هول همکلاسی‌شدن با کرونا

سلامت نیوز:همان دم در مدرسه که دست هایش از دست مادرش جدا شد، با تردید پا به حیاط گذاشت، نیمی از صورت کوچکش را ماسک پارچه ای پوشانده و انگشتان ظریف و کوتاهش در دستکش پلاستیکی گم شده بود.رفت و ایستاد گوشه ای از حیاط مدرسه، مراقب بود به دیوار تکیه ندهد، احتیاط می کرد کسی نزدیکش نشود، حواسش بود به ماسکش دست نزند. با چشم های نگران گاهی بچه های بزرگ تر را می پایید که کنار هم ایستاده بودند و از خاطرات 7 ماه گذشته شان می گفتند و گاهی در مدرسه را نگاه می کرد که مطمئن شود مادرش هنوز هست و نرفته. غزاله کلاس اولی است و شنبه نخستین روزی بود که پا به دنیای جدید مدرسه گذاشت. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه همشهری ، در ورودی مدرسه مثل هر سال نه خبری از منقل پر از اسپند بود که بوی خوشش، نوید یک شروع تازه را بدهد و نه قرآن که بچه ها از زیر آن رد شوند، به جایش بابای مدرسه سمت راست با یک گالن 4لیتری مایع ضدعفونی کننده بر دست ایستاده تا کف کفش بچه ها را قبل از ورود ضد عفونی کند و سمت چپ، معاون مدرسه با تب سنج در دست، پیشانی بچه ها را نشانه می گیرد. در بلندگوهای مدرسه ابتدایی فجر میدان بهمن، هم به جای پخش آهنگ بوی ماه مهر و هم شاگردی سلام، مدیر مدرسه پشت بلندگو یا دائم از بچه ها می خواست که از هم فاصله بگیرند و یا به پدرها و مادرها تذکر می داد که وارد مدرسه نشوند و از تجمع در بیرون از مدرسه هم خودداری کنند.والدین دانش آموزان اما گوششان به این حرف ها بدهکار نیست، بعضی ها با چشم های نگران دائم به حیاط مدرسه سرک می کشند که ببینند چه خبر است و بعضی های دیگر عصبانی و خشمگین منتظر فرصت که با مدیر مدرسه حرف بزنند. مادر غزاله جزو گروه دوم بود. معلمان سرگردان بین حضوری و مجازی معلم های مدرسه هم حال و روز بهتری از والدین ندارند، در راهرو و دفتر مدرسه ایستاده و از پنجره های غبار گرفته، حیاط را نگاه می کردند که ببینند بالاخره چقدر دانش آموز به مدرسه می آیند. چشم ها مردد و پچ پچ های نامفهوم زیر ماسک، حکایت از نگرانی می دهد. حالا چه می شود؟ تکلیف چیست؟ ای کاش اگر قرار بود آموزش ها حضوری باشد از خرداد ماه اعلام می کردند که برنامه ریزی دیگری می کردیم. سپیده حمزه ای، معلم کلاس چهارم ده ها دغدغه دارد؛ از اینکه باید چگونه مراقب بچه ها در کلاس درس باشد تا اینکه چگونه والدین را در سال تحصیلی کرونایی با خود همراه کند. مهم ترین مسئله ما معلمان به خصوص در مقطع ابتدایی این است که چگونه بین کلاس حضوری و مجازی خود تعادل برقرار کنیم. من الان باید کلاس 30نفره ام را به 3 تا 10نفر تبدیل کنم و هر گروه 2روز در هفته به مدرسه بیایند. از آن طرف گفته اند روزهایی که دانش آموز به مدرسه نمی آید، آموزش از طریق شبکه شاد دنبال شود. خوب من معلم در کدام فرصت و با کدام انرژی می توانم هر روز هم آموزش حضوری و هم مجازی را دنبال کنم و برای هر دو تولید محتوا داشته باشم؟ حالا در دبیرستان که معلمان هر درس متفاوت اند این امکان وجود دارد، اما در مقطع ابتدایی کار به مراتب دشوارتر می شود. سیل پروتکل ها و توصیه ها بر سر دانش آموزان زنگ مدرسه به صدا در آمد و صف ها شکل گرفت. فرناز محمدی، معلم کلاس پنجم می گوید که امروز کمتر از نصف دانش آموزانش به مدرسه آمده اند. بقیه معلم ها هم صف دانش آموزان کلاس خودشان را که دیدند همین را می گویند به غیر از معلم کلاس اول که بعد از شمارش بچه های داخل صف به این نتیجه می رسد به غیراز 2 نفر، همه دانش آموزانش به مدرسه آمده اند: کار برای بچه های کلاس اول خیلی سخت تر است، بچه ها باید همزمان 2 استرس را تحمل کنند، هم ترس ناشی از حضور در فضای جدید و هم ترس از کرونا که از سوی خانواده و جامعه به آنها منتقل شده است. شرایط برای کلاس اولی ها از همه بدتر است. زنگ که به صدا در آمد، صف دانش آموزان مثل خط کش کج وکوله تشکیل می شود. بعضی خط کش ها بلندند و برخی کوتاه. دور تر از خط کش های نامنظم، والدین هنوز ایستاده و نظاره گر شروع سال تحصیلی جدید هستند.دختر بچه ها با مانتو صورتی و مقنعه سفید و ماسک هایی که به صورتشان گشاد است، در هجوم پروتکل ها و توصیه ها و اوامر معاون مدرسه قرار می گیرند: دختران گلم نباید با هم بازی کنید، دست به لوازم هم مثل مداد و دفتر نباید بزنید. با فاصله با یکدیگر از پله ها بالا بروید. از فردا برای خودتان یک بطری آب بیاورید. قبل از خوردن خوراکی ها دستتان را بشویید. بعد از رفتن به دستشویی، دست هایتان را تمیز بشویید. همه با هم از پله ها پایین نیایید و... در نگاه بچه ها هیچ چیز نیست.کلاس ها قرار است 10نفری تشکیل شود. 10نفر اول صف به کلاس می روند و 10نفر باقیمانده در حیاط می مانند تا نوبتشان شود. کلاس های امروز 30دقیقه ای است و فقط برای آشنایی معلم با دانش آموزان است. بچه ها با همان پروتکل ها وارد کلاس می شوند و پشت نیمکت ها می نشینند. غزاله یکی از آنهاست. نشسته بر ردیف آخر، سمتی که پنجره باز هوای خنک شهریور را داخل کلاس کوچک مدرسه 22بهمن می ریزد. نوبت به معرفی که می رسد، می ایستد. من غزاله دینوری... غزاله جان بلندتر خودت را معرفی می کنی. از پشت ماسک صدای نازک و آرامش را بلندتر که می کند، اشک توی چشمانش حلقه می زند. من غزاله دینوری، هفت ساله... 4دانش آموز دیگر هم با گریه غزاله، گریه شان می گیرد.معلم مستاصل می شود، حالا نه می تواند بچه ها را بغل کند و نه بخواهد که مادران شان به کلاس بیایند، تنها چاره را حرف زدن محبت آمیز می یابد: بچه ها امسال شما بزرگ شدید، قراره با هم خوندن و نوشتن رو یاد بگیریم، قراره دوستای جدید پیدا کنیم و کلی کتاب های قشنگ با هم بخونیم. مدرسه جای خوبیه، فقط باید مراقب هم باشیم که کرونا بین ما نفوذ نکنه و بخواد ما رو مریض کنه. شما دخترای قوی و زرنگی هستید... دخترها با سر آستین شان اشک هایشان را پاک می کنند: فشار روی بچه ها امسال خیلی زیاده، اون ها هر روز در معرض خبرهای کرونا قرار گرفتند و خانواده هم خواسته یا ناخواسته اون ها رو ترسوندن و حالا اینطور بیرون ریزی می کنند. اگر بچه های ما کرونا بگیرند، چه؟ صدای داد و فریاد پدرها و مادرها از کوچه بن بست مدرسه بالا گرفته و در راهروهای بلند و خلوت پیچیده و به کلاس های درس رسیده است. مدیر مدرسه سعی می کند آنها را آرام کند، اما تلاشش بی فایده است: اگر بچه های ما مبتلا شوند، ما چه خاکی به سرمان کنیم؟ مگر قرار نبود غیرحضوری برگزار کنید؟ بچه های ما کوچک اند، رعایت کردن موارد بهداشتی برایشان سخت است، اگر دستشان را به میز بزنند و به چشم یا دهانشان بمالند یا خسته شوند و ماسک شان را در بیاورند، چه؟ ، 10توالت برای 300دانش آموز؟ 7تا آبخوری برای این همه بچه؟ با این وضع بچه های ما کرونا نمی گیرند؟ ، واقعا بعد از اینکه گروه اول از کلاس ها خارج شدند، کلاس را برای بچه های ما که گروه دومند، ضدعفونی می کنید؟ ، تکلیف سرویس چه می شود؟ الان ما بالاخره سرویس بگیریم یا نه؟ مدیر مدرسه با صورت قرمز و گرگرفته تلاش داشت که سؤال ها را یکی یکی پاسخ و به پدرها و مادرها اطمینان دهد که تا هفته آینده مشکلات برطرف شود. از والدین خواست طبق برنامه بچه هایشان را به مدرسه بیاورند و مواد ضد عفونی هم در کیفشان بگذارند. آخر سر هم وقتی دید بیشتری ها قانع نشدند، آب پاکی را ریخت روی دستشان و گفت: هر کسی خواست می تواند فرزندش را با تلویزیون یا آموزش از راه دور هماهنگ کند و نیاورد به مدرسه. توان من و همکارانم همین قدر است. زنگ دانش آموزان نوبت اول که به صدا درآمد، دختران با مانتو صورتی و مقنعه سفید و ماسک هایی که به صورتشان گشاد است، بیرون می آیند تا همکلاسی های دیگرشان سر کلاس بروند. غزاله مادرش را که دید، با احتیاط رفت سمتش و خواست که سریع تر بروند خانه. حیاط مدرسه پیر و کهنه خیلی زود خالی می شود و هیچ صدایی جز باد پاییزی زود هنگام در آن نمی پیچد: سال های گذشته، صدای خنده از در و دیوار مدرسه بالا می رفت، ولی امسال هیچ که هیچ. بابای مدرسه با آهی بلند در را می بندد تا نیم ساعت دیگر. پدرها و مادرها هنوز بیرون مدرسه با هم بحث می کنند. کلاس ها قرار است 10نفری تشکیل شود. 10نفر اول صف به کلاس می روند و 10نفر باقیمانده در حیاط می مانند تا نوبتشان شود. کلاس های امروز 30دقیقه ای است و فقط برای آشنایی معلم با دانش آموزان است. بچه ها با همان پروتکل ها وارد کلاس می شوند و پشت نیمکت ها می نشینند