سرريز سرطان سرب‌ها در قزل‌اوزن

سلامت نیوز: نه كسي آنها را مطلع كرد، نه كسي جوياي نظرشان شد و نه كسي حتي از آنها كسب اجازه كرد، آمدند، زمين ها را كمي خريدند و كمي گرفتند، جاده كشيدند و حالا گفته اند كه مهر كه به سر برسد، ته مانده هاي مسموم سرب و روي را روي همين خاكي دفن خواهند كرد كه زمين هاي كشاورزي آنها، خانه و كاشانه آنهاست. به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد ، آن سوي جاده ماهنشان-زنجان، در مسير سيلاب و در حوالي زنجانرود كه به قزل اوزن ختم مي شود، سردهات جعفري، اندآباد، صيف آباد، كهاب، دولان آب، سردهات شيخلر، رجين و قموش آباد، هزار و 500 خانواده از اهالي اين روستا حالا در آستانه ميزباني ناخواسته از پسماندهاي سرب و روي هستند، حالا داستان روستاي مرصع زنجان عينا در اين نقطه تكرار مي شود، مردم ناراضي و نگران و مسوولاني كه حتي از ارايه كوچك ترين توضيحي سر باز مي زنند. اين ميزباني تحميلي تاكنون به دو تجمع گسترده اهالي روستا منجر شده است؛ يك بار 150 و بار ديگر حدود 90 نفر از مردم اين روستا در برابر بولدوزرها، كانكس ها و مستشاراني جمع شدند كه در برابر صداي بلند اعتراض اهالي مي گفتند كه پولش را مي دهيم، چاه عميق مي زنيم. دو تن از اهالي روستاهاي سردهات جعفري روايت ماه ها اعترض و نامه نگاري هاي بي پاسخ خود را با در ميان گذاشتند. فشار فراوان نيروهاي مقابل، اين دو تن را از اعلام نام و نشان حقيقي خود باز مي دارد، با وجود اين، ترس از زندگي در جوار پسماندهاي سرطان زا و نااميدي از پاسخگويي آنها كه مسوولند، وجه مشترك صحبت هاي هر دو تن است. در اين گزارش به درخواست اين اهالي، نام راويان تغيير كرده است. آقا احمد: ما حق سكوت نمي خواهيم ۵۶ هكتار زمين كشاورزي خريدند، اول گفتند كه قرار است داروي گياهي بكاريم، بعد كه جاده را كشيدند تازه فهميديم چه خبر است. آقا احمد ۴۰ سال را رد كرده، ساكن روستاي سردهات جعفري است و بارها مي گويد كه كسي آنها را خبر نكرد، كسي جوياي نظرشان نشد، كسي به آنها حقيقت را نگفت و مردم روستا خودشان متوجه شدند كه پس كار شبانه كارگران، چه رازي نهفته است. آقا احمد زمين هاي اطراف را بسيار حاصلخيز مي داند، مي گويد: حبوبات، گندم، جو و تر بار در ا ين خاكي مي رويد كه قرار است شيرابه كيك هاي سربي روي آن انباشته شوند. چطور متوجه شديد؟ ، فصل كاشت جو نبود، برداشت كرده بوديم و بعد از برداشت كسي به زمين بالا سر نمي زند. وقتي براي شخم زدن زمين هاي مان رفتيم، تازه كانكس ها و ماشين هاي شان را ديديم. به گفته آقا احمد، متوليان امر، در ابتدا وعده داده بودند كه اين زمين ها صرفا براي كشت كشاورزي از روستايي ها خريداري مي شوند. بعد از خريد ۵۲ هكتار از زمين ها، ساير زمين هاي اطراف بدون معامله با زمين داران و كشاورزان به آن ۵۲ هكتار الحاق شد. حالا زمان آن رسيده بود كه متوليان كاشت گياهان دارويي را فراموش كنند. با كشيدن جاده و عيان شدن موضوع، صداي اعتراض اهالي بالا رفت. آقا احمد مي گويد كه هر روز يا آدم مي فرستادند يا تماس مي گرفتند و مي گفتند كه پول تان را مي دهيم، به شما چاه آب مي دهيم، به شما امتياز مي دهيم، اما نه آقارضا و نه ديگر اهالي از هزار و ۵۰۰ خانوار اين ۱۵ روستا به اين امتيازها دل خوش نمي كرد، آنها مي دانستند كه در آن دشت حاصلخيز كه آسمان نيز گشاده دست است، كافي است يك بار باران ببارد تا شيرابه هاي سمي پسماندها جاري شوند، هر آنچه در مسير هست را بخشكانند و بعد سرريز زنجانرود و قزل اوزن شوند. آقا احمد مي گويد: سطح چاه آب ما بالاست، اينجا همه زمين حاصلخيز است، دپو كه بياورند، سرطان در چاه هاي ما بالا مي آيد، سرطان به خيار و گوجه و گندم ما مي رسد، سرطان مي رود تا قزل اوزن و كل رودخانه را مسموم مي كند. فاجعه اي بزرگ در انتظار همه ماست. آقا احمد نيز مثل ساير اهالي تهديد شده است كه اگر امتيازها را نپذيرد و زبان سرخ بگشايد، در كمترين مدت پشت ميله هاي زندان خانه اش مي شود. با وجود اين، اهالي اين روستا تاكنون دست به دامان نامه نگاري شده اند و فرصت كوتاه باقيمانده تا انتهاي مهر را آخرين زمان براي تلاش مي دانند: آنها گفته اند تا سر برج اولين محموله دپو را مي آورند، از ما چه مي خواهند؟ يا خفه شويم، يا امتياز بگيريم. آقارضا: ما خانه خودمان را مي خواهيم از اواسط تير ماه حدود ۵۰ هكتار زمين خريدند و مابقي را غصب كردند، يكي از آن زمين هاي غصبي زمين ماست، يك هكتار از ميان زمين راه كشيده اند. هر جا كه مي روم به من مي گويند كه حق اعتراض ندارم و هر كسي كه اعتراض كند با ما طرف است. فاصله يك متري زمين آقارضا و همسايه، حالا به جاده اي خاكي بدل شده كه قرار است از ميان آن روزانه ۲۰ هزارتن پسماند سرب و روي بگذرد، پسماندي كه عملا تر است و شيرابه هاي آن از درز كاميون ها و ابركش ها نفوذ خواهند كرد و قطره هاي سرطان و مرگ را روي زمين هاي كشاورزي به جاي خواهند گذاشت. آقا رضا مي گويد كه تمام نيك پي محصولات تر بار خود را از اين منطقه تامين مي كنند، اگر پسماند سرب و روي در اين زمين ها دفن شود، عملا سرطان آينده شوم تمام مردم منطقه، چه بسا، مردم استان ها و شهرهاي ديگر شود. دليل اين امر را آقارضا در بستر سيلابي مي داند كه در غياب پژوهش هاي متوليان امر ناديده گرفته شده است. اين بستر سيلابي در بهار و پاييز آب هاي سطحي را به جان مي خرد و تا زنجانرود پيش مي رود، اين بستر زميني و زيرزميني دقيقا از ميان محوطه اي پيش مي رود كه محل دپوي ضايعات در نظر گرفته شده است. پس از غصب زمين، پس از اينكه زمين را صاف كردند، شن و ماسه را ريختند و بولدوزرهاي شان را از آن مسير به محوطه مفروض بردند، به آقارضا پيشنهاد كردند كه مي تواند در قبال آن يك هكتار زمين يك يا نهايتا دو ميليون تومان پول بگيرد، اما آقارضا خواهان آن دو ميليون تومان نيست، مي گويد هر كسي كه در بخش الكتروليز شهرك تخصصي روي كار مي كند، موهايش ابتدا سپيد مي شود، بعد دندان ها يكي پس از ديگري مي افتند و بعد چروك هاي عميقي ميان پوست لانه مي كند. آقارضا كه حالا پنجاه سال را هم رد كرده است، مي گويد كه آنها به جاي اينكه مشكل را حل كنند، مشكل را جابه جا مي كنند. پيش از اين اعتراض و لابه هاي مردم بود كه پس از سال ها مسوولان را واداشت تا پسماندهاي سرطان زاي سرب و روي را از محدوده شهر زنجان بيرون ببرند، اما حالا به جاي اينكه محل دفن اين زباله هاي خطرناك با دانش و تامل انتخاب شده باشند، صرفا دپوهاي سرب و روي به مكان ديگري حمل مي شوند. آقارضا از مخاطرات حمل اين پسماندها در جاده مي گويد، از شيرابه اي كه از آنها روان خواهد شد، از مسيري كه هر روز معبر تردد كاميون هاي حامل پسماندهاي سرب و روي خواهند بود و از تراكم ماشين هايي كه ميان اين حاملان سرطان گير مي كنند و هواي مسموم را به درون ريه ها مي كشند، او مي گويد: شنيده ام كه اين مجتمع روزانه پنج هزارتن خروجي پسماند دارد، پنج هزارتن چند كاميون مي شود؟پنج هزار تن روزانه تا كجا بالا مي رود و چه كوه بزرگي از پسماند را كنار زمين هاي كشاورزي ما مي سازد؟ آقارضا نيز در اين روزهاي آخر كار از دست مباشران، آدم ها و واسطه ها كلافه شده است، از سويي به او نهيب مي زنند كه حق اعتراض ندارد، از سويي به او مي گويند كه اگر سكوت كند، بعدها از پورسانت اين انتقال پول خوبي به جيب خواهد زد. آقارضا اما نه پول را مي خواهد و نه پورسانت را، او دشتي را كه در آن به دنيا آمد، در آن زندگي كرده و پدر شده را به همان شكل قبلي مي خواهد، دشتي سرشار از رديف درخت ها و انبوه دسته هاي طلايي گندم كه زير باد مي رقصند، در انتها مي گويد: اگر پسماندها بيايند، ما روستايي ها چاره اي جز مهاجرت نداريم، كجا برويم كه كشاورزي كنيم؟ كجا زمين بخريم و كجا زندگي كنيم؟ اينجا خانه ماست، خانه ما را مي خواهند بكنند كوه زباله هاي خطرناك، كسي هست كه صداي ما را بشنود؟