رنج های پزشکان در دوران کرونا
سلامت نیوز:خدمات را دیگر بخش های جامعه نیز انجام می دهند حتی رانندگان تاکسی که جان باخته کووید در میان آنان کم نیست، خدمات رسان هستند. پس چه چیزی موجب شده اینک خدمات رسانی کادر درمان در جامعه برجسته شود؟ بی گمان مفهومی به نام بازگرداندن امید به زندگی مطرح است که به کادردرمانی ویژگی نجات بخش داده است؛ مانند نجات گری که مغروقی را از خفه شدن در دریا نجات می دهد؛ یا آتش نشانان جان باخته در آتش سوزی پلاسکو که از سوی مردم نام قهرمان به خود گرفته اند. آغاز نومیدانه، درمان امیدبخش به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اطلاعات ،گرچه در روزهای آغازین، ناشناس بودن پدیده کووید۱۹ و رفتارش در بدن انسان سبب شد کادر درمانی کشور غافلگیر شود اما پس از مدت کوتاهی، نومیدی به امیدواری دگردیس شد و زندگی، چهره پایدار خود را بازیافت.در جامعه گروه های گوناگونی برای جلوگیری از اپیدمی کووید۱۹ در کوشش و پویش اند که در سنگر نخست این مبارزه، کادر درمانی ایستاده است. تا چندگاه پیش، انتقاد های زیادی از پزشکان در تراز جامعه در جریان بود ولی با آمدن کووید ۱۹ به یکباره همه آن ها رفت و جایش را ستودن ها و تمجیدها و ابراز ارادت گرفت؛ به ویژه در شبکه های اجتماعی، چهره جان باختگان پرستار و پزشک گلباران شد و اینک ارزش آنانی که مانده اند و سنگر بیمارستان را ترک نکرده اند، پاس داشته می شود. یک غریق نجات در دریای توفانی از جان خود برای نجات یک مغروق مایه می گذارد؛ بی گمان ارتباط مستقیم کادر درمانی با بیماران و هراسناک بودن کووید۱۹ موجب سپاس ها و ستودن های بسیار شده است. از دیگرسو در بسیاری از بیمارستان ها و مراکز درمانی به سبب نبود امکانات، کادردرمانی تا اندازه ای دست خالی در حال ویزیت و درمان بیماران است. از رنجی که آنان می کشند تاکنون ده ها تن از کارکنان خدمات درمانی و بهداشتی کشور در راه مبارزه با کووید۱۹ جان باخته اند. در بیشتر کشورها پس از سالمندان، کادر پزشکی و درمانی بیشتر از همه در آستانه دچارشدن به کووید۱۹ هستند. پرستاران نیز زیر بار سنگین رنج برآمده از رویارویی با پدیده هراسناک کووید قرار دارند. فضای بیمارستان ها بسیار آلوده است؛ این روزها تیم درمانی بیمارستان ها و مراکز درمانی در مرکز کووید۱۹ ایستاده اند و تقریبا با دست خالی با ویروس می جنگند، به ویژه در شهر هایی که موارد بی شمار بیماری دیده شده است. کادر درمانی از پزشک گرفته تا پرستار و کارگران بیمارستان ناچارند تا ۸ ساعت در هر نوبت کاری جامه هایی بپوشند که هیچ روزنی به بیرون ندارد. آنان باید ماسک ها و عینک های پزشکی ویژه به چهره داشته باشند که نفس کشیدن را دشوار می کند؛ ناگفته پیداست چنین پوشش ضدویروسی برایشان بسیار دست وپا گیر است و از کیفیت رسیدگی آنان به بیماران نیز می کاهد. گنجای درگیری و تماس پزشکان با بیماران به خوبی نشان می دهد که آنان تا چه اندازه بر لبه تیغ راه می روند. تا ۷۰ درصد پرستاران مدت هاست به دیدار خانواده های خود نرفته اند تا موجب قطع زنجیره انتقال ویروس کشنده کووید۱۹ شوند. دست کم ده ها و اگر دقیقتر بگویم نزدیک به صد تن از کادر پزشکی و پرستاری ایران جان باخته اند.کمبود تخت های مراقبت ویژه، کمبود آنتی بیوتیک های لازم و دستگاه تنفس مصنوعی. واقعیت کمبود تجهیزات و امکانات که کارکنان بخش بهداشت و درمان در کشور با آن رو به رویند، نگفته پیداست. مشکلات پزشکان از دایره کووید۱۹ فراتر است؛ یکی از پزشکان می گوید: اکنون ده ها هزار پزشک در کشور وجود دارند که نزدیک به یک سوم آنان پروانه ویزیت و طبابت نگرفته اند. جامعه پزشکی بخشی از تنه گروه های دیگر جامعه است ولی ارجمند داشته نمی شوند؛ بسیاری از مردم می پندارند پزشکان پول زیادی در می آورند ولی این گونه نیست و بستر نابسامان اقتصادی بر زندگی آنان نیز مانند دیگر دهک های جامعه سایه سنگین افکنده است. برخی از بیمارستان ها به مدت یک سال پول پزشکانی را که برایشان کار می کنند نپرداخته اند؛ همچنین سازمان های بیمه ای نیز بدهی خود را به آنان نمی دهند. مراکز دانشگاهی و وزارتخانه نیز پول پزشکان را با تأخیر پرداخت می کنند؛ در چنین بستر نابسامان، پزشک چگونه آسوده کار کند؟ قهر،کوچ، ناچاری، رفاه؛ کدامیک؟ همچنان آواز پرستوهای مهاجر به گوش می رسد؛ پرستوهایی که بلیت یکسویه دارند. هر کشوری گرایش به این دارد که نه تنها بهترین پزشکان خود را نگهدارد بلکه پزشکان آزمون پس داده دیگر کشورها را نیز به خدمت گیرد.یک پزشک عمومی می گوید: پزشکانی که به دایرکردن مطب می پردازند با توجه به حق ویزیت غیرواقعی موجود، به سختی هزینه های جاری مطب و حقوق منشی خود را پرداخت می کنند؛ در اینجاست که پزشک برتری می دهد به کشورهای دیگر مهاجرت کند و با کار در رشته خود یا کار دیگر ادامه زندگی دهد. بر پایه آمار، ده ها هزار پزشک عمومی، متخصص و فراتخصص در کشور فعالیت می کنند؛ به گفته یک مسئول در دولت، این پزشکان برای کار در کشور انگیزه بایسته را ندارند و می روند در کشورهای دیگر مانند کانادا، آمریکا و اروپا خدمات ارائه می دهند؛ حتی به تازگی کشورهایی مانند ترکیه نیز سرگرم جذب پزشکان ایرانی است. به گفته دولت برای این پزشکان انگیزه ای ایجاد نشده تا بمانند. هنگامی که انگیزه ماندن ایجاد نشود و نیاز هم در کشورهای دیگر وجود داشته باشد، پزشکان از کشور خارج می شوند؛ آیا ما باید پزشکان را برای ارائه خدمات به دیگر کشورها تربیت کنیم؟ یک چهارم پزشکان دانش آموخته دانشگاه های علوم پزشکی کشور به کشورهای آمریکا و اروپا به دلیل مسائل اقتصادی مهاجرت کرده و در آنجا سرگرم ویزیت اند. باید یک چاره بنیادی برای جلوگیری از کوچ پزشکان ایرانی به کشورهای گوناگون جهان کرد؛ اکنون ده ها هزار پزشک عمومی داریم که یک سوم آنان کار درست و همتزار با توان شان ندارند. کوچیدن پزشکان به خارج کشور، چالش انگیز خواهد بود و نباید به سادگی از آن گذشت؛ این پدیده نیاز به بررسی و نگره کارشناسانه و ارائه راهکار مناسب از سوی مسئولان دارد؛ اگر روند کوچیدن پزشکان به دیگر کشورها همچنان ادامه دار باشد، پدیده کمبود پزشک در پیش رو خواهد بود. یک پزشک عمومی دیگر نیز می گوید: کوچیدن پزشکان ایرانی از سال های گذشته تاکنون وجود دارد و بیشتر پزشکان عمومی و متخصص کوچ می کنند؛ هر سال دانش آموختگان زیادی از دانشکده های پزشکی وارد جامعه می شوند و توقع دارند در موقعیت های مکانی و شغلی مناسب در سامانه بهداشت و درمان کشور به کار گرفته شوند ولی گاهی شرایط، مورد پسندشان نیست و برتری می دهند به خارج کوچ کنند. گروهی دیگر از پزشکان به سبب کامل کردن رشته تحصیلی و گذراندن آموزش های تخصصی به خارج از کشور می روند و بر این باورند موفقیت و پیشرفت بیشتری در آن سوی مرزها چشم به راه آنان است. برای این که از کوچ پزشکان برای زندگی در کشورهای گوناگون جلوگیری شود باید راه های ماندگاری و تشویق را برای آنان در جامعه فراهم آورد تا به میل خود بمانند و برخلاف میل خود نروند. چگونه می توان به کادر درمانی کمک کرد یکی از راه های کمک به تیم درمان و بهداشت کشور قرنطینه خانگی است. بیماران باید بدانند که از روز دوم، ویروس چراغ های سرخ اش را روشن می کند. تب از راه می رسد و خانواده باید بدن بیمار خود را شست وشو دهد و پاشویه کند و به وی مایعات زیاد بدهد. اگر دچار لرز شد با پتو و تشکچه های برقی کوچک و کیسه آب گرم، لرز بدن او را کنترل کند. خانواده با دارو جلوی تهوع بیمار را نگیرد. شربت دیفن هیدرامین ساده هر نیم ساعت پیش از غذا به وی بدهد. بیمار نباید داروهایش را یکجا بخورد بلکه هر یک ساعت یکی از دارو ها را با غذا یا به تنهایی میل کند. بیمار باید مایعات زیاد بخورد که دچار شکم روی نشود. نوشیدنی بیرون و کنستانتره چیزهای خوبی نیست. بیمار نباید داروهای ضد اسهال بخورد. در روز خانواده باید به بیمار تا ۱۰ لیوان آب آشامیدنی کانی با درجه نیترات پایین بدهد. اگر بیمار به نوبت آب طبیعی سرد و آب جوش بخورد بدنش از سم پاک می شود. آب پرتقال و دمنوش و شیر ملول و آبمیوه ساده، دلستر بی اسانس و بی شکر بهتر است. هرچندگاه تنفس بیمار از سوی خانواده در یک دقیقه باید محاسبه شود. از همان روز نخست بیمار تمرین پرهوایی ریه انجام دهد تا دچار تنگی نفس نشود؛ تمرین باید این گونه باشد: اول یک دم ژرف تا آن جایی که به سرفه بیفتد، هر روز میزان دم را بالا ببرد؛ پس از سه ثانیه درنگ، بازدم ژرف انجام گیرد. اگر روزانه تا ۲۸ بار این کار انجام شود شش ها با ظرفیت کامل کار خواهند کرد و ویروس خارج خواهد شد و در روز پنجم تا هفتم بیمار به تغذیه طبیعی پیشین خود باز خواهد گشت و با ماندن در خانه تا روز چهاردهم بهبود خواهد یافت. در بازه زمانی نگهداری از بیمار، خانواده باید دمای اتاق را بالای ۲۸ درجه نگهدارد و هوا مدام تهویه شود؛ با الکل اتانول ۷۰ درصد در و پنجره و شیرها و کلیدهای برق و کابل موبایل را گندزدایی کند. اعضای خانواده یک روز در میان دوش بگیرند و جامه های خود را با آب ۴۰ درجه بشویند. اما دست را با آب ۲۲ درجه بشویند و هنگام رفتن به اتاق قرنطینه ماسک و دستکش بپوشند. در برخی کشورهای جهان بیماران تنها زمانی می توانند خود را قرنطینه خانگی کنند که از سوی بیمارستان یا پزشک دستور گرفته باشند. اگر کسی نشانه های سرفه، تب یا تنگی نفس دارد نباید به دکتر یا بیمارستان برود. اگر نشانگان کم باشد باید در خانه بمانند و با مرکز تلفنی سرویس سلامت ملی تماس بگیرند. باید ۱۴ روز در خانه ماند و به مدرسه، اداره و دیگر مکان ها نرفت. اتاق بیمار باید جدا باشد و جریان هوای مناسب داشته باشد و پنجره اش باز شود. برای خرید دارو و مواد غذایی از دیگران کمک بگیرد. اگر خانواده دارد کسی به درون اتاقش نرود. اگر با کسی زندگی می کند که خود را قرنطینه کرده، تا می تواند تماسش را با وی محدود کند. افراد خانواده بیمار، دستان خود را مدام بشویند، به ویژه زمانی که به اشیای بیمار دست می زنند. خانواده نباید از همان وسایلی استفاده کند که بیمارش در اختیار دارد؛ و اگر می توانند بهتر است که توالت و دوش نیز جدا شود؛ گوشه های خانه مانند دستگیره ها مدام گندزدایی شود. استفاده از دستکش مهم است؛ زباله بیمار در یک کیسه پلاستیکی جدا قرار داده و گره زده شود. بر جهان چه گذشت چهره زشت مرگ در جهان خیلی رخ کرد؛ کارلو اوربانی کاشف بیماری سارس هنگام درمان بیماران در هانوی، خود دچار بیماری سارس شده بود. او در بانکوک در بیمارستانی Quarantine شد و ۱۸ روز پس از آن درگذشت با این سفارش به جا مانده از او که شش هایش برای پژوهش مورد استفاده قرار گیرد. یک روزهایی فشار روانی و روحی و جسمی بسیار زیاد بود؛ شاید برای همین پزشک ارشد آمریکایی که در سنگر اول مبارزه با کووید۱۹ بود، خودزنی کرد. لورنا، مدیر پزشکی بخش اورژانس در یک بیمارستان برای همیشه از میان همکارانش رفته است. او یکبار به کووید۱۹ دچار شده بود اما پس از ۱۰ روز بر بیماری خود چیره گشت و به بیمارستان برگشته بود؛ بیماری خودش نتوانست او را از پا درآورد ولی بیماری دیگران تاب و توان از او گرفت. عکس هایی از بیمارستان های بریتانیا نشان می دهد پرستاران با کیسه های زباله سرشان را می پوشانند تا بتوانند ۱۳ ساعت در روز به پرستاری از بیماران وخیم بپردازند؛ آنان چشم خود را با عینک اسکی می پوشانند. پرستاران در بخش ویژه، به تجهیزات نیاز دارند ولی در دسترس ندارند. آنان ناچارند کارهایی انجام دهند که امکان انتقال ویروس از راه ذرات موجود در هوا برایشان وجود دارد. در برخی کشورهای بحرانی، کادر درمانی و کارکنان بهداشتی در پوشش غیرعادی خود حتی امکان خاراندن دست و پای خود را ندارد. رنج و زجر برایشان چندان دور از فهم نیست. آنان حتی برای دستشویی رفتن هم دچار محدودیت اند و زمان رسیدگی به بیماران از پوشک استفاده می کنند که تنها در پایان نوبت کاری امکان عوض کردن است. اما همیشه ناامیدی نیست؛ موفقیت در مبارزه با ویروس بیشتر به کارآمدی سامانه درمانی هر کشور بستگی دارد. میان توانایی یک کشور در مهار ویروس و توان سامانه درمانی آن کشور ارتباط چشمگیری وجود دارد.ژاپن در قلمرو سلامت درخشیده است و برای برخورد اولیه اش با کووید۱۹ با ستوده شدن بسیاری روبه رو شده است. سامانه درمانی ژاپن توانسته ویروس را در بازه های نخست بیماری مهار کند. درمانگاه های محلی از همه مراجعان سی تی اسکن می گیرند که وجود سینه پهلو را حتی در بیماران بدون نشانه هم نشان می دهد و بیمار می تواند خیلی زود به درمان خود بپردازد. در کره جنوبی بیمارستان ها و دیگر مراکز درمانی امکانات بایسته را در اختیار داشتند و آموزش دیده بودند. ماهیت سامانه درمانی این کشور هم به تشخیص و درمان زودهنگام کووید۱۹ در جامعه کمک کرده است. تست آزمایشگاهی و سی تی اسکن در گستره بزرگی انجام می شود. بسیاری از مبتلایان به کووید۱۹ خیلی زود پیدا شدند و تحت درمان قرار گرفتند. در آلمان، شمار تست اولیه و تشخیص زودهنگام و کوشش بسیار زیاد برای مهار ویروس سبب کارنامه خوبی در سامانه درمان شده است و به کاهش میزان مرگ ومیر انجامیده و نگاه دیگر کشورها را به سوی خود جلب کرده است. استرالیا نیز که توانسته است نرخ افزایش مبتلایان به کووید۱۹ را بسیار محدود کند، در جایگاه خوبی در سامانه سلامت جهان ایستاده است.در کشور ما کادر درمانی با روحیه بسیار خوب و سرسخت شکن در برابر ویروس سرسخت کووید۱۹ ایستاده است؛ پرستاران از سهمیه ماسک خود به بیماران بخشیده اند. در جهان نیز این از خود گذشتگی دیده می شود. کادر درمانی در جهان نیز در بازه زمانی زمستان سال پیش تا کنون، مرزشکن بوده اند؛ همان گونه که کووید۱۹ مرزهای چین را درنوردید، پزشکان جهان(از جمله کوبایی ها) نیز از محدوده کشور خود گذشتند و به یاری بیماران در فراسوی مرزها شتافتند. مناسبت در ایران، اول شهریور همزمان با زادروز بوعلی سینا، به پاس کتاب ها و خدمت های او به جهان پزشکی و کار در این رشته، روز پزشک نامگذاری شده است تا پاسداشتی باشد از کادر درمان و بهداشت کشور.واژه حکیم از دیرباز ارجمند بوده است و هر زمان که می خواستند از شخصی به نیکی نام ببرند و او را همه چیزدان بخوانند و بر دانایی و خردمندی او پای بفشرند، وی را حکیم می نامیدند. حکیم در فرهنگ ایران از بار معنایی گستره ای برخوردار است. زکریای رازی و ابوعلی سینا در شمار مشهورترین حکیمان ایرانند که در زمان خود، دستی معجزه گر در درمان بیماران داشتند.
تماس با کلینیک تبسم جهت مشاوره سکته مغزی و رزرو نوبت
- شماره تلفن: ۶۶۵۶۴۶۷۴ | ۶۶۴۳۶۲۹۱
- ارسال درخواست ویزیت و مشاوره آنلاین سکته مغزی از طریق واتسپ : 09355354332
- زمان پاسخگویی: ساعت ۹ الی ۲۱
سلامت نیوز:خدمات را دیگر بخش های جامعه نیز انجام می دهند حتی رانندگان تاکسی که جان باخته کووید در میان آنان کم نیست، خدمات رسان هستند. پس چه چیزی موجب شده اینک خدمات رسانی کادر درمان در جامعه برجسته شود؟ بی گمان مفهومی به نام بازگرداندن امید به زندگی مطرح است که به کادردرمانی ویژگی نجات بخش داده است؛ مانند نجات گری که مغروقی را از خفه شدن در دریا نجات می دهد؛ یا آتش نشانان جان باخته در آتش سوزی پلاسکو که از سوی مردم نام قهرمان به خود گرفته اند. آغاز نومیدانه، درمان امیدبخش به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اطلاعات ،گرچه در روزهای آغازین، ناشناس بودن پدیده کووید۱۹ و رفتارش در بدن انسان سبب شد کادر درمانی کشور غافلگیر شود اما پس از مدت کوتاهی، نومیدی به امیدواری دگردیس شد و زندگی، چهره پایدار خود را بازیافت.در جامعه گروه های گوناگونی برای جلوگیری از اپیدمی کووید۱۹ در کوشش و پویش اند که در سنگر نخست این مبارزه، کادر درمانی ایستاده است. تا چندگاه پیش، انتقاد های زیادی از پزشکان در تراز جامعه در جریان بود ولی با آمدن کووید ۱۹ به یکباره همه آن ها رفت و جایش را ستودن ها و تمجیدها و ابراز ارادت گرفت؛ به ویژه در شبکه های اجتماعی، چهره جان باختگان پرستار و پزشک گلباران شد و اینک ارزش آنانی که مانده اند و سنگر بیمارستان را ترک نکرده اند، پاس داشته می شود. یک غریق نجات در دریای توفانی از جان خود برای نجات یک مغروق مایه می گذارد؛ بی گمان ارتباط مستقیم کادر درمانی با بیماران و هراسناک بودن کووید۱۹ موجب سپاس ها و ستودن های بسیار شده است. از دیگرسو در بسیاری از بیمارستان ها و مراکز درمانی به سبب نبود امکانات، کادردرمانی تا اندازه ای دست خالی در حال ویزیت و درمان بیماران است. از رنجی که آنان می کشند تاکنون ده ها تن از کارکنان خدمات درمانی و بهداشتی کشور در راه مبارزه با کووید۱۹ جان باخته اند. در بیشتر کشورها پس از سالمندان، کادر پزشکی و درمانی بیشتر از همه در آستانه دچارشدن به کووید۱۹ هستند. پرستاران نیز زیر بار سنگین رنج برآمده از رویارویی با پدیده هراسناک کووید قرار دارند. فضای بیمارستان ها بسیار آلوده است؛ این روزها تیم درمانی بیمارستان ها و مراکز درمانی در مرکز کووید۱۹ ایستاده اند و تقریبا با دست خالی با ویروس می جنگند، به ویژه در شهر هایی که موارد بی شمار بیماری دیده شده است. کادر درمانی از پزشک گرفته تا پرستار و کارگران بیمارستان ناچارند تا ۸ ساعت در هر نوبت کاری جامه هایی بپوشند که هیچ روزنی به بیرون ندارد. آنان باید ماسک ها و عینک های پزشکی ویژه به چهره داشته باشند که نفس کشیدن را دشوار می کند؛ ناگفته پیداست چنین پوشش ضدویروسی برایشان بسیار دست وپا گیر است و از کیفیت رسیدگی آنان به بیماران نیز می کاهد. گنجای درگیری و تماس پزشکان با بیماران به خوبی نشان می دهد که آنان تا چه اندازه بر لبه تیغ راه می روند. تا ۷۰ درصد پرستاران مدت هاست به دیدار خانواده های خود نرفته اند تا موجب قطع زنجیره انتقال ویروس کشنده کووید۱۹ شوند. دست کم ده ها و اگر دقیقتر بگویم نزدیک به صد تن از کادر پزشکی و پرستاری ایران جان باخته اند.کمبود تخت های مراقبت ویژه، کمبود آنتی بیوتیک های لازم و دستگاه تنفس مصنوعی. واقعیت کمبود تجهیزات و امکانات که کارکنان بخش بهداشت و درمان در کشور با آن رو به رویند، نگفته پیداست. مشکلات پزشکان از دایره کووید۱۹ فراتر است؛ یکی از پزشکان می گوید: اکنون ده ها هزار پزشک در کشور وجود دارند که نزدیک به یک سوم آنان پروانه ویزیت و طبابت نگرفته اند. جامعه پزشکی بخشی از تنه گروه های دیگر جامعه است ولی ارجمند داشته نمی شوند؛ بسیاری از مردم می پندارند پزشکان پول زیادی در می آورند ولی این گونه نیست و بستر نابسامان اقتصادی بر زندگی آنان نیز مانند دیگر دهک های جامعه سایه سنگین افکنده است. برخی از بیمارستان ها به مدت یک سال پول پزشکانی را که برایشان کار می کنند نپرداخته اند؛ همچنین سازمان های بیمه ای نیز بدهی خود را به آنان نمی دهند. مراکز دانشگاهی و وزارتخانه نیز پول پزشکان را با تأخیر پرداخت می کنند؛ در چنین بستر نابسامان، پزشک چگونه آسوده کار کند؟ قهر،کوچ، ناچاری، رفاه؛ کدامیک؟ همچنان آواز پرستوهای مهاجر به گوش می رسد؛ پرستوهایی که بلیت یکسویه دارند. هر کشوری گرایش به این دارد که نه تنها بهترین پزشکان خود را نگهدارد بلکه پزشکان آزمون پس داده دیگر کشورها را نیز به خدمت گیرد.یک پزشک عمومی می گوید: پزشکانی که به دایرکردن مطب می پردازند با توجه به حق ویزیت غیرواقعی موجود، به سختی هزینه های جاری مطب و حقوق منشی خود را پرداخت می کنند؛ در اینجاست که پزشک برتری می دهد به کشورهای دیگر مهاجرت کند و با کار در رشته خود یا کار دیگر ادامه زندگی دهد. بر پایه آمار، ده ها هزار پزشک عمومی، متخصص و فراتخصص در کشور فعالیت می کنند؛ به گفته یک مسئول در دولت، این پزشکان برای کار در کشور انگیزه بایسته را ندارند و می روند در کشورهای دیگر مانند کانادا، آمریکا و اروپا خدمات ارائه می دهند؛ حتی به تازگی کشورهایی مانند ترکیه نیز سرگرم جذب پزشکان ایرانی است. به گفته دولت برای این پزشکان انگیزه ای ایجاد نشده تا بمانند. هنگامی که انگیزه ماندن ایجاد نشود و نیاز هم در کشورهای دیگر وجود داشته باشد، پزشکان از کشور خارج می شوند؛ آیا ما باید پزشکان را برای ارائه خدمات به دیگر کشورها تربیت کنیم؟ یک چهارم پزشکان دانش آموخته دانشگاه های علوم پزشکی کشور به کشورهای آمریکا و اروپا به دلیل مسائل اقتصادی مهاجرت کرده و در آنجا سرگرم ویزیت اند. باید یک چاره بنیادی برای جلوگیری از کوچ پزشکان ایرانی به کشورهای گوناگون جهان کرد؛ اکنون ده ها هزار پزشک عمومی داریم که یک سوم آنان کار درست و همتزار با توان شان ندارند. کوچیدن پزشکان به خارج کشور، چالش انگیز خواهد بود و نباید به سادگی از آن گذشت؛ این پدیده نیاز به بررسی و نگره کارشناسانه و ارائه راهکار مناسب از سوی مسئولان دارد؛ اگر روند کوچیدن پزشکان به دیگر کشورها همچنان ادامه دار باشد، پدیده کمبود پزشک در پیش رو خواهد بود. یک پزشک عمومی دیگر نیز می گوید: کوچیدن پزشکان ایرانی از سال های گذشته تاکنون وجود دارد و بیشتر پزشکان عمومی و متخصص کوچ می کنند؛ هر سال دانش آموختگان زیادی از دانشکده های پزشکی وارد جامعه می شوند و توقع دارند در موقعیت های مکانی و شغلی مناسب در سامانه بهداشت و درمان کشور به کار گرفته شوند ولی گاهی شرایط، مورد پسندشان نیست و برتری می دهند به خارج کوچ کنند. گروهی دیگر از پزشکان به سبب کامل کردن رشته تحصیلی و گذراندن آموزش های تخصصی به خارج از کشور می روند و بر این باورند موفقیت و پیشرفت بیشتری در آن سوی مرزها چشم به راه آنان است. برای این که از کوچ پزشکان برای زندگی در کشورهای گوناگون جلوگیری شود باید راه های ماندگاری و تشویق را برای آنان در جامعه فراهم آورد تا به میل خود بمانند و برخلاف میل خود نروند. چگونه می توان به کادر درمانی کمک کرد یکی از راه های کمک به تیم درمان و بهداشت کشور قرنطینه خانگی است. بیماران باید بدانند که از روز دوم، ویروس چراغ های سرخ اش را روشن می کند. تب از راه می رسد و خانواده باید بدن بیمار خود را شست وشو دهد و پاشویه کند و به وی مایعات زیاد بدهد. اگر دچار لرز شد با پتو و تشکچه های برقی کوچک و کیسه آب گرم، لرز بدن او را کنترل کند. خانواده با دارو جلوی تهوع بیمار را نگیرد. شربت دیفن هیدرامین ساده هر نیم ساعت پیش از غذا به وی بدهد. بیمار نباید داروهایش را یکجا بخورد بلکه هر یک ساعت یکی از دارو ها را با غذا یا به تنهایی میل کند. بیمار باید مایعات زیاد بخورد که دچار شکم روی نشود. نوشیدنی بیرون و کنستانتره چیزهای خوبی نیست. بیمار نباید داروهای ضد اسهال بخورد. در روز خانواده باید به بیمار تا ۱۰ لیوان آب آشامیدنی کانی با درجه نیترات پایین بدهد. اگر بیمار به نوبت آب طبیعی سرد و آب جوش بخورد بدنش از سم پاک می شود. آب پرتقال و دمنوش و شیر ملول و آبمیوه ساده، دلستر بی اسانس و بی شکر بهتر است. هرچندگاه تنفس بیمار از سوی خانواده در یک دقیقه باید محاسبه شود. از همان روز نخست بیمار تمرین پرهوایی ریه انجام دهد تا دچار تنگی نفس نشود؛ تمرین باید این گونه باشد: اول یک دم ژرف تا آن جایی که به سرفه بیفتد، هر روز میزان دم را بالا ببرد؛ پس از سه ثانیه درنگ، بازدم ژرف انجام گیرد. اگر روزانه تا ۲۸ بار این کار انجام شود شش ها با ظرفیت کامل کار خواهند کرد و ویروس خارج خواهد شد و در روز پنجم تا هفتم بیمار به تغذیه طبیعی پیشین خود باز خواهد گشت و با ماندن در خانه تا روز چهاردهم بهبود خواهد یافت. در بازه زمانی نگهداری از بیمار، خانواده باید دمای اتاق را بالای ۲۸ درجه نگهدارد و هوا مدام تهویه شود؛ با الکل اتانول ۷۰ درصد در و پنجره و شیرها و کلیدهای برق و کابل موبایل را گندزدایی کند. اعضای خانواده یک روز در میان دوش بگیرند و جامه های خود را با آب ۴۰ درجه بشویند. اما دست را با آب ۲۲ درجه بشویند و هنگام رفتن به اتاق قرنطینه ماسک و دستکش بپوشند. در برخی کشورهای جهان بیماران تنها زمانی می توانند خود را قرنطینه خانگی کنند که از سوی بیمارستان یا پزشک دستور گرفته باشند. اگر کسی نشانه های سرفه، تب یا تنگی نفس دارد نباید به دکتر یا بیمارستان برود. اگر نشانگان کم باشد باید در خانه بمانند و با مرکز تلفنی سرویس سلامت ملی تماس بگیرند. باید ۱۴ روز در خانه ماند و به مدرسه، اداره و دیگر مکان ها نرفت. اتاق بیمار باید جدا باشد و جریان هوای مناسب داشته باشد و پنجره اش باز شود. برای خرید دارو و مواد غذایی از دیگران کمک بگیرد. اگر خانواده دارد کسی به درون اتاقش نرود. اگر با کسی زندگی می کند که خود را قرنطینه کرده، تا می تواند تماسش را با وی محدود کند. افراد خانواده بیمار، دستان خود را مدام بشویند، به ویژه زمانی که به اشیای بیمار دست می زنند. خانواده نباید از همان وسایلی استفاده کند که بیمارش در اختیار دارد؛ و اگر می توانند بهتر است که توالت و دوش نیز جدا شود؛ گوشه های خانه مانند دستگیره ها مدام گندزدایی شود. استفاده از دستکش مهم است؛ زباله بیمار در یک کیسه پلاستیکی جدا قرار داده و گره زده شود. بر جهان چه گذشت چهره زشت مرگ در جهان خیلی رخ کرد؛ کارلو اوربانی کاشف بیماری سارس هنگام درمان بیماران در هانوی، خود دچار بیماری سارس شده بود. او در بانکوک در بیمارستانی Quarantine شد و ۱۸ روز پس از آن درگذشت با این سفارش به جا مانده از او که شش هایش برای پژوهش مورد استفاده قرار گیرد. یک روزهایی فشار روانی و روحی و جسمی بسیار زیاد بود؛ شاید برای همین پزشک ارشد آمریکایی که در سنگر اول مبارزه با کووید۱۹ بود، خودزنی کرد. لورنا، مدیر پزشکی بخش اورژانس در یک بیمارستان برای همیشه از میان همکارانش رفته است. او یکبار به کووید۱۹ دچار شده بود اما پس از ۱۰ روز بر بیماری خود چیره گشت و به بیمارستان برگشته بود؛ بیماری خودش نتوانست او را از پا درآورد ولی بیماری دیگران تاب و توان از او گرفت. عکس هایی از بیمارستان های بریتانیا نشان می دهد پرستاران با کیسه های زباله سرشان را می پوشانند تا بتوانند ۱۳ ساعت در روز به پرستاری از بیماران وخیم بپردازند؛ آنان چشم خود را با عینک اسکی می پوشانند. پرستاران در بخش ویژه، به تجهیزات نیاز دارند ولی در دسترس ندارند. آنان ناچارند کارهایی انجام دهند که امکان انتقال ویروس از راه ذرات موجود در هوا برایشان وجود دارد. در برخی کشورهای بحرانی، کادر درمانی و کارکنان بهداشتی در پوشش غیرعادی خود حتی امکان خاراندن دست و پای خود را ندارد. رنج و زجر برایشان چندان دور از فهم نیست. آنان حتی برای دستشویی رفتن هم دچار محدودیت اند و زمان رسیدگی به بیماران از پوشک استفاده می کنند که تنها در پایان نوبت کاری امکان عوض کردن است. اما همیشه ناامیدی نیست؛ موفقیت در مبارزه با ویروس بیشتر به کارآمدی سامانه درمانی هر کشور بستگی دارد. میان توانایی یک کشور در مهار ویروس و توان سامانه درمانی آن کشور ارتباط چشمگیری وجود دارد.ژاپن در قلمرو سلامت درخشیده است و برای برخورد اولیه اش با کووید۱۹ با ستوده شدن بسیاری روبه رو شده است. سامانه درمانی ژاپن توانسته ویروس را در بازه های نخست بیماری مهار کند. درمانگاه های محلی از همه مراجعان سی تی اسکن می گیرند که وجود سینه پهلو را حتی در بیماران بدون نشانه هم نشان می دهد و بیمار می تواند خیلی زود به درمان خود بپردازد. در کره جنوبی بیمارستان ها و دیگر مراکز درمانی امکانات بایسته را در اختیار داشتند و آموزش دیده بودند. ماهیت سامانه درمانی این کشور هم به تشخیص و درمان زودهنگام کووید۱۹ در جامعه کمک کرده است. تست آزمایشگاهی و سی تی اسکن در گستره بزرگی انجام می شود. بسیاری از مبتلایان به کووید۱۹ خیلی زود پیدا شدند و تحت درمان قرار گرفتند. در آلمان، شمار تست اولیه و تشخیص زودهنگام و کوشش بسیار زیاد برای مهار ویروس سبب کارنامه خوبی در سامانه درمان شده است و به کاهش میزان مرگ ومیر انجامیده و نگاه دیگر کشورها را به سوی خود جلب کرده است. استرالیا نیز که توانسته است نرخ افزایش مبتلایان به کووید۱۹ را بسیار محدود کند، در جایگاه خوبی در سامانه سلامت جهان ایستاده است.در کشور ما کادر درمانی با روحیه بسیار خوب و سرسخت شکن در برابر ویروس سرسخت کووید۱۹ ایستاده است؛ پرستاران از سهمیه ماسک خود به بیماران بخشیده اند. در جهان نیز این از خود گذشتگی دیده می شود. کادر درمانی در جهان نیز در بازه زمانی زمستان سال پیش تا کنون، مرزشکن بوده اند؛ همان گونه که کووید۱۹ مرزهای چین را درنوردید، پزشکان جهان(از جمله کوبایی ها) نیز از محدوده کشور خود گذشتند و به یاری بیماران در فراسوی مرزها شتافتند. مناسبت در ایران، اول شهریور همزمان با زادروز بوعلی سینا، به پاس کتاب ها و خدمت های او به جهان پزشکی و کار در این رشته، روز پزشک نامگذاری شده است تا پاسداشتی باشد از کادر درمان و بهداشت کشور.واژه حکیم از دیرباز ارجمند بوده است و هر زمان که می خواستند از شخصی به نیکی نام ببرند و او را همه چیزدان بخوانند و بر دانایی و خردمندی او پای بفشرند، وی را حکیم می نامیدند. حکیم در فرهنگ ایران از بار معنایی گستره ای برخوردار است. زکریای رازی و ابوعلی سینا در شمار مشهورترین حکیمان ایرانند که در زمان خود، دستی معجزه گر در درمان بیماران داشتند.