نگاهي به مشكلات به وجود آمده براي مهاجران در دوران كرونا
سلامت نیوز:اين روزها روايت هايي توسط كاربران توييتر منتشر مي شود كه بهتر است از بازنشر آن خودداري كنيم اما جالب اينجاست كه همين روايت ها كه در مورد ابتلا به كوويد19 در مهاجران است بسيار هم مورد توجه قرار گرفته و بارها بازتوييت شده است. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد اين مورد روايتي آشنا از موارد متعدد بيگانه هراسي روزمره در زمانه شيوع كروناست و البته در بسياري از كشورها نيز مشابه آن گزارش شده است. داغ ننگ و برچسب زني در برخوردهاي اجتماعي روزمره ريشه در باورهاي غلط و تعصب آميز و كليشه هاي عادي سازي شده رايج نسبت به مهاجران دارد. شايد كه اصلاح چنين باورهاي ته نشين شده در ذهن بخش هايي از جامعه كاري بس دشوار به نظر برسد با اين حال تجربه ساير كشورها در چنين موضوعي نشان داده كه در صورت وجود عزم و اراده سياستي مساله اي لاينحل نبوده و مي توان با حركت به سوي سياست هاي اختلاط اجتماعي و ادغام روزافزون، آگاهي بخشي صحيح در مورد وضعيت خاص پاندمي كوويد-19 و زدودن باورهاي غلط، توسعه بسترهاي حفاظتي و گزارش دهي مختص چنين مسائلي و البته مهم تر از همه استفاده از ظرفيت هاي مردمي از جمله سازمان هاي مردم نهاد تا حدود زيادي بر اين وضعيت رنج آور غلبه كرد. بايد توجه داشت كه با به حاشيه رفتن فضاهاي عمومي در دوران شيوع كرونا روي آوردن به چنين سياست هايي دشوارتر از گذشته شده و همين مساله ضرورت تكيه بر پلتفرم هاي ديجيتال و فضاها و شبكه هاي اينترنتي را به ما گوشزد مي كند. البته كه همه اينها بدون عزم راسخ سياست گذار و تغيير نگرش و گشودگي بيشتر نسبت به مهاجران غيرعملي است. اما چنين برخوردهاي روزمره اي تنها بخشي از مصايبي است كه مهاجران ممكن است در دوران پاندمي با آن مواجه شوند. مساله مهم تر شايد محروم شدن مهاجران از دسترسي به امكانات و خدمات عمومي باشد كه با توجه به حاد بودن ماهيت وضعيت خاص كنوني، پيامدهاي سنگين تري را هم براي آنها و هم جوامع ميزبان داشته باشد. عدم دسترسي به خدمات بانكي و به طور خاص كارت بانكي از مسائلي بوده كه امروز تبعاتش بيش از پيش دامنگير مهاجران شده است. به اين روايت توجه كنيد: چند روز پيش در صف نان سنگك ايستاده بودم. پيرمردي افغانستاني دو عدد نان خواست و يك ده هزار توماني به نانوا داد. نانوا به درستي از پذيرفتن پول امتناع كرد و خواست تا كارت بكشد. او كارت نداشت. به اين سو و آن سو نگاه كرد. نان را گذاشت تا دست خالي برود. مردي گفت نان را بردار برو من حساب مي كنم. گفت پولش؟ گفت بعدا مي گيرم. گفت شما را نمي شناسم. گفت من شما را مي شناسم. پيرمرد نان را گرفت و گفت خدا ارحم الراحمين است و رفت. احتمالا در اين مدت همه ما با اعلاني در مغازه ها مواجه شده ايم كه اطلاع مي دهد: به دليل شيوع كرونا از پذيرفتن وجه نقد معذوريم ، تنها راهي كه باقي مي ماند استفاده از كارت بانكي است. اما متاسفانه عمده مهاجران حاضر در ايران از داشتن كارت بانكي محروم بوده و بدين ترتيب از بديهي ترين حق روزمره خود كه يك خريد ساده است محروم شده اند. اين در حالي است كه آيين نامه اي كه اجازه دسترسي مهاجران را به كارت بانكي مي دهد، در آبان سال گذشته تغيير كرده اما اجراي آن به تعويق افتاده و همين مساله روزگار را براي مهاجران بسيار دشوار كرده است. اما بايد توجه داشت كه اين مساله تنها به ضرر اين مهاجران نيست بلكه كل جامعه را با خطر شيوع گسترده تر ويروس مواجه مي كند، چرا كه اگر گروهي ناچار به استفاده از اسكناس باشند احتمال انتقال ويروس بيش از پيش بالا مي رود. علاوه بر اين، كارت هاي بانكي و پرداخت هاي اينترنتي در دوره شيوع كرونا اين امكان را در اختيار مردم گذاشت تا بتوانند از حضور و خريد فيزيكي اجتناب كرده و به خريد اينترنتي روي آوردند كه همين امكان هم از مهاجران سلب شده و آنها را محبور كرده كه براي هر گونه خريد از خانه خارج شده و از پول نقد استفاده كنند. بنابراين آنچه شاهديم در واقع يك بازي باخت-باخت است. همچنين آن طوركه در خبرها و گزارش هاي متعدد آمده، در مواردي مهاجران شاهد مسدود شدن يا تمديد نشدن كارت هاي خود بوده اند. پيش تر اين مهاجران مي توانستند به كمك دوستان ايراني خود و قرض گرفتن كارت شان كمي اين مانع را تعديل كنند اما حالا ظاهرا از زماني كه رمز يك بار مصرف نيز پا به ميدان گذاشته اين امكان نيز براي آنها از ميان رفته است. در ارتباط با افتتاح حساب و امكان استفاده از خدمات بانكي توسط مهاجران هم به ظاهر سرگرداني گسترده اي ميان بانك هاي مختلف وجود داشته و عدم وجود وحدت رويه باعث شده كه اعمال سليقه در اين مساله اوج بگيرد. از منظر سياستي راه حل چنين مساله اي چندان دشوار به نظر نمي رسد. امكان استفاده از خدمات بانكي مزاياي واضحي را هم براي مهاجران و هم ايران كه ميزبان آنهاست در پي دارد. با ممكن شدن اين مساله علاوه بر آسان شدن زندگي اين مهاجران به خصوص در اين شرايط خاص، شبكه بانكي مي تواند از حجم بالاي پول اين جمعيت ميليوني بهره برده و اطلاعات و داده هاي تراكنش اين افراد را نيز رصد كند. جنبه جديد ديگري از پاندمي كوويد-19 كه حيات مهاجران و به طور ويژه مهاجران افغانستاني را تهديد كرده است، مربوط به جنبه معيشت اين مهاجران است. يكي از مهاجران روايت مي كند: من يك كارگر روزمزدم، مثل اكثر مهاجران حاضر در ايران. يعني اگر روزي كار نكنم شب نمي توانم ناني براي خوردن داشته باشم. بيش از ۳۰ سال است كه ساكن ايران هستم. هر سال هم مدارك اقامتي ام را تكميل مي كنم و كارت اشتغال مي گيرم. حتي حق بيمه هم پرداخت مي كنم و بيمه تامين اجتماعي شده ام. اما مثل اكثر خدمات ديگر، بيمه تامين اجتماعي هم براي ما مهاجران ناقص است. حق بيمه پرداخت مي كنم، اما حق استفاده از بيمه بيكاري ندارم. الان دو ماه است كه بيكار شده ام. من مهاجر غيرقانوني نيستم كه تا شرايط اقتصادي خراب مي شود برگردم افغانستان. ۳۰ سال است كه ساكن ايرانم. تمام زندگي من همين جاست. زن و بچه ام اينجا هستند. سه ماه است كه نتوانسته ام اجاره خانه پرداخت كنم. سال ۹۸ سال خوبي نبود. پس اندازي جمع نشد. من به سازمان تامين اجتماعي حق بيمه پرداخت كردم... اما نمي توانم از بسته هاي حمايتي استفاده كنم. نمي توانم از بيمه بيكاري استفاده كنم. همان طوركه مي دانيم، بخش زيادي از جمعيت اين مهاجران كارگران روزمزدي بوده اند كه حالا شيوع كرونا معيشت آنها را به خطر انداخته و بسياري از آنها از همين درآمد روزانه خود نيز محروم شده اند، به طوري كه مي توان گفت با نبود اين درآمد جان و سلامتي بسياري از اين مهاجران در خطر قرار گرفته است و اين دسته از مهاجران در معرض خطر جدي گرسنگي قرار گرفته اند. در كنار اين مساله نبود حمايت هاي قانوني كه شهروندان ايراني مي توانند از آن بهره ببرند همچون بيمه، بيمه بيكاري، يارانه ها و خدمات نهادهايي مثل بهزيستي يا كميته امداد وضعيت آنها را بيشتر از هميشه وخيم كرده است. البته لازم به ذكر است وزارت بهداشت كه براي ايران، در بحث درمان نژاد و قوميت مطرح نيست و همان امكاناتي كه در درمان ويروس كرونا در اختيار شهروندان خود قرار مي دهد، به صورت رايگان در خدمت اتباع خارجي به خصوص مهاجران افغانستاني مي گذارد كه البته اقدام بسيار اميدواركننده اي در رويكرد دولت نسبت به ارايه خدمات به مهاجران است. با اين حال ترسي در ميان اتباعي كه در ايران شناسايي نشده، مدارك هويتي ندارند و حضور آنان قانوني نيست وجود دارد كه مراجعه به مراكز درماني منجر به گرفتاري بيشتر و اخراج آنها شود.آنچه در اين يادداشت آمد البته شايد تنها بخشي از دشواري هايي باشد كه مهاجران اين روزها با آن دست و پنجه نرم مي كنند. گزارش هاي متعددي از حضور و مشاركت مهاجران افغانستاني در مبارزه با كرونا در نشريات و شبكه هاي اجتماعي منتشر شده است؛ از كادرهاي درماني كه در خط مقدم اين مبارزه قرار دارند تا آنهايي كه به ضدعفوني كردن خيابان ها پرداخته اند. گفته اي رايج وجود دارد كه مي گويد ابتكارات بزرگ در دل بحران ها شكل مي گيرند. بحران كرونا البته بحراني با مقياس بزرگ است كه تمام شهروندان اين كره خاكي را درگير خود كرده است، با اين حال به نظر مي رسد در اين ميان مهاجران بيش از سايرين نسبت به اين ويروس به ظاهر دموكراتيك آسيب پذيرتر باشند. آسيبي كه نه تنها مهاجران بلكه جامعه ميزبان را نيز درگير خود مي كند. با اين حال همين بحران مي تواند فرصتي بزرگ براي بازنگري در سياست هاي جمهوري اسلامي ايران در قبال مهاجران تلقي شود؛ فرصتي كه مي تواند يك بار براي هميشه مهاجران را به شهرونداني عادي بدل كند تا بتوانند از حقوق اوليه انساني خود بهره مند شوند. در ارتباط با مزاياي اين ابتكار بسيار گفته و نوشته شده و امروز و در دل اين بحران مزيت آن بيشتر از هميشه روشن است. با اين حال اين ابتكار در نهايت نياز به يك اجماع سياستي بزرگ و عزم و اراده اي قوي دارد كه پيش شرط آن بدون شك آگاهي مسوولان امر از مزايا و پيامدهاي اين اقدام براي مهاجران و البته جامعه ايران است.
تماس با کلینیک تبسم جهت مشاوره سکته مغزی و رزرو نوبت
- شماره تلفن: ۶۶۵۶۴۶۷۴ | ۶۶۴۳۶۲۹۱
- ارسال درخواست ویزیت و مشاوره آنلاین سکته مغزی از طریق واتسپ : 09355354332
- زمان پاسخگویی: ساعت ۹ الی ۲۱
سلامت نیوز:اين روزها روايت هايي توسط كاربران توييتر منتشر مي شود كه بهتر است از بازنشر آن خودداري كنيم اما جالب اينجاست كه همين روايت ها كه در مورد ابتلا به كوويد19 در مهاجران است بسيار هم مورد توجه قرار گرفته و بارها بازتوييت شده است. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد اين مورد روايتي آشنا از موارد متعدد بيگانه هراسي روزمره در زمانه شيوع كروناست و البته در بسياري از كشورها نيز مشابه آن گزارش شده است. داغ ننگ و برچسب زني در برخوردهاي اجتماعي روزمره ريشه در باورهاي غلط و تعصب آميز و كليشه هاي عادي سازي شده رايج نسبت به مهاجران دارد. شايد كه اصلاح چنين باورهاي ته نشين شده در ذهن بخش هايي از جامعه كاري بس دشوار به نظر برسد با اين حال تجربه ساير كشورها در چنين موضوعي نشان داده كه در صورت وجود عزم و اراده سياستي مساله اي لاينحل نبوده و مي توان با حركت به سوي سياست هاي اختلاط اجتماعي و ادغام روزافزون، آگاهي بخشي صحيح در مورد وضعيت خاص پاندمي كوويد-19 و زدودن باورهاي غلط، توسعه بسترهاي حفاظتي و گزارش دهي مختص چنين مسائلي و البته مهم تر از همه استفاده از ظرفيت هاي مردمي از جمله سازمان هاي مردم نهاد تا حدود زيادي بر اين وضعيت رنج آور غلبه كرد. بايد توجه داشت كه با به حاشيه رفتن فضاهاي عمومي در دوران شيوع كرونا روي آوردن به چنين سياست هايي دشوارتر از گذشته شده و همين مساله ضرورت تكيه بر پلتفرم هاي ديجيتال و فضاها و شبكه هاي اينترنتي را به ما گوشزد مي كند. البته كه همه اينها بدون عزم راسخ سياست گذار و تغيير نگرش و گشودگي بيشتر نسبت به مهاجران غيرعملي است. اما چنين برخوردهاي روزمره اي تنها بخشي از مصايبي است كه مهاجران ممكن است در دوران پاندمي با آن مواجه شوند. مساله مهم تر شايد محروم شدن مهاجران از دسترسي به امكانات و خدمات عمومي باشد كه با توجه به حاد بودن ماهيت وضعيت خاص كنوني، پيامدهاي سنگين تري را هم براي آنها و هم جوامع ميزبان داشته باشد. عدم دسترسي به خدمات بانكي و به طور خاص كارت بانكي از مسائلي بوده كه امروز تبعاتش بيش از پيش دامنگير مهاجران شده است. به اين روايت توجه كنيد: چند روز پيش در صف نان سنگك ايستاده بودم. پيرمردي افغانستاني دو عدد نان خواست و يك ده هزار توماني به نانوا داد. نانوا به درستي از پذيرفتن پول امتناع كرد و خواست تا كارت بكشد. او كارت نداشت. به اين سو و آن سو نگاه كرد. نان را گذاشت تا دست خالي برود. مردي گفت نان را بردار برو من حساب مي كنم. گفت پولش؟ گفت بعدا مي گيرم. گفت شما را نمي شناسم. گفت من شما را مي شناسم. پيرمرد نان را گرفت و گفت خدا ارحم الراحمين است و رفت. احتمالا در اين مدت همه ما با اعلاني در مغازه ها مواجه شده ايم كه اطلاع مي دهد: به دليل شيوع كرونا از پذيرفتن وجه نقد معذوريم ، تنها راهي كه باقي مي ماند استفاده از كارت بانكي است. اما متاسفانه عمده مهاجران حاضر در ايران از داشتن كارت بانكي محروم بوده و بدين ترتيب از بديهي ترين حق روزمره خود كه يك خريد ساده است محروم شده اند. اين در حالي است كه آيين نامه اي كه اجازه دسترسي مهاجران را به كارت بانكي مي دهد، در آبان سال گذشته تغيير كرده اما اجراي آن به تعويق افتاده و همين مساله روزگار را براي مهاجران بسيار دشوار كرده است. اما بايد توجه داشت كه اين مساله تنها به ضرر اين مهاجران نيست بلكه كل جامعه را با خطر شيوع گسترده تر ويروس مواجه مي كند، چرا كه اگر گروهي ناچار به استفاده از اسكناس باشند احتمال انتقال ويروس بيش از پيش بالا مي رود. علاوه بر اين، كارت هاي بانكي و پرداخت هاي اينترنتي در دوره شيوع كرونا اين امكان را در اختيار مردم گذاشت تا بتوانند از حضور و خريد فيزيكي اجتناب كرده و به خريد اينترنتي روي آوردند كه همين امكان هم از مهاجران سلب شده و آنها را محبور كرده كه براي هر گونه خريد از خانه خارج شده و از پول نقد استفاده كنند. بنابراين آنچه شاهديم در واقع يك بازي باخت-باخت است. همچنين آن طوركه در خبرها و گزارش هاي متعدد آمده، در مواردي مهاجران شاهد مسدود شدن يا تمديد نشدن كارت هاي خود بوده اند. پيش تر اين مهاجران مي توانستند به كمك دوستان ايراني خود و قرض گرفتن كارت شان كمي اين مانع را تعديل كنند اما حالا ظاهرا از زماني كه رمز يك بار مصرف نيز پا به ميدان گذاشته اين امكان نيز براي آنها از ميان رفته است. در ارتباط با افتتاح حساب و امكان استفاده از خدمات بانكي توسط مهاجران هم به ظاهر سرگرداني گسترده اي ميان بانك هاي مختلف وجود داشته و عدم وجود وحدت رويه باعث شده كه اعمال سليقه در اين مساله اوج بگيرد. از منظر سياستي راه حل چنين مساله اي چندان دشوار به نظر نمي رسد. امكان استفاده از خدمات بانكي مزاياي واضحي را هم براي مهاجران و هم ايران كه ميزبان آنهاست در پي دارد. با ممكن شدن اين مساله علاوه بر آسان شدن زندگي اين مهاجران به خصوص در اين شرايط خاص، شبكه بانكي مي تواند از حجم بالاي پول اين جمعيت ميليوني بهره برده و اطلاعات و داده هاي تراكنش اين افراد را نيز رصد كند. جنبه جديد ديگري از پاندمي كوويد-19 كه حيات مهاجران و به طور ويژه مهاجران افغانستاني را تهديد كرده است، مربوط به جنبه معيشت اين مهاجران است. يكي از مهاجران روايت مي كند: من يك كارگر روزمزدم، مثل اكثر مهاجران حاضر در ايران. يعني اگر روزي كار نكنم شب نمي توانم ناني براي خوردن داشته باشم. بيش از ۳۰ سال است كه ساكن ايران هستم. هر سال هم مدارك اقامتي ام را تكميل مي كنم و كارت اشتغال مي گيرم. حتي حق بيمه هم پرداخت مي كنم و بيمه تامين اجتماعي شده ام. اما مثل اكثر خدمات ديگر، بيمه تامين اجتماعي هم براي ما مهاجران ناقص است. حق بيمه پرداخت مي كنم، اما حق استفاده از بيمه بيكاري ندارم. الان دو ماه است كه بيكار شده ام. من مهاجر غيرقانوني نيستم كه تا شرايط اقتصادي خراب مي شود برگردم افغانستان. ۳۰ سال است كه ساكن ايرانم. تمام زندگي من همين جاست. زن و بچه ام اينجا هستند. سه ماه است كه نتوانسته ام اجاره خانه پرداخت كنم. سال ۹۸ سال خوبي نبود. پس اندازي جمع نشد. من به سازمان تامين اجتماعي حق بيمه پرداخت كردم... اما نمي توانم از بسته هاي حمايتي استفاده كنم. نمي توانم از بيمه بيكاري استفاده كنم. همان طوركه مي دانيم، بخش زيادي از جمعيت اين مهاجران كارگران روزمزدي بوده اند كه حالا شيوع كرونا معيشت آنها را به خطر انداخته و بسياري از آنها از همين درآمد روزانه خود نيز محروم شده اند، به طوري كه مي توان گفت با نبود اين درآمد جان و سلامتي بسياري از اين مهاجران در خطر قرار گرفته است و اين دسته از مهاجران در معرض خطر جدي گرسنگي قرار گرفته اند. در كنار اين مساله نبود حمايت هاي قانوني كه شهروندان ايراني مي توانند از آن بهره ببرند همچون بيمه، بيمه بيكاري، يارانه ها و خدمات نهادهايي مثل بهزيستي يا كميته امداد وضعيت آنها را بيشتر از هميشه وخيم كرده است. البته لازم به ذكر است وزارت بهداشت كه براي ايران، در بحث درمان نژاد و قوميت مطرح نيست و همان امكاناتي كه در درمان ويروس كرونا در اختيار شهروندان خود قرار مي دهد، به صورت رايگان در خدمت اتباع خارجي به خصوص مهاجران افغانستاني مي گذارد كه البته اقدام بسيار اميدواركننده اي در رويكرد دولت نسبت به ارايه خدمات به مهاجران است. با اين حال ترسي در ميان اتباعي كه در ايران شناسايي نشده، مدارك هويتي ندارند و حضور آنان قانوني نيست وجود دارد كه مراجعه به مراكز درماني منجر به گرفتاري بيشتر و اخراج آنها شود.آنچه در اين يادداشت آمد البته شايد تنها بخشي از دشواري هايي باشد كه مهاجران اين روزها با آن دست و پنجه نرم مي كنند. گزارش هاي متعددي از حضور و مشاركت مهاجران افغانستاني در مبارزه با كرونا در نشريات و شبكه هاي اجتماعي منتشر شده است؛ از كادرهاي درماني كه در خط مقدم اين مبارزه قرار دارند تا آنهايي كه به ضدعفوني كردن خيابان ها پرداخته اند. گفته اي رايج وجود دارد كه مي گويد ابتكارات بزرگ در دل بحران ها شكل مي گيرند. بحران كرونا البته بحراني با مقياس بزرگ است كه تمام شهروندان اين كره خاكي را درگير خود كرده است، با اين حال به نظر مي رسد در اين ميان مهاجران بيش از سايرين نسبت به اين ويروس به ظاهر دموكراتيك آسيب پذيرتر باشند. آسيبي كه نه تنها مهاجران بلكه جامعه ميزبان را نيز درگير خود مي كند. با اين حال همين بحران مي تواند فرصتي بزرگ براي بازنگري در سياست هاي جمهوري اسلامي ايران در قبال مهاجران تلقي شود؛ فرصتي كه مي تواند يك بار براي هميشه مهاجران را به شهرونداني عادي بدل كند تا بتوانند از حقوق اوليه انساني خود بهره مند شوند. در ارتباط با مزاياي اين ابتكار بسيار گفته و نوشته شده و امروز و در دل اين بحران مزيت آن بيشتر از هميشه روشن است. با اين حال اين ابتكار در نهايت نياز به يك اجماع سياستي بزرگ و عزم و اراده اي قوي دارد كه پيش شرط آن بدون شك آگاهي مسوولان امر از مزايا و پيامدهاي اين اقدام براي مهاجران و البته جامعه ايران است.