شیوع زیرزمینی کرونا

سلامت نیوز:شهروندان در مترو و اتوبوس نمی توانند نفس بکشند اما لغو طرح ترافیک و بازگشت دورکاری در دستور کار نیستحال یک تهرانی این روزها باید چطور باشد؟ نباید یک حال بد باشد؟ نباید این حال بد از صبح زود، از وقتی به خیابان می زند و سوار اتوبوس و تاکسی و مترو می شود با او باشد؟ به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه جام جم ،نباید در روزهایی که حرف از موج سوم کرونا در میان است و از میان آمارهای سه رقمی مرگ و میر، نیمی از آن برای تهران است، نگران باشد؟ نباید این نگرانی را لحظه به لحظه با خود ببرد و زیر فشار استرسی دائمی روز را به شب سنجاق کند؟ هرکدام از مسؤولان اگر یک روز خودروهای سازمانی را کنار بگذارند و راننده های شخصی را مرخص کنند و از اول صبح با تاکسی و اتوبوس و مترو خودشان را برسانند به محل کار، حال مردم تهران دست شان می آید. شهر شلوغ است، اتوبوس ها شلوغ، مترو غوغا و تاکسی ها باری به هرجهت که با ظرفیت تکمیل، درحالی که مسافران نفس به نفس هم داده اند، راننده ها مرگ فاصله ها را تماشا می کنند.امروز چند ماه قبل نیست که بر عملکرد تاکسی ها نظارت شود و هر راننده فقط مجاز به سوار کردن سه نفر باشد؛ امروز روزهای موج اول کرونا نیست تا هیچ راننده ای حق سوار کردن مسافر بدون ماسک را نداشته باشد و خودش ملزم به استفاده دائمی از ماسک باشد. الان موج سوم کروناست که هرکه هرچه دلش خواست می تواند بکند. اکنون شهر روی موج سومی است که لازم نیست مشاغل به خاطرش تعطیل شود و کارمندان دورکار شوند، الان فقط موجی است که طغیانگرتر از قبل ظاهر شده و روزانه بیش از 3000 نفر را مبتلا می کند و روزی نزدیک به 200 نفر را می کشد ولی چون چیز مهمی نیست همه باید به کار و بارشان برسند و سفر کنند و تا می توانند در شهر بگردند و حتی اگر لازم شد در اتوبوس های شلوغ و ازدحام وحشتناک مترو به هم بچسبند. این داستانِ موج سوم کرونا در تهران است؛ یک موج پرقدرت که پیش بینی کرده اند، می تواند به موج بزرگ کرونا تبدیل شود و شهروندان بیشتری را بستری و زمینگیر کند؛ موجی که البته فعلا موج شکن ندارد و مسؤولان آزادش گذاشته اند تا هرچه می خواهد بکند. این دیگر چه تصمیمی است؟ در تهران تقریبا هیچ چیز ممنوع و محدود نیست. نه از قرنطینه خبری هست، نه از تعطیلی موقت مشاغل پرخطر و نه از تعطیلی پارک ها و شهربازی ها و سینماها و مدارس و دانشگاه ها که کانون تجمع اند. در تهران حتی دورکاری کارمندان دولتی لغو شده و در بخش خصوصی نیز به تبعیت از تصمیم دولت، کارکنان هر روز باید به محل کار بروند. از لغو طرح ترافیک هم خبری نیست و کسانی که می خواهند با خودروی شخصی تردد کنند یا باید هر روز طرح بخرند یا تردد را بگذارند بعد از ساعت16.استاندار تهران دو روز پیش رسما اعلام کرد دورکاری کارکنان و لغو طرح ترافیک جزو پیشنهادهای اعمال محدودیت های جدید کرونایی نیست؛ اظهارنظری که عجیب بود و مغایرتی آشکار با خواسته فرمانده ستاد مدیریت کرونای تهران داشت. علیرضا زالی تنها سه روز قبل از اعلام استاندار گفته بود شرایط جدید کرونا در تهران کماکان وضعیت شهر را در شرایط کاملا بحرانی و پرخطر قرار داده و دوباره نیازمند دورکاری کارکنان هستیم.این حرف کجا و آن تصمیم کجا؟ چرا مسؤولان تصمیم گیر تهران، این شهر قرمز و آبستن حادثه را رها کرده اند به حال خود و تصمیمی که در خور است نمی گیرند؟ این سوال را تقریبا تا به حال هیچ کسی جواب نداده و کسانی مثل رئیس جمهور هم اگر به ظاهر جواب داده اند، گفته اند که کرونا فعلا با ماست و نباید زندگی را متوقف کرد. اما اگر این چنین است، چرا قم تصمیم گرفته که از امروز محدودیت ها را دوباره برگرداند؟ آیا کرونای قم با کرونای تهران فرق دارد و خطرش بیشتر است یا این که مسؤولان می خواهند وضعیت تهران هم مثل قم به فوق قرمز برسد و آن وقت کاری کنند؟از امروز در قم همه بوستان ها، شهربازی ها، مهدهای کودک ، رستوران ها و گیم نت ها و استخرها و بقیه فضاهای تجمعی تعطیل است و برگزاری مراسم در مساجد و بقاع متبرکه ممنوع، در آرامستان ها نیز محدودیت حضور اعمال می شود. قطعا این محدودیت ها به کاهش حضور مردم در جامعه و کاهش میزان تماس آنها با هم منجر می شود که راه اثبات شده ای برای مهار ویروس است. اما چرا در تهران، در شهری که نیمی از مرگ های روزانه کرونایی متعلق به آن است این راه دوباره امتحان نمی شود؟ آیا مسؤولان نمی دانند تهران4500 بیمار بستری دارد و هر کدام از شهروندانی که هر روز مجبورند برای امرارمعاش در این شهر پر ویروس تردد کنند و با یکی از وسایل نقیله پرخطر جابه جا شوند پتانسیل تبدیل شدن به یکی از بستری ها را دارند. درد مترو از نداشته هاست در تهران که طرح ترافیک مانع اصلی استفاده از خودروی شخصی است و گرانی کرایه تاکسی و فرسودگی اتوبوس ها و سرعت پایین آنها بهترین دلیل مردم برای استفاده از متروست، ولی مترو به قدری ماجرا دارد که عده ای ترجیح می دهند ماجراهای تاکسی و اتوبوس را به جان بخرند و به راهروهای زیرزمینی نیایند.در عوض اما روزانه جمعیتی تقریبا یک میلیون نفری با این که می دانند ریسک ابتلا به کرونا در واگن های مترو بالاست پا به قطارها می گذارند که البته این تازه شروع قصه است. کرونا فقط آن اوایل توانست واگن های متروی تهران را خلوت کند، تقریبا چند هفته اول. اما بعد از 23 فروردین که محدودیت های کرونایی لغو شد مترو تقریبا روز به روز شلوغ شد تا امروز که یک میلیون مسافر در ساعات مختلف روز شانه به شانه هم می دهند و با کمترین فاصله از هم، ایستگاه ها را می شمارند تا مقصد.متروی تهران شلوغ است، روی ضربدرهای قرمز ممنوعیت همه می نشینند و ردیف صندلی ها همیشه پر است. حتی در برخی ساعات جا برای ایستادن نیست و برای حفظ فاصله ها تقریبا باید جدال کرد؛ جولان دستفروش ها و تنگ شدن عرصه برای ایستادن هم که ماجرای همیشگی متروی پایتخت است.پشت پرده متروی شلوغ تهران در روزهای کرونایی اما یک مشت حقایق تلخ خوابیده که علی امام، مدیرعامل شرکت متروی تهران در گفت وگو با ما آن را روایت می کند: در چهار سال گذشته فقط 70 واگن معادل 10 رام قطار به خطوط متروی تهران اضافه که آن هم به واسطه بسته شدن قراردادی میان شهرداری تهران و یک شرکت چینی در سال 95 بود.طبق این توضیح، دولت هیچ نقشی در خرید واگن برای مترو ندارد و از سال 95 به این سو هیچ قرارداد تازه ای نیز برای خرید منعقد نشده است. علی امام اما بدتر از این حقایق را نیز در چنته دارد و به ما می گوید هم اکنون متروی تهران 177 رام قطار معادل 1197 واگن دارد که 47 رام معادل 329 واگن به علت اشکالات گوناگون از خط کنار گذاشته شده و در حال اورهال اند. او می گوید مهم ترین مشکلی که باعث کمبود قطار در خطوط متروی تهران شده، این است که براساس قانون برنامه پنج ساله ششم توسعه، دولت باید از سال 1396 تا 1400، 2000واگن برای کلانشهرها تامین می کرد که از این تعداد، 1050دستگاه سهم متروی تهران بود، اما از سه سال پیش تا امروز حتی یک واگن قطار هم تحویل شهرداری تهران نشده است. مردمی که در شلوغی متروی تهران مجبورند چند ماسک روی هم بزنند یا با گوشه روسری و شال روی ماسک شان را بپوشانند و با ترفندهای مختلف از بغل دستی خود فاصله بگیرند قطعا از این مسائل بی خبرند، ولی حقیقت همین است که هست. فرنوش نوبخت، مدیرعامل شرکت بهره برداری متروی تهران مترو که چند روز قبل به ایلنا گفته بود مترو پس از شیوع کرونا هیچ کمک دولتی دریافت نکرده و در نتیجه نمی تواند برای شلوغی مترو کاری بکند، طبیعی بود که تنها یک توصیه به مردم داشته باشد: کسانی که احساس بیماری دارند وارد شبکه مترو نشوند. مجازات كنیم؟ وزیر كشور از ارائه پیشنهاد اعمال جریمه برای تهرانی هایی خبر داده كه پروتكل های بهداشتی را رعایت نمی كنند، جریمه هایی كه منوط است به تصویب در ستادملی مقابله با كرونا. البته مدت زیادی است كه در این باره حرف زده می شود، ولی چون حرف ها خروجی ندارد، تقریبا ضرب این تهدیدها هم گرفته شده است.اما بیایید فرض كنیم این بار تهدیدها عملی و اعمال جریمه ها تبدیل به قانون شود. قطعا متخلفان واقعی یعنی كسانی كه می توانند پروتكل ها را رعایت كنند، اما به عمد نمی كنند، مستحق جریمه هستند. اما مردم به معنی شهروندان عادی، مسببان غیرقابل اجرا شدن پروتكل های بهداشتی را چه كنند؟ آیا اگر مردم مستحق جریمه و توبیخ هستند، مسؤولانی كه غلط و ناقص تصمیم می گیرند یا دیر به خود می آیند یا باوجود دانستن خطر، دنبال عادی سازی شرایط هستند، نباید بازخواست شوند؟ مردمی كه در اتوبوس ها چاره ای جز نزدیك نشستن به هم، در تاكسی ها چاره ای جز تحمل سه مسافر دیگر و در مترو چاره ای جز تحمل فشار مسافران را ندارند، باید دادشان را كجا ببرند؟ همین مردم كه ناچار به تحمل سختی های ناوگان حمل و نقل عمومی هستند، اگر بخواهند دست به جیب شده و با تاكسی های اینترنتی جابه جا شوند، چه كسی است كه جلوی لجام گسیختگی كرایه های این بخش را بگیرد؟ آیا مسؤولانی كه حرف از مجازات متخلفان می زنند، برنامه ای برای كنترل این حوزه دارند؟ برخی مسافران این تاكسی ها به ما گزارش می دهند كه در موج سوم كرونا، كرایه ها جهشی تقریبا دوبرابری داشته، به طوری كه برای مسیرهای كوتاهی كه قبلا 15 تا20 هزار تومان می پرداخته اند، حالا مجبورند 30 تا 40 هزار تومان و در برخی ساعت ها حتی بیشتر بپردازند.بسیاری از مردم توان چنین پرداخت هایی ندارند و با این كه دل شان نمی خواهد، راهی ناوگان حمل و نقل عمومی و علی الخصوص مترو می شوند تا حساب دخل و خرج را نگه دارند. گزینه ای كه پر از خطر است و ویروس كرونا مشغول شمردن تصمیمات دولتی: لغو دوركاری، پابرجا نگه داشتن طرح ترافیك، آزاد گذاشتن همه مشاغل و...