهم متعلق به محروم ترین استان ایران است. کمبود شديد فضاي استاندارد و تجهيزات آ موزشي و رواج شغل هاي کاذب به دليل سکونت در مناطق مرزي بي تأثير در بازماندن دانش آموز از تحصيل نيست. فقر مالي و ناتواني در تأمين امکانات اوليه تحصيل و اشتغال فرزندان براي تأمين مخارج زندگي، دوري مدرسه و نداشتن امکان پرداخت هزينه اياب وذهاب، واقع شدن در مناطق دورافتاده، نداشتن سرويس اياب وذهاب در واحد آموزشي، ازدواج زودهنگام دختران و کودکان بدسرپرست ازجمله عوامل موثر در جاماندن دانش آموزان از تحصيل بوده است. کثرت مناطق مرزي و دورافتاده، کثرت مراکز جمعيتي با آمار اندک، بافت جوان جمعيت، کمبود شديد نيروي انساني و عدم ماندگاري نيروي موجود و همچنين کمبود معلم زن در روستا که سبب ترک تحصيل دختران مي شود نيز، از عوامل ديگر هستند.