مشکل ناشنوایان با دهان‌هایی که پشت ماسک پنهان است

سلامت نیوز:بسختی حرفم را متوجه می شود. ماسک را برمی دارد و با اشاره می گوید: من ناشنوا هستم، خواهش می کنم ماسک تان را بردارید و حرف بزنید. ماسک سد بزرگی است برای مقابله با ویروس کرونا اما سد ارتباط هم هست؛ تاکسی که از دور شما را می بیند منتظر ایستاده اید، ناچار است ترمز کند و شیشه را پایین بکشد تا متوجه شود دقیقاً کجا می روید. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ایران ،حال فکرش را بکنید ناشنوایان در چنین وضعیتی چه حال و روزی دارند؟رامین نجیب، ناشنواست؛ می گوید این روزها مشکلات ما ناشنوایان چند برابر دیگران است: در گفت و گوهای مسئولان بهداشتی و پزشکانی که درباره این ویروس، پیشگیری، علایم و نحوه مراقبت از بیماران اطلاع رسانی می کنند خبری از مترجم برای ناشنوایان نیست. به همین دلیل بسیاری از ما اطلاعات زیادی از این بیماری نداریم. وقتی مجبور باشی لب خوانی کنی چشمت به دهان مردم است اما وقتی همه ماسک می زنند ما باید اطلاعات مورد نیاز را از کجا به دست بیاوریم؟ رامین کارمند یک شرکت فرش است که برای ارتباط گرفتن با مردم، پیگیری اخبار کرونا و برنامه های آموزشی با مشکلات زیادی مواجه است: ما ناشنواها برای ارتباط گرفتن لب خوانی می کنیم و این ماسک های پارچه ای مشکلات زیادی برای ما به وجود آورده. متأسفانه خیلی از مردم شناخت کافی از ناشنوایی و شرایط ناشنواها ندارند و تصور می کنند اگر بلندتر حرف بزنند ما متوجه می شویم.لابد دیده اید که برخی ها در کشورهای دیگر از ماسک هایی با طلق شفاف استفاده می کنند و این کار باعث می شود افراد ناشنوا براحتی بتوانند لب خوانی کنند و ارتباط بگیرند. از طرف دیگر صدا و سیما از مترجم زبان اشاره برای بالابردن آگاهی ناشنواها در زمینه ویروس کرونا استفاده نمی کند. نبود برنامه های آموزشی برای ناشنواها بسیار آزاردهنده است. البته برخی از مربی های زبان اشاره به صورت خودجوش برای ما کلیپ هایی تهیه می کنند و در فضای مجازی منتشر می کنند که از آنها ممنونیم. حبیب مهدوی، دبیرکل شبکه ملی ناشنوایان ایران هم استفاده از ماسک و فراهم نبودن امکان لب خوانی را مشکل بزرگ این روزهای ناشنوایان عنوان می کند و می گوید: بسیاری از ناشنواها نمی توانند منظور گوینده را متوجه شوند و در انجام کارهای اداری و روزمره با مشکل زیادی مواجه می شوند. وی که خود هم ناشنوا است به هزینه بالای مصرف اینترنت برای ناشنواها اشاره می کند و می گوید: ناشنواها برای ارتباط گرفتن با افراد شنوا به چند فاکتور نیاز دارند؛ یکی از آنها زبان اشاره است که علاوه بر حرکت دست، حالات چهره و حرکت لب ها هم بخشی از این زبان است که با زدن ماسک این فاکتور حذف شده و درک منظور گوینده مشکل می شود. همچنین برخی از کم شنواها از سمعک های پشت گوشی استفاده می کنند که ماسک زدن برای آنها دشوار است. مشکل دیگر هزینه های تماس تصویری است. برای ناشنواها تماس صوتی ممکن نیست و تماس تصویری امکانی خوب برای جایگزینی با تماس صوتی است اما هزینه مصرف اینترنت در این نوع تماس ها بسیار زیاد است و بسیاری از ناشنواها از اقشار کم درآمد هستند و از عهده چنین هزینه ای برنمی آیند. من و همسرم ناشنوا هستیم و فقط هزینه ماهانه مصرف اینترنت من گاهی 300 هزار تومان می شود. وی همچنین می گوید: آموزش و پرورش استثنایی برنامه های آموزشی مناسبی برای دانش آموزان ناشنوا ندارد و در بیمارستان ها هم یک ناشنوا نمی تواند با پزشک معالج ارتباط بگیرد. پدر و مادر محمد نوید، هر دو ناشنوا هستند و این روزها تنها راه ارتباطی شان با دیگران، فرزندشان، محمد است که 12 سال دارد. او هم ناشنوا بود اما بعد از کاشت حلزون شنوایی اش را به دست آورده و با زبان اشاره حرف های ما را برای پدرش ترجمه می کند و حرف های پدر را برای ما. محمد از طرف پدر می گوید: پدرم عضو تیم ملی والیبال ساحلی و داخل سالن ناشنوایان است و چندین مدال آسیایی و جهانی دارد. قرار بود به مسابقات ساحلی هنگ کنگ و جهانی داخل سالن ایتالیا برود اما کرونا خانه نشینش کرد. برای خرید بیرون از خانه مشکل دارد چون به خاطر ماسک حرف مردم را متوجه نمی شود. وقتی مادرم برای خرید بیرون می رود من همراهش می روم چون هربار که به فروشنده ها می گوید ناشنوا است فریاد می زنند. پدرم معلم ورزش ناشنوایان است و با حقوق کم معلمی و مستمری 100 هزار تومان بهزیستی و پول کمی که فدراسیون می پردازد بسختی زندگی را اداره می کند. این روزها ناشنواها به خاطر مشکلاتی که دارند ترجیح می دهند درخانه بمانند. بر اساس آمارهای رسمی تعداد ناشنوایان کشور 25 هزار نفر است اما خود ناشنوایان می گویند که رقم واقعی خیلی بیشتر است. فائزه خادم زاده، مربی زبان اشاره نیز با تأکید بر این قضیه به مشکلات آموزشی ناشنوایان می پردازد و می گوید: بعد از تعطیل شدن مدارس، دانش آموزان ناشنوا نتوانستند به تحصیل ادامه دهند. دانش آموزان شنوا تلویزیون را در اختیار داشتند و علاه بر آن معلم ها از طریق اپلیکیشن شاد حالا با هر کیفیتی، تدریس را ادامه دادند یا هر کدام با راه انداختن یک کانال آموزشی سعی کردند بچه ها از درس عقب نیفتند اما بچه های ناشنوا نه امکان دیدن معلم را مثل سر کلاس داشتند و نه در شبکه آموزش تلویزیون کسی با زبان اشاره درس را ترجمه می کرد. وی اعتقاد دارد بسیاری از این مشکلات ساختاری است و رفع آن هم انگار برای هیچ کس مهم نیست: تا چند سال قبل زبان اشاره در آموزش و پرورش وجود نداشت و هنوز هم در برخی از شهرها معلم ها معتقدند زبان اشاره روش مناسبی برای تدریس نیست و بچه های ناشنوا باید لب خوانی کنند. خیلی ها می گفتند معلمی که ناشنوا است می تواند با زبان اشاره تدریس کند و معلم شنوا به شرطی که خوب آموزش دیده باشد از عهده این کار بر می آید. همه اینها برای وضعیت قبل از کرونا بود و حالا با آمدن کرونا و تعطیل شدن مدارس بچه ها حتی امکان لب خوانی هم ندارند. بارها به صدا و سیما به خاطر نبود مترجم و به آموزش و پرورش به خاطر مناسب نبودن برنامه شاد برای بچه های ناشنوا اعتراض کرده ایم ولی همچنان مشکلات باقی است. وی در ادامه می گوید: اگر به سخنرانی مسئولان کشورهای مختلف در زمینه کرونا نگاه کنید می بینید یک مترجم قوی زبان اشاره کنارشان (و یا در گوشه قاب تلویزیون) هست که حرف هایشان را برای ناشنواها ترجمه می کند اما در ایران خبری از این مترجم نیست و حتی وقتی رئیس سازمان بهزیستی به عنوان متولی اصلی رسیدگی به معلولان و ناشنواها سخنرانی دارد باز مترجمی برای ناشنواها کنار او نمی بینیم. وقتی هم اعتراض می کنیم می گویند ناشنواها متن سخنرانی را بخوانند درحالی که بسیاری از ناشنواها به خاطر اشتباه در آموزش هایی که دیده اند درک درستی از نوشته های متنی ندارند و گاهی یک متن فارسی را نمی توانند درست بخوانند. یکی از مسئولان وزارت بهداشت قول داد یک برنامه اطلاع رسانی برای ناشنواها در صدا و سیما بسازند و خواست تا مترجم معرفی کنیم. من هم مترجم معرفی کردم اما این برنامه ساخته نشد. همین موانع باعث می شود ناشنواها اطلاعات اشتباهی درباره کرونا داشته باشند. اوایل شیوع کرونا خیلی از ناشنواها به دلیل اینکه یک نفر توصیه های اشتباهی به آنها کرده بود هر روز سیر و پیاز زیادی می خوردند یا تصور می کردند اگر سرما نخورند کرونا نمی گیرند. ما تلاش کردیم در صفحات خودمان در فضای مجازی آنها را متوجه این اشتباه کنیم. او به مشکلات ناشنواها در مراکز درمانی هم اشاره می کند و می گوید: به خاطر نبود مترجم زبان اشاره بسیاری از ناشنواها در مراکز درمانی با مشکل مواجه می شوند و گاهی مجبورند با مترجم تماس تصویری بگیرند و او حرف های آنها را به پزشک و پرستار منتقل کند. در شرایطی که کادر درمان مشغول کار سخت و طاقت فرسا است و وضعیت اینترنت هم با نوسان زیاد همراه است این روش مناسب نیست.