نبود آب لوله‌كشي همچنان جان كودكان روستاهاي سيستان‌وبلوچستان را مي‌گيرد
سلامت نیوز:بالادست اسير سيل است و سيلاب، پايين دست اسير بي آبي است و مرگ. رود را به نام سرباز مي خواندند، زيرا بالادست آن پر بود از رودهاي كوچكي كه آب را به شاخه اصلي مي رساندند. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد ،سرباز روزي شاهرگ حياتي اهالي سيستان وبلوچستان بود، خشكسالي هاي مكرر و احداث سد، حالا ورق را براي آنها كه حوالي سرباز زندگي مي كنند، دگرگون كرده است، حالا روستاهاي پايين دست، در حوالي سرباز، آبي در خانه ندارند. وقتي آب نباشد، چاره اي جز نزديك شدن به زيستگاه گاندوها نيست، جايي كه در فصل تابستان قتلگاه كودكاني است كه در غياب فضاي بازي، داخل آب رفته اند و بازي مي كنند. آخرين قرباني حالا دو نفرند، اميرحمزه و زينب ، يكي دستش را از دست داده است و يكي جانش را، به يكي گاندو حمله كرده و ديگري در آب خفه شده است، اما نقطه مشترك هر دو حادثه نه بي توجهي است و نه رعايت نكردن توصيه ها ، نقطه مشترك هر دو بي آبي است. خشكسالي و فقر اميرحمزه به همراه مادرش براي شست و شوي لباس ها نزديك رودخانه رفته بود. سه، چهار روزي مي شد كه آب به لوله ها نرسيده بود. اگر حتي آب هم به لوله هاي داخل خانه اميرحمزه مي رسيد، مقدار آن كفاف شست و شو را نمي داد، اين آب اندك هميشه براي شرب ذخيره مي شد. مادر كه رخت هاي چرك را كنار رودخانه چوب مي زند، اميرحمزه سي، چهل متري آن سو كنار رودخانه بازي مي كند، بي خبر از اينكه گاندوي مادري زير آب منظر اوست تا دهانش را باز كند و اميرحمزه را شكار كند. گاندو از آب بيرون مي جهد و دست امير را مي گيرد و او را با خود به درون آب مي برد. زنان ديگري كه كنار آب مشغول شستن رخت هستند، فرياد مي كشند و مادر اميرحمزه نيز درون آب مي رود و پاهاي پسرش را مي كشد تا او را از دهان گاندو نجات دهد. زور و توان گاندو اما بيشتر است، مادر و پسر را با هم به درون آب مي كشد، اگر آنجا زنان روستا نبودند تا سنگ بزرگي بردارند و به سر گاندو بكوبند، حالا نه نشاني از مادر بود و نه پسر. برخورد سنگ با سر گاندو دهانش را باز مي كند و بالاخره اميرحمزه رها مي شود، اما با دستي كه از سمت مچ، تقريبا قطع شده، استخوان ها خرد شده و گوشت و پي اي باقي نمانده است تا آنها را به يكديگر جوش دهد. حالا اميرحمزه روي يكي از تخت هاي بيمارستان هاي كراچي دراز كشيده است، اگر پزشكان زودتر مي رسيدند، دستش از مچ قطع نمي شد، اما فرصت طلايي از دست رفته بود و12 ساعت معطلي براي رسيدن به پاكستان۴۵ ميليون قرض براي خانواده اي به جاي گذاشته است كه پدري بيكار دارد. عبدالغفور بلوچ زاده دهيار هوت گت بالا مي گويد كه اهالي روستا تمام پول هاي شان را روي هم گذاشتند، مادر اميرحمزه طلاهايش را فروخت تا بتوانند هزينه درمان پسر را تامين كنند، حالا همين ۴۵ ميليون تومان خرج قطع دست پسرشان شده است. اميرحمزه اهل روستايي است كه ۹۰درصد جمعيت ۷۰۰ نفره روستا، بيكارند. از اين ۹۰درصد بيكار هم ۲۰درصد مشاغل كاذب دارند، از مرز انبه و برنج مي آورند، سوخت خريد و فروش مي كنند و يارانه مي گيرند، يارانه اي كه به ۳۰ نفر تعلق نمي گيرد، آنها سجل ندارند. دهيار روستا مي گويد: در مسير رودخانه حتي يك تابلو هم نيست كه بگويد اينجا خطر تخم ريزي گاندو دارد. بلوچ زاده مي گويد كه خشكسالي سال هاي گذشته، گاندوها را گرسنه كرده است، دقيقا يك روز پس از حمله يكي از آنها به اميرحمزه، بز يكي از اهالي روستا طعمه گاندو شد، روستايياني كه كشاورزي و دامداري شغل آبا و اجدادي شان بود اما با بسته شدن پمپ هاي آب در كنار سرباز بيكارند و مستاصل، در اين ميان خورده شدن يك بز توسط گاندو ضرري چشمگير براي يك خانواده است، ضرري به اندازه از دست دادن سرمايه زندگي. اما تقصير گاندوها نيست، نه كودكان محلي براي بازي دارند و نه خانه ها آبي براي شست و شو، دهيار مي گويد كه روستا لوله كشي دارد، اما آب داخل لوله ها جاري نمي شود، چندين بار نيز درخواست بررسي داده اند اما كسي پاسخگو نيست، در اين ميان نيز كودكان حتي يك پارك كوچك براي بازي ندارند، حاشيه سرباز مي شود پارك بازي و قتلگاه آنها. دهيار مي گويد: نه اعتباراتي هست و نه امكاناتي، نه فرصت شغلي و نه امكانات زندگي. علي رغم تمام آموزش ها و حضور در منطقه و مكاتبات با افراد محلي، اهالي به نكات ايمني بي توجهي مي كنند. اشرف علي حسيني ، مدير اداره حفاظت محيط زيست چابهار تنها مسوولي است كه تا زمان تنظيم اين گزارش نسبت به سرنوشت اميرحمزه واكنش نشان داده است، او به اعتماد مي گويد كه نمي توان تخمين زد كه در سال هاي گذشته حمله گاندوها به كودكان بيشتر يا كمتر شده است، از طرف ديگر، آمار دقيقي نيز از تعداد حمله هاي گاندوها به كودكان و تعداد كودكان آسيب ديده يا فوت شده نيز تنظيم و گردآوري نشده است. با اين حال به زعم حسيني، از اواخر ارديبهشت ماه تا نيمه هاي شهريور، گاندوها به دليل زاد و ولد و تخم گذاري، واكنش هاي دفاعي نشان مي دهند و براي دفاع از قلمرو خود به افرادي كه به آنها نزديك شوند، حمله مي كنند. سوژه حمله گاندوها تنها كودكان نيستند، سگ هاي ولگرد، دام هاي روستايي ها و ساير جانداراني كه در اين فصل به محل تخم گذاري نزديك شوند، در خطر هستند و به گفته او، سالانه لااقل دو الي چهار كودك يا بزرگسال از حمله گاندوها آسيب مي بينند. برخلاف گفته دهدار، مدير اداره حفاظت محيط زيست چابهار معتقد است كه گاندوها گرسنه نيستند، ماهي به وفور در آب پيدا مي شود و علت حمله آنها، تحريك عصبي است: بچه ها در آب سروصدا مي كنند، فركانس اين صدا گاندوها را عصبي مي كند. مدير اداره حفاظت محيط زيست چابهار از سرنوشت حوا نيز مي گويد، دختري كه مثل اميرحمزه، براي برداشت آب به نزديكي رودخانه رفته بود، مثل اميرحمزه به كمك خواهرش از دهان گاندو نجات پيدا كرد و مثل اميرحمزه، يكي از دستان خود را از دست داد. حالا حوا دست مصنوعي موقت دارد و شانس اين را داشته تا با حمايت كشتي گيران، به اندوه و تنهايي بعد از حادثه دچار نشود، حوا اما در اين ميان استثناست، حالا كه اميرحمزه روي بيمارستاني در كراچي با نگاهي اندوهگين به مچ دستش نگاه مي كند، نمي داند كه روزي اين فرصت و حمايت را خواهد ديد كه دستي مصنوعي داشته باشد يا خير. كسي دلجويي نكرد پشت سر هم بود، اول اميرحمزه و بعد زينب، معلوم نيست كه فردا نوبت كدام كودك باشد، كدام يك معلول شود و كدام يك غرق. نويد برهان زهي ، فعال اجتماعي سيستان وبلوچستان مي گويد كه گاندوها مقصر نيستند، گاندوها مساله نيستند، مساله آب است. به زعم او، اگر روستاها آب آشاميدني داشتند، اگر براي داشتن آب مجبور نبودند چشم انتظار پرشدن هوتگ ها يا راهي محل زندگي گاندوها شوند، آن وقت نه زينب در آب جان مي باخت و نه اميرحمزه دستش را از دست مي داد. برهان زهي مي گويد كه تا زماني كه آب به روستايي ها نرسد، اين خبرها پاياني نخواهند داشت. آنجا كه اميرحمزه و زينب زندگي مي كردند، منطقه خشك و بي آب نيست، سد زيردان در حوالي روستاي همين دو كودك قرار دارد، سدي كه به قول استاندار سيستان وبلوچستان قرار بود ارديبهشت سال ۱۳۹۸ به بهره برداري برسد، اما حالا پس از ۱۹ سال، سهم روستاهاي پايين دست سدي با ظرفيت۲۰۷ ميليون مترمكعب آب هيچ است. وضعيت سد پيشين نيز چندان بهتر نيست، حالا ۲۹ سال از زمان پايان كار احداث اين سد مي گذرد اما هنوز شبكه و آبرساني به روستاهاي پايين دست تكميل نشده است و كمبود بودجه راه را براي توجيه بي آبي و مرگ كودكان باز مي كند. به گفته اين فعال اجتماعي، تنها در يك سال اخير 10 كودك مثل زينب، جان خود را براي برداشت آب در هوتگ ها از دست داده اند، زينب ۸ سال داشت كه به دليل قطع بودن شبكه آب لوله كشي دهستان جكيگور براي برداشت آب به كنار رود سرباز رفت و ديگر بازنگشت. برهان زهي نيزبا اشاره به همين حادثه تاسفبار، تاكيد مي كند كه نه گاندوها مقصرند و نه بي توجهي مردم محلي، سرباز زيستگاه گاندوست، مردم محلي نيز به ابتدايي ترين امكان براي زندگي، يعني آب نياز دارند تا زماني كه آب نباشد، گاندوها نيز به روال طبيعت به مزاحمان خود حمله مي كنند و هوتگ ها نيز كودكان را به درون خود مي كشند، برهان زهي بار ديگر تاكيد مي كند: تقصير گاندوها نيست.
تماس با کلینیک تبسم جهت مشاوره سکته مغزی و رزرو نوبت
- شماره تلفن: ۶۶۵۶۴۶۷۴ | ۶۶۴۳۶۲۹۱
- ارسال درخواست ویزیت و مشاوره آنلاین سکته مغزی از طریق واتسپ : 09355354332
- زمان پاسخگویی: ساعت ۹ الی ۲۱
سلامت نیوز:بالادست اسير سيل است و سيلاب، پايين دست اسير بي آبي است و مرگ. رود را به نام سرباز مي خواندند، زيرا بالادست آن پر بود از رودهاي كوچكي كه آب را به شاخه اصلي مي رساندند. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد ،سرباز روزي شاهرگ حياتي اهالي سيستان وبلوچستان بود، خشكسالي هاي مكرر و احداث سد، حالا ورق را براي آنها كه حوالي سرباز زندگي مي كنند، دگرگون كرده است، حالا روستاهاي پايين دست، در حوالي سرباز، آبي در خانه ندارند. وقتي آب نباشد، چاره اي جز نزديك شدن به زيستگاه گاندوها نيست، جايي كه در فصل تابستان قتلگاه كودكاني است كه در غياب فضاي بازي، داخل آب رفته اند و بازي مي كنند. آخرين قرباني حالا دو نفرند، اميرحمزه و زينب ، يكي دستش را از دست داده است و يكي جانش را، به يكي گاندو حمله كرده و ديگري در آب خفه شده است، اما نقطه مشترك هر دو حادثه نه بي توجهي است و نه رعايت نكردن توصيه ها ، نقطه مشترك هر دو بي آبي است. خشكسالي و فقر اميرحمزه به همراه مادرش براي شست و شوي لباس ها نزديك رودخانه رفته بود. سه، چهار روزي مي شد كه آب به لوله ها نرسيده بود. اگر حتي آب هم به لوله هاي داخل خانه اميرحمزه مي رسيد، مقدار آن كفاف شست و شو را نمي داد، اين آب اندك هميشه براي شرب ذخيره مي شد. مادر كه رخت هاي چرك را كنار رودخانه چوب مي زند، اميرحمزه سي، چهل متري آن سو كنار رودخانه بازي مي كند، بي خبر از اينكه گاندوي مادري زير آب منظر اوست تا دهانش را باز كند و اميرحمزه را شكار كند. گاندو از آب بيرون مي جهد و دست امير را مي گيرد و او را با خود به درون آب مي برد. زنان ديگري كه كنار آب مشغول شستن رخت هستند، فرياد مي كشند و مادر اميرحمزه نيز درون آب مي رود و پاهاي پسرش را مي كشد تا او را از دهان گاندو نجات دهد. زور و توان گاندو اما بيشتر است، مادر و پسر را با هم به درون آب مي كشد، اگر آنجا زنان روستا نبودند تا سنگ بزرگي بردارند و به سر گاندو بكوبند، حالا نه نشاني از مادر بود و نه پسر. برخورد سنگ با سر گاندو دهانش را باز مي كند و بالاخره اميرحمزه رها مي شود، اما با دستي كه از سمت مچ، تقريبا قطع شده، استخوان ها خرد شده و گوشت و پي اي باقي نمانده است تا آنها را به يكديگر جوش دهد. حالا اميرحمزه روي يكي از تخت هاي بيمارستان هاي كراچي دراز كشيده است، اگر پزشكان زودتر مي رسيدند، دستش از مچ قطع نمي شد، اما فرصت طلايي از دست رفته بود و12 ساعت معطلي براي رسيدن به پاكستان۴۵ ميليون قرض براي خانواده اي به جاي گذاشته است كه پدري بيكار دارد. عبدالغفور بلوچ زاده دهيار هوت گت بالا مي گويد كه اهالي روستا تمام پول هاي شان را روي هم گذاشتند، مادر اميرحمزه طلاهايش را فروخت تا بتوانند هزينه درمان پسر را تامين كنند، حالا همين ۴۵ ميليون تومان خرج قطع دست پسرشان شده است. اميرحمزه اهل روستايي است كه ۹۰درصد جمعيت ۷۰۰ نفره روستا، بيكارند. از اين ۹۰درصد بيكار هم ۲۰درصد مشاغل كاذب دارند، از مرز انبه و برنج مي آورند، سوخت خريد و فروش مي كنند و يارانه مي گيرند، يارانه اي كه به ۳۰ نفر تعلق نمي گيرد، آنها سجل ندارند. دهيار روستا مي گويد: در مسير رودخانه حتي يك تابلو هم نيست كه بگويد اينجا خطر تخم ريزي گاندو دارد. بلوچ زاده مي گويد كه خشكسالي سال هاي گذشته، گاندوها را گرسنه كرده است، دقيقا يك روز پس از حمله يكي از آنها به اميرحمزه، بز يكي از اهالي روستا طعمه گاندو شد، روستايياني كه كشاورزي و دامداري شغل آبا و اجدادي شان بود اما با بسته شدن پمپ هاي آب در كنار سرباز بيكارند و مستاصل، در اين ميان خورده شدن يك بز توسط گاندو ضرري چشمگير براي يك خانواده است، ضرري به اندازه از دست دادن سرمايه زندگي. اما تقصير گاندوها نيست، نه كودكان محلي براي بازي دارند و نه خانه ها آبي براي شست و شو، دهيار مي گويد كه روستا لوله كشي دارد، اما آب داخل لوله ها جاري نمي شود، چندين بار نيز درخواست بررسي داده اند اما كسي پاسخگو نيست، در اين ميان نيز كودكان حتي يك پارك كوچك براي بازي ندارند، حاشيه سرباز مي شود پارك بازي و قتلگاه آنها. دهيار مي گويد: نه اعتباراتي هست و نه امكاناتي، نه فرصت شغلي و نه امكانات زندگي. علي رغم تمام آموزش ها و حضور در منطقه و مكاتبات با افراد محلي، اهالي به نكات ايمني بي توجهي مي كنند. اشرف علي حسيني ، مدير اداره حفاظت محيط زيست چابهار تنها مسوولي است كه تا زمان تنظيم اين گزارش نسبت به سرنوشت اميرحمزه واكنش نشان داده است، او به اعتماد مي گويد كه نمي توان تخمين زد كه در سال هاي گذشته حمله گاندوها به كودكان بيشتر يا كمتر شده است، از طرف ديگر، آمار دقيقي نيز از تعداد حمله هاي گاندوها به كودكان و تعداد كودكان آسيب ديده يا فوت شده نيز تنظيم و گردآوري نشده است. با اين حال به زعم حسيني، از اواخر ارديبهشت ماه تا نيمه هاي شهريور، گاندوها به دليل زاد و ولد و تخم گذاري، واكنش هاي دفاعي نشان مي دهند و براي دفاع از قلمرو خود به افرادي كه به آنها نزديك شوند، حمله مي كنند. سوژه حمله گاندوها تنها كودكان نيستند، سگ هاي ولگرد، دام هاي روستايي ها و ساير جانداراني كه در اين فصل به محل تخم گذاري نزديك شوند، در خطر هستند و به گفته او، سالانه لااقل دو الي چهار كودك يا بزرگسال از حمله گاندوها آسيب مي بينند. برخلاف گفته دهدار، مدير اداره حفاظت محيط زيست چابهار معتقد است كه گاندوها گرسنه نيستند، ماهي به وفور در آب پيدا مي شود و علت حمله آنها، تحريك عصبي است: بچه ها در آب سروصدا مي كنند، فركانس اين صدا گاندوها را عصبي مي كند. مدير اداره حفاظت محيط زيست چابهار از سرنوشت حوا نيز مي گويد، دختري كه مثل اميرحمزه، براي برداشت آب به نزديكي رودخانه رفته بود، مثل اميرحمزه به كمك خواهرش از دهان گاندو نجات پيدا كرد و مثل اميرحمزه، يكي از دستان خود را از دست داد. حالا حوا دست مصنوعي موقت دارد و شانس اين را داشته تا با حمايت كشتي گيران، به اندوه و تنهايي بعد از حادثه دچار نشود، حوا اما در اين ميان استثناست، حالا كه اميرحمزه روي بيمارستاني در كراچي با نگاهي اندوهگين به مچ دستش نگاه مي كند، نمي داند كه روزي اين فرصت و حمايت را خواهد ديد كه دستي مصنوعي داشته باشد يا خير. كسي دلجويي نكرد پشت سر هم بود، اول اميرحمزه و بعد زينب، معلوم نيست كه فردا نوبت كدام كودك باشد، كدام يك معلول شود و كدام يك غرق. نويد برهان زهي ، فعال اجتماعي سيستان وبلوچستان مي گويد كه گاندوها مقصر نيستند، گاندوها مساله نيستند، مساله آب است. به زعم او، اگر روستاها آب آشاميدني داشتند، اگر براي داشتن آب مجبور نبودند چشم انتظار پرشدن هوتگ ها يا راهي محل زندگي گاندوها شوند، آن وقت نه زينب در آب جان مي باخت و نه اميرحمزه دستش را از دست مي داد. برهان زهي مي گويد كه تا زماني كه آب به روستايي ها نرسد، اين خبرها پاياني نخواهند داشت. آنجا كه اميرحمزه و زينب زندگي مي كردند، منطقه خشك و بي آب نيست، سد زيردان در حوالي روستاي همين دو كودك قرار دارد، سدي كه به قول استاندار سيستان وبلوچستان قرار بود ارديبهشت سال ۱۳۹۸ به بهره برداري برسد، اما حالا پس از ۱۹ سال، سهم روستاهاي پايين دست سدي با ظرفيت۲۰۷ ميليون مترمكعب آب هيچ است. وضعيت سد پيشين نيز چندان بهتر نيست، حالا ۲۹ سال از زمان پايان كار احداث اين سد مي گذرد اما هنوز شبكه و آبرساني به روستاهاي پايين دست تكميل نشده است و كمبود بودجه راه را براي توجيه بي آبي و مرگ كودكان باز مي كند. به گفته اين فعال اجتماعي، تنها در يك سال اخير 10 كودك مثل زينب، جان خود را براي برداشت آب در هوتگ ها از دست داده اند، زينب ۸ سال داشت كه به دليل قطع بودن شبكه آب لوله كشي دهستان جكيگور براي برداشت آب به كنار رود سرباز رفت و ديگر بازنگشت. برهان زهي نيزبا اشاره به همين حادثه تاسفبار، تاكيد مي كند كه نه گاندوها مقصرند و نه بي توجهي مردم محلي، سرباز زيستگاه گاندوست، مردم محلي نيز به ابتدايي ترين امكان براي زندگي، يعني آب نياز دارند تا زماني كه آب نباشد، گاندوها نيز به روال طبيعت به مزاحمان خود حمله مي كنند و هوتگ ها نيز كودكان را به درون خود مي كشند، برهان زهي بار ديگر تاكيد مي كند: تقصير گاندوها نيست.