انکار قتل غزاله در مقابل قاضی جنایی

سلامت نیوز:خانواده مقتول برای اجرای حکم قصاص اصرار داشتند وکلای آرمان بحث احتمال زنده بودن غزاله را در دادگاه مطرح کردند. ‏ به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شهروند ، لاغر تر از همیشه به نظر می رسد. رنگ پریده با چهره ای مضطرب. اصلا شبیه به ٥ سال پیش نیست. آن روز پاییزی که او را برای اولین بار دستبند به دست از راهروهای این دادگاه گذرانده و مقابل ٥ قاضی جنایی بردند، حالا دوباره همان راهرو را طی می کند. در همان مسیر راه می رود و قرار است روی همان صندلی بنشیند. صندلی مجرم؛ اما این بار همه چیز فرق کرده؛ آرمان این بار مثل سابق نیست. فراز و نشیب پرونده پیچیده و جنجالی اش او را رنجور تر از قبل کرده؛ طنابِ دار را به چشم دیده است. درست در ایستگاه آخر زندگی اش وقتی او را می بردند تا نفس هایش برای همیشه قطع شود، به او فرصت دادند. فرصتی که حالا ٨ماه و ١٠روز از آن می گذرد و آرمان عبدالعالی دوباره به عقب برگشته؛ وقتی درخواست اعاده دادرسی آرمان پذیرفته شد، او دوباره برای رسیدگی به پرونده اش به دادگاه کیفری یک استان تهران برگشت. حالا بعد از ٧ سال دوباره می رود تا جزئیات کشته شدن دختر مورد علاقه اش را بازگو کند. انکار می کند قتل غزاله را؛ غزاله پایش سُر خورد و روی زمین افتاد. از ترس جسدش را درون سطل زباله انداختم. این تنها ادعایی است که آرمان در مقابل هیأت قضائی داشته و هنوز هم دارد، اما اینکه جسد کجاست، هنوز هم مشخص نیست و در این دادگاه نیز باز هم مشخص نشد. ساعت ١٠و٤٥ دقیقه صبح روز شنبه بیست ودوم شهریورماه است. صدای زنجیر که روی زمین کشیده می شود، خبر از انتقال متهم به دادگاه می دهد. آرمان را به دادگاه کیفری استان آورده اند و او را به شعبه پنجم منتقل می کنند. او در مقابل قاضی بابایی، رئیس شعبه می نشیند. اما حاشیه و جنجال از همان بدو ورود او را به دادگاه می کشاند. خانواده غزاله که در کنار در به انتظار ایستاده، به محض دیدن آرمان حالت چهره شان عوض می شود. برافروخته و عصبانی؛ دایی، مادربزرگ و پدر و مادر غزاله کنار هم ایستاده اند. با عبور آرمان از کنارشان مادربزرگ غزاله از روی خشم و عصبانیت روی صورت آرمان تف می کند. بغض گلوی مادر داغدیده را می گیرد و تمام آتش زیر خاکستر دلش دوباره شعله ور می شود. بلافاصله متهم را به داخل شعبه می برند. دقایقی بعد جلسه به دستور رئیس دادگاه آغاز می شود. متن کیفرخواست متهم در ابتدا نماینده دادستان پشت تریبون می ایستد و متن کیفرخواست را می خواند. متنی که قرائت آن ٧٠دقیقه طول می کشد: آرمان متولد نوزدهم اسفند ۷۴ و دانشجوی ارشد رشته مهندسی پزشکی است. او متهم است به اینکه روز دوازدهم اسفندماه سال ۹۲، غزاله ۱۹ساله را در خانه پدری اش در خیابان میرداماد با کوبیدن سرِ او به تخت و با میله بارفیکس کشته است. آرمان فاقد سابقه و بنا به تشخیص پزشکی قانونی واجد قوه تمییز بوده است. ساعت ۲۲ دوازدهم اسفندماه سال ۹۲ پدر غزاله با مراجعه به کلانتری ۱۰۳ گاندی مدعی شده دخترش در ساعت ۱۵ از خانه خارج شده و به مطب دکتر پوست در خیابان ظفر رفته که ناپدید شده و گوشی اش خاموش بود پدر غزاله در ابتدا مدعی بود که ممکن است یک مزاحم دخترش را ربوده باشد. اما بار دیگر به پلیس آگاهی رفت و گفت که غزاله پس از رفتن به مطب دکتر از آنجایی که یک ساعت تا نوبتش فرصت داشته، مطب را ترک کرده است. فیلم ضبط شده نیز نشان می دهد غزاله مطب را ترک کرده و تلفنی به یکی از دوستانش گفته به دیدار پسری به نام آرمان می رود. پدر غزاله با مراجعه به پایگاه سوم گفته ما دوربین ها را بررسی کردیم و مشخص شد غزاله ساعت ۱۶ سوار تاکسی شده و راننده او را در آریاشهر نبش خیابان کاشانی از خودرو پیاده کرده است. روز چهاردهم اسفندماه آرمان به پلیس آگاهی احضار می شود. او همان روز ادعا کرد دو سال قبل در سفر خانوادگی در ترکیه غزاله را دیده و با او آشنا شده است. او مدعی شد که از طریق تلفن، پیامک و یاهو با هم ارتباط داشته اند و آخرین بار یک یا دوماه قبل همراه دوستانش او را ملاقات کرده بود. پدر و مادرم از رابطه ما مطلع بودند. رابطه ما از دو سال قبل شروع شد و همیشه با هم چالش داشتیم. اما دوازدهم اسفندماه غزاله با او تماس گرفته و گفته نزدیک خانه آنهاست. آرمان در بازجویی ها اعتراف کرد: من از آیفون بیرون را نگاه کردم اما غزاله را ندیدم، به همین خاطر پیش برادر کوچکم رفتم و به خاطر مصرف داروی ضد آلرژی فصلی خوابم برد. سپس غزاله با من تماس گرفت اما گوشی قطع شد. خودم با او تماس گرفتم. او گفت وقت دکتر عقب افتاده و مقابل خانه ماست. صبر کردم مادرم از خانه خارج شود. در را باز کردم و غزاله به خانه مان آمد. با هم صحبت کردیم. اما گفت دیرش شده. من او را بدرقه کردم و در را بستم اما ناگهان صدای جیغش را شنیدم. او به خاطر خیس بودن پله ها سُر خورده بود. صورتش خونریزی داشت. او را به داخل خانه آوردم. به دور او کیسه زباله کشیدم و آن را در چمدان گذاشتم و به میدان مینا بردم. سپس برگشتم و خون راه پله را پاک کردم. نماینده دادستان ادامه داد: آرمان اما در ادامه بازجویی هابه قتل اعتراف کرد و گفت: "وقتی غزاله به خانه مان آمد با هم بحث کردیم .غزاله راجع به گذشته حرف زد. گفت دلش تنگ شده .من نمیخواستم به گذشته برگردم . اجازه ندادم حرف بزند .او مراهل داد من هم او را هل دادم که سرش به تخت خورد. چند بار این کار را تکرار کردم و با میله بارفیکس به سرش زدم. سپس او را در چمدان گذاشتم و به سطل زباله انداختم. من سرش را دو دستی گرفتم و به میله تخت کوبیدم." با این اظهارات بیست و چهارم اسفندماه دستور بازداشت موقت او صادر شد و آرمان به زندان رفت. اما آرمان در آخرین دفاعیاتش روز چهاردهم دی ماه سال ۹۳ حرف هایش را عوض کرد و علت فوت را عجله غزاله برای رفتن و سقوط او از پله ها اعلام کرد. در سال ۹۴ جلسه دادگاه با حضور مشاوران تشکیل شد . آرمان گفت نمی دانم چطور از اولیای دم عذرخواهی کنم. دی ماه سال ۹۴ برای اوحکم قصاص با پرداخت فاضل دیه از سوی اولیای دم صادر شد. او درخواست فرجام خواهی داده و شعبه ۲۹ دیوان عالی کشور در سی ام تیرماه سال ۹۵ حکم را تایید کرد. حکم به اجرای احکام فرستاده شد و شهریور سال ۹۵ ریاست قوه قضائیه حکم را متوقف کرد .در حالی که حکم برای استیذان رفته و با اجرای آن موافقت شده بود عده ای با غرض ورزی مسیر رسیدگی را منحرف کردند. روز هشتم دی ماه سال ۹۷ جلسه صلح و سازش با حضور خدام رضوی برگزار شد و اولیای دم گذشت خود را منوط به معرفی محل اختفای جسد اعلام کردند . اما چون جسد کشف نشد، بامداد ١١ دی ماه سال ۹۸ برای اجرای خود تعیین شد. اما اولیای دم یک ماه به آرمان مهلت دادند که در این مدت درخواست اعاده دادرسی مطرح و پذیرفته شد. شبهاتی که آن قضات دیوان عالی کشور اعاده دادرسی را پذیرفتند چندین دلیل بود: اول اعلام تردید دو نفر از قضات امضاکننده که متضمن حکم قصاص بودند. مستشاران شعبه چهار گفته بودند با توجه به درخواست مرخصی تحصیلی غزاله از دانشگاه بعد از تاریخ ناپدید شدن او و عدم کشف جسد تردید جدی در صدور حکم قصاص دارند. این موضوع خلاف است و تردید به هیچ عنوان از موارد نقض حکم نیست. نواقص بعدی مربوط به عدم کشف جسد او بود. همچنین وکیل متهم ادعای زنده بودن غزاله را مطرح کرده اما همه چیز نشان از فوت غزاله دارد. درخواست تمدید دفترچه بیمه بعد از قتل غزاله و مرخصی تحصیلی از دانشگاه از سوی بستگان غزاله صورت گرفته و از کارگزاری بیمه درباره تمدید دفترچه بیمه استعلام شده که گفته اند والدین مراجعه کرده اند . از دانشگاه امام خمینی نیز استعلام شده که مشخص است روز ۲۶ شهریور ۹۲ غزاله خودش مرخصی گرفته و کتبی درخواست حذف ترم کرده که موافقت شده است. غزاله دی ماه ۹۲ هیچ مراجعه ای به دانشگاه نداشته تا اینکه مهرماه سال ۹۳ مادرش درخواست مرخصی را مطرح می کند. فعال شدن فیس بوک غزاله نیز ٦ ماه بعد از ناپدید شدن او به صورت خودکار صورت گرفته است. همچنین دفترچه بیمه مقتول در آن زمان تمدید شد. از طرف دیگر متهم مدعی است تحت شکنجه روانی به قتل اعتراف کرده که این ادعا مردود است. او جزئیاتی را مطرح کرده که با واقعیت مطابقت دارد. دیگر ایراد مطرح شده ممانعت از رسیدگی به پرونده در دادگاه اطفال است. در صورتیکه اولین بازجویی بیستم اسفند ماه صورت گرفته که آرمان به سن ۱۸ سالگی رسیده بود. او متوجه اعمالش بوده .انگیزه ارمان از قتل ، قصد غزاله برای پایان دادن به دوستی آنها بوده است. از این رو جرم او محرز است و برایش قصاص می خواهم. قصاص می خواهیم با این حال در ادامه مادر غزاله در مقابل هیأت قضائی می ایستد، سعی می کند بغض فروخورده اش را کنترل کند. با صدایی لرزان چنین می گوید: هنوز هم نمی توانم آن روز ها را فراموش کنم. روزهایی که خانه به خانه به دنبال تنها دخترم می گشتم. دختری که باهوش بود و امیدهای زیادی برای آینده اش داشت. من خانه به خانه به دنبالش گشتم تا به آرمان رسیدم. زجر کشیدم تا فهمیدم دخترم آخرین بار کجا بوده؛ تازه بعد از آن بود که آرمان اعتراف کرد. او همان اول اعتراف نکرد. من به عنوان یک مادر چندین روز زجر دلواپسی را تحمل کردم تا بالاخره خودم توانستم عامل نابودی زندگی دخترم را پیدا کنم. برای همین قصاص می خواهم. قاتل دخترم آرمان است و باید اعدام شود. وکیل خانواده غزاله نیز از طرف آنها از قاضی درخواست قصاص کرد. در ادامه آرمان در جایگاه قرار گرفت. او که مرتب سرش را در میان دستانش می گرفت و با صدای بلند گریه می کرد، درنهایت از سوی قاضی تذکر گرفت که دیگر این رفتارهای متظاهرانه را انجام ندهد. آرمان باز هم قتل را گردن نگرفت و ماجرای سرخوردن پای غزاله در روز حادثه را روایت کرد: غزاله خودش خورد زمین. من او را نکشتم. من و غزاله قرار بود با هم ازدواج كنيم. من عاشق او بودم. روز حادثه خانواده ام در خانه نبودند. فقط برادر کوچکم بود. غزاله به خانه ما آمد. بعد از کمی صحبت خواست از آنجا برود که پایش سر خورد و زمین افتاد.سر غزاله به دیوار خورد و بر اثر شدت ضربه جان باخت. من که به شدت ترسیده بودم جنازه را در کیسه ای نایلونی گذاشتم. او جان باخته بود و من هم از ترس اينكه خانواده ام متوجه نشوند، جسدش را برداشتم و در سطل زباله ای در میدان مینا که نزدیک خانه مان است، انداختم. فردای همان روز هم رفتم و کفش و کیف غزاله را درون همان سطل زباله انداختم. دیگر نمی دانم چه اتفاقی برای جسد غزاله افتاده است. قاضی: قبلا اعتراف کردی که غزاله را خودت به قتل رساندی، در این باره چه می گویی؟ متهم: تمام اعترافات قبلی من تحت فشار بوده و هيچ كدام را قبول ندارم. من بچگی کردم. اشتباه کردم. آن زمان سنم کم بود. ترسیدم که حقیقت را بگویم. ترسیدم اگر کسی بیاید و جسد غزاله را ببیند مرا متهم کند. برای همین جسدش را به بیرون از خانه منتقل کردم. قاضی: یعنی قبول نداری که با میله بارفیکس به سر مقتول زدی؟ متهم: نه اصلا قبول ندارم. قاضی: چرا میله بارفیکس خونی بود؟ متهم: شاید به علت انتقال جسد دستم خونی بوده و آن را به میله بارفیکس زدم؛ برای همین میله خونی شده بود. قاضی: پس چرا میله بارفیکس کج شده و در اتاقت بود؟ متهم: آن میله از اول هم کج بود.من کلا وسایل اضافی زیادی در اتاقم نگهداری می کنم؛ یعنی چیزی را دور نمی ریزم. این میله هم کج شده بود ولی آن را دور نینداخته بودم. آن را در اتاقم نگه می داشتم. من هیچ ضربه ای به غزاله نزدم. تنها اشتباه و بچگی من این بود که جسدش را به سطل زباله انداختم. در ادامه یکی از دو وکیل آرمان به دفاع از موکلش پرداخت. پیش از این شاملو به عنوان وکیل آرمان از او دفاع می کرد. اما درست پس از مهلت پای چوبه دار، خانواده آرمان شاملو را از وکالت عزل کردند و حالا نیز دو وکیل در کنار متهم نشسته اند و به دفاع از او می پردازند. یکی از این وکلا در جایگاه بحث عجیب زنده بودن غزاله را مطرح کرد و در دادگاه گفت: غزاله قبلا هم بی خبر از خانواده اش رفته بود. ممکن است این بار هم رفته باشد. ممکن است زنده باشد یا شاید فرد دیگری او را به قتل رسانده باشد؛ مثلا ما قبلا هم پرونده ای داشتیم که زنی را کشته بودند. شوهر آن زن را به جرم قتل اعدام کردند ولی دو سال بعد مشخص شد که فرد دیگری او را کشته بود. اگر این گونه باشد یک پسر جوان بی گناه کشته می شود. تحقیقات در این پرونده بسیار شتاب زده بود. هیچ کدام از جزئیات بررسی نشده است.حتی بازسازی صحنه قتل هم صورت نگرفته است. برای همین درخواست تحقیقات دوباره و بیشتر و جزئی تر را دارم. در پایان این جلسه محاکمه جنجالی که سه ساعت به طول انجامید و ساعت ٢ ظهر تمام شد، قاضی بابایی و قاضی رضایی به عنوان مستشار وارد شور شدند تا تکلیف نهایی این پرونده پرحاشیه را مشخص کنند. ٦ سال عذاب کشیدم مادر غزاله درست یک روز پس از آنکه آرمان را از پای چوبه دار به زندگی برگرداندند، سکوت شش ساله اش را شکسته و گفته بود: هیچ کس حرف های مرا نشنید. ٦ سال عذاب کشیدم. می گویند آرمان در زندان تحصیل کرده، دانشگاه رفته و مدرک گرفته است. کاش کسی به این موضوع هم فکر می کرد که دختر من هم دانشگاه قبول شده بود، می خواست درس بخواند اما به او فرصت ندادند. کلی آرزو داشت؛ آرزوهایش را بر باد دادند. اگر غزاله من هم زنده بود، دختری تحصیلکرده و موفق بود. آرمان مهلت زندگی دارد، اما دختر من در نوزده سالگی و اوج جوانی مهلتش تمام شد. او تمام دارایی من و شوهرم بود. سخت است که پدر و مادر نتوانند برای آخرین بار صدای فرزندشان را بشنوند و او را ببینند و حتی نشانه ای از او داشته باشند. من جسدی هم از بچه ام ندارم که حداقل سر مزارش بروم و آرام شوم.کاش من هم می دانستم این آخرین بار است که غزاله را می بینم. آن وقت او را بغل می کردم، می بوسیدم، تمام شب تا صبح کنارش می خوابیدم، به او می گفتم هزاران بار صدایم بزند مامان تا این صدا در گوشم بماند و دیگر از سرم نرود. آن قدر نگاهش می کردم تا تصویر آخرش در ذهنم حک شود، اما من هیچ فرصتی نداشتم. دخترم را بی گناه کشتند. از طریق ردیابی موبایل و آنتن دهی آن به خانه آرمان رسیدم. آرمان اعتراف نمی کرد. دخترم سه ماهی می شد که از آرمان جدا شده بود، اما او رهایش نمی کرد. آن روز را خوب به خاطر دارم. دوشنبه دوازدهم اسفند سال ١٣٩٢ بود که دخترم به مطب دکتر رفت، با اصرار من رفت اما گویا آرمان آن قدر به او زنگ می زند تا اینکه غزاله برای ٢٠ دقیقه به آنجا می رود و دیگر برنمی گردد. آرمان خودش اعتراف کرد؛ حتی میله بارفیکس را که پنهان کرده بود، هنگام بازسازی صحنه به مأموران نشان داد، اما بعد صحبت هایش را عوض کرد. کاش می گفت جسد دخترم کجاست.